Cionini
Cionini | |||
Schönherr, 1825 | |||
Oskrobek trędownikowiec | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię |
Cionini | ||
Synonimy | |||
| |||
Rodzaje | |||
|
Cionini – plemię chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych. W jej obrębie zalicza się je do podrodziny Curculioninae[1].
Do cech synapomorficznych plemienia należą: odległość między oczami większa w części przedniej niż tylnej głowy, pierwszy człon biczyka czułków nie krótszy od drugiego, wyrostek międzybiodrowy śródpiersia (mezowentrytu) osiągający szerokość równą co najmniej połowie szerokości bioder oraz łączna długość dwóch pierwszych z widocznych sternitów (wentrytów) odwłoka co najmniej 2,5 raza większa niż łączna długość jego wentrytów trzeciego i czwartego. Ponadto u samic wszystkie odnóża mają golenie pozbawione wyrostków[2].
Takson ten wprowadzony został po raz pierwszy w 1825 roku przez Carla Johana Schönherra pod nazwą Cionides[3]. Do plemienia tego zalicza się obecnie (zgodnie z pracą autorstwa Caldara & Korotyaev z 2002) siedem rodzajów[1], między innymi rodzaj Cionus obejmujący ponad 60 gatunków palearktycznych i orientalnych[2]. Rzeczony rodzaj, jak również Cleopus, żyją na roślinach należących do rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae). Stereonychus i Cionellus bytują z kolei na oliwkowatych (Oleaceae) (rodzaje Phyllirea i Chionanthus) i babkowatych (Plantaginaceae) (Globularia)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Roberto Caldara, Enzo Colonneli, Giuseppe Osella. Curculionidae Curculioninae: relationship between Mediterranean and southern African species (Coleoptera). „Biogeographia”. XXIX, s. 134-156, 2008-12-30. (ang.).
- ↑ a b Michael Košťál, Roberto Caldara. Revision of Palaearctic species of the genus Cionus Clairville (Coleoptera: Curculionidae: Cionini). „Zootaxa”. 4631 (1), s. 1–144, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4631.1.1.
- ↑ C.J. Schönherr. Continuatio tabulae synopticae familiae curculionidum. „Isis, von Oken”. 1 (5), s. 581–588, 1825.