51°56′52″N 16°02′04″E/51,947778 16,034444Ciosaniec (województwo lubuskie)
| ||
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | lubuskie | |
| Powiat | wschowski | |
| Gmina | Sława | |
| Liczba ludności | 647 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 68 | |
| Kod pocztowy | 67-410 | |
| Tablice rejestracyjne | FWS | |
| SIMC | 0913717 | |
Położenie na mapie gminy Sława   Ciosaniec | ||
Położenie na mapie powiatu wschowskiego  Ciosaniec | ||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  Ciosaniec | ||
Położenie na mapie Polski  Ciosaniec | ||
| 51°56′52″N 16°02′04″E/51,947778 16,034444
| ||
Ciosaniec (niem. Schussenze, następnie Ostlinde) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie wschowskim, w gminie Sława.
Ciosaniec leży przy drodze wojewódzkiej nr 316 oraz niedaleko linii kolejowej Kolsko-Głogów (nieczynna). Działa tu zespół szkół oraz oddział przedszkolny.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ciosaniec (niem. Schussenze) należy do najstarszych miejscowości na dawnym pograniczu Wielkopolski i Śląska. Już w dokumencie wystawionym 6 stycznia 1278 roku pojawia się pierwsza wzmianka dotycząca wsi "Zossinida" (Ciosaniec). Do roku 1793 miejscowość należała kolejno do Królestwa Polskiego, a następnie I Rzeczypospolitej.
Ciosaniec od początku był administrowany przez Cystersów i głównie min zawdzięcza swój rozkwit. od 1410 Ciosaniec należał do opactwa w Kaszczorze. W XVIII wymienia się tu filię kościoła prowadzoną przez ojca Bonifacego. W 1777 roku stary drewniany kościół zastąpiono nowym, a w 1789 Ciosaniec stał się samodzielną parafią.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Ciosanica należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej[1]. Ciosanica należała do kaszczorskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiła część majątku Kaszczor, który należał wówczas do rządu Królestwa Prus w Berlinie[1]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Ciosanica liczyła 639 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 92 dymy (domostwa)[1].
W styczniu 1945 roku ewakuowano mieszkańców Ciosańca w stronę Zielonej Góry, gdyż tereny te były zagrożone walkami. Rosjanie schwytali jednak wszystkich mieszkańców i skierowali ich do przymusowej pracy. Stało się tak, ponieważ zniszczone zostały mosty na Odrze. Mieszkańcy powrócili do domostw dopiero pod koniec 1945 roku.
W latach 1973-1976 miejscowość była siedzibą gminy Ciosaniec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- kościół św. Michała Archanioła, świątynia parafialna wzniesiona w latach 1912-1914 w stylu neobarokowym. Wszystkie zabytki znajdujące się w świątyni pochodzą z poprzedniego kościoła zbudowanego w 1777 roku przez cystersów z pobliskiego Przemętu. W prezbiterium płaskorzeźba Michała Archanioła.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Głównymi źródłami dochodów mieszkańców Ciosańca są rolnictwo i własne działalności gospodarcze. Jedynymi miejscami dającymi stałe zatrudnienie są sklepy, gorzelnia i Zakład Przetwórstwa Torfu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Martin Sprungala: Wsie na pograniczu głogowsko-wielkopolskim. Zarys dziejów wybranych miejscowości. Sława - Wijewo 2010, ISBN 978-83-932235-0-3
| ||||||||||||||||||||
