Clare Hollingworth
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka |
| Odznaczenia | |
| |
Clare Hollingworth (ur. 10 października 1911 w Knighton, zm. 10 stycznia 2017 w Hongkongu) – brytyjska dziennikarka i pisarka, która była pierwszą reporterką wojenną donoszącą o wybuchu II wojny światowej[1]. Podróżując z Polski do Niemiec w 1939, zauważyła niemieckie oddziały rozlokowane na granicy z Polską. Trzy dni później postanowiła o tym donieść gazecie „The Daily Telegraph”, dla której w tym czasie pracowała, będąc pierwszą osobą informującą o inwazji Niemiec na Polskę[2].
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Hollingworth urodziła się w 1911 roku w Knighton, południowej dzielnicy Leicester, jako córka Daisy oraz Alberta Hollingworthów[3][4]. Podczas I wojny światowej Albert przejął obowiązki swojego ojca zarządzającego fabryką obuwia, co spowodowało przeniesienie się rodziny na farmę w pobliżu Shepshed[3]. Od małego wykazywała zainteresowanie dziennikarstwem, co niezbyt podobało się jej matce, a fascynacja wojnami podsycana była odwiedzinami wraz z ojcem na historycznych polach bitewnych w Wielkiej Brytanii i Francji, między innymi Naseby, Bosworth, Agincourt czy Poitiers[4][5]. Jak przyznała później, matka „nie wierzyła w nic, co pisali dziennikarze”, przez co nie traktowała poważnie kariery dziennikarskiej córki.
Okres przedwojenny[edytuj | edytuj kod]
Zaręczyła się z synem znajomych swoich rodziców, jednak zamiast wyjść za mąż, zatrudniła się jako sekretarka w Lidze Unii Narodów. Otrzymała następnie stypendium Szkoły Nauk Słowiańskich i Wschodnio-Europejskich w Londynie oraz miejsce na Uniwersytecie w Zagrzebiu, gdzie studiowała język chorwacki[3].
Jako freelancerka pisała artykuły do magazynu „New Statesman”[6]. W czerwcu 1939 roku została kandydatką do parlamentu z okręgu wyborczego Melton Partii Pracy do wyborów generalnych, które miały mieć miejsce pod koniec 1940 roku, jednakże wybuch wojny spowodował ich zawieszenie.
W 1938 roku po zagarnięciu przez Niemcy, na mocy Układu monachijskiego, terenów Kraju Sudetów, wyjechała do Warszawy, by współpracować z czeskimi uchodźcami[6]. Od marca do lipca 1939 roku pomogła wydostać się tysiącom ludzi spod okupacji hitlerowskiej dzięki brytyjskim wizom[7]. Doświadczenie to w sierpniu 1939 roku zwróciło na nią uwagę jej przyszłego pracodawcy, Arthura Wilsona, redaktora „The Daily Telegraph”[6].
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
Hollingworth już po pierwszym tygodniu pracy jako dziennikarka w „Daily Telegraph” została wysłana do Polski, aby przedstawić narastający konflikt oraz pogarszającą się sytuację polityczną w Europie. Przekonała brytyjskiego konsula generalnego Konsulatu Zjednoczonego Królestwa w Katowicach, mieście w okręgu przemysłowym blisko południowo-zachodniej granicy Polski, Johna Anthony’ego Thwaitesa, aby pożyczył jej samochód wraz z szoferem w celu przeprowadzenia misji rozpoznawczej w Niemczech. 28 sierpnia poruszając się samochodem dyplomaty wzdłuż granicy niemiecko-polskiej Hollingworth zauważyła w źle ustawionych i rozwiewanych wiatrem siatkach maskujących niemieckie czołgi. Zaintrygowana tym faktem rozpoczęła dalszą obserwację i zidentyfikowała ogromne ilości niemieckich żołnierzy, czołgów i samochodów opancerzonych, stojących wzdłuż polskiej granicy. Jej raport na temat tych obserwacji pojawił się następnego dnia na stronie głównej dziennika „The Daily Telegraph”.
1 września Hollingworth wezwała brytyjską ambasadę w Warszawie do ogłoszenia niemieckiej inwazji na Polskę. Aby przekonać urzędników ambasady, którzy mieli wątpliwości co do tego faktu, w czasie rozmowy wystawiła telefon z okna swojego pokoju w Katowicach, aby uchwycić kanonadę niemieckich dział. Pierwsze sprawozdanie, które brytyjski minister spraw zagranicznych odebrał na temat inwazji na Polskę, przywoływało relację Hollingworth, naocznego świadka wydarzeń. Dalsze części raportu o sytuacji w Polsce opracowywane były przez Hollingworth do 1940 roku, po czym udała się do Bukaresztu, aby relacjonować wymuszoną przez Niemców abdykację króla Karola II. W 1941 r. wyjechała do Egiptu, a następnie do Turcji, Grecji i Kairu. Jej misja była utrudniona faktem, że kobiety korespondentki wojenne nie otrzymały oficjalnej akredytacji. Następnie relacjonowała działania sił dowodzonych przez Dwighta D. Eisenhowera w Algierze, później raportowała z Palestyny, Iraku i Persji (Iranu), gdzie wspierała organizację polskich sił zbrojnych gen. Andersa.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Clare Hollingworth: British war correspondent dies aged 105. [w:] BBC News [on-line]. 10 stycznia 2017.
- ↑ Clare Hollingworth, Reporter Who Broke News of World War II, Dies at 105. The New York Times, 10 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-14].
- ↑ a b c Esther Addley, Profile: Clare Hollingworth, „The Guardian”, 17 stycznia 2004, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-10-10] (ang.).
- ↑ a b Anne Sebba, Clare Hollingworth obituary, „The Guardian”, 10 stycznia 2017, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-10-10] (ang.).
- ↑ Obituary: Clare Hollingworth, „BBC News”, 2017 [dostęp 2017-10-10] (ang.).
- ↑ a b c Obituary: Clare Hollingworth, „BBC News”, 2017 [dostęp 2017-10-10] (ang.).
- ↑ Alice Hutton, Birthday message for correspondent, 105, „BBC News”, 10 października 2016 [dostęp 2017-10-10] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Clare Hollingworth: Breaking the news of World War Two BBC News (ang.)
- Wywiad z Hollingworth w Imperial War Museum z 2001 (ang.)
- Wywiad z Hollingworth z roku 1999 na antenie BBC Radio 4 (ang.)