Clarence Huebner

Clarence Huebner
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1888 ; Bushton (Kansas)
Data i miejsce śmierci	23 września 1972 ; Waszyngton
	Przebieg służby
Lata służby	1910–1950
Siły zbrojne	US Army
Stanowiska	dowódca: 1 Dywizji Piechoty; V Korpusu; gubernator wojskowy amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; II wojna światowa: operacja Overlord; obrona Mortain; bitwa o Akwizgran; bitwa o las Hürtgen; inwazja na Niemcy;
Późniejsza praca	dyrektor Komisji Obrony Cywilnej stanu Nowy Jork
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Clarence Ralph Huebner (ur. 24 listopada 1888 w Bushton w stanie Kansas, zm. 23 września 1972 w Waszyngtonie) – amerykański generał porucznik, żołnierz obu wojen światowych. Najbardziej znany jako dowódca słynnej 1 Dywizji Piechoty (m.in. podczas desantu na plaży Omaha) oraz V Korpusu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Wychował się na farmie rodziców w Bushton w stanie Kansas. Od 1910 roku służył w 18 Pułku Piechoty, przechodząc od stopnia szeregowca do sierżanta. Zawodowym żołnierzem został w listopadzie 1916 roku.

I wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej służył na froncie zachodnim, wysłany do Francji ze swoją nową jednostką, 28 Pułkiem Piechoty, który później stała się częścią 1 Dywizji Piechoty (słynna „Wielka Czerwona Jedynka”), wkrótce po przystąpieniu USA do wojny. Dywizja była pierwszą jednostką Amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego, która została wysłana za granicę Stanów Zjednoczonych w czasie I wojny światowej. W następnym roku brał udział w pierwszym ataku 28 Pułku pod Cantigny przez Soissons, Saint-Mihiel i Meuse-Argonne. Za zasługi na polu walki Wielkiej Wojny otrzymał dwa Krzyży Wybitnej Służby, Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę i Srebrną Gwiazdę. Dowodził 2. batalionem 28 Pułku Piechoty w Cantigny po śmierci swojego dowódcy, a później dowodził pułkiem, będąc jednym z najmłodszych dowódców pułku w Amerykańskich Siłach Ekspedycyjnych.

Pozostając w armii po wojnie, uczęszczał do United States Army Command and General Staff College w Fort Leavenworth w 1924 roku, a na jej wydziale służył od 1929 do 1933 roku.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Wielka Czerwona Jedynka[edytuj | edytuj kod]

W 1943 roku zastąpił popularnego dowódcę 1 Dywizji Piechoty, gen. Terry'ego Allena, w ramach zmian personalnych opracowanych przez gen. Omara Bradleya. Pomimo tego, ze dywizja odniosła znaczne sukcesy bojowe pod dowództwem Allena w czasie kampanii afrykańskiej i sycylijskiej, Bradley był bardzo krytyczny zarówno wobec Allena, jak i jego adiutanta, Theodore'a Roosevelta Jr., który przedkładał umiejętności bojowe nad musztrę i dyscyplinę. Jak napisał Bradley: „Podczas gdy alianci godnie paradowali przez Tunis, walcząca 1 Dywizja Piechoty Allena świętowała zwycięstwo w Tunezji na swój sposób. W miastach od Tunezji aż do Arzewa dywizja pozostawiła po sobie ślad splądrowanych sklepów z winami i oburzonych burmistrzów. Natomiast w Oranie [...] dywizja wpadła w szał. Problem zaczął się, gdy oddziały SOS (Services of Supply), długo stacjonujące w Oranie, zamknęły swoje kluby i instalacje dla naszych oddziałów bojowych przybywających z frontu. Zirytowana tym wykluczeniem, 1 Dywizja wpadła do miasta, aby „wyzwolić” je po raz drugi”^[1]. Mimo to Bradley przyznał, że „żaden dowódca nie przewyższył nieprzewidywalnego Terry'ego Allena w kwestii kierowania żołnierzami na polu walki”^[2].

Po objęciu dowództwa Huebner natychmiast zarządził serię ćwiczeń, marszów i szkoleń strzeleckich dla 1 Dywizji Piechoty, również dla weteranów, którzy właśnie zakończyli krwawe walki z siłami niemieckimi na Sycylii. Nie podobało się to starszym żołnierzom, którzy nie próbowali ukrywać swoich sympatii dla generała Allena^[3]. Jak powiedział z obrzydzeniem jeden z weteranów Wielkiej Czerwonej Jedynki: „Do jasnej cholery (ang. Hell's bells)! Zabijamy Niemców od miesięcy, a teraz uczą nas strzelać z karabinu? To nie ma sensu”^[4].

Wspierany przez Bradleya i Eisenhowera Huebner jednak nie ustępował, a morale dywizji stopniowo się poprawiało. Jako dowódca Wielkiej Czerwonej Jedynki podczas operacji Overlord, kierował lądowaniem 1 Dywizji Piechoty na plaży Omaha 6 czerwca 1944 roku, po którym poprowadził swoją dywizję na Saint-Lô, zdobyte w połowie lipca. Później 1 Dywizja Piechoty pod jego rozkazami odparła niemiecką kontrofensywę pod Mortain i ścigała armię niemiecką przez całą Francję aż do granicy Niemiec, tocząc tam bitwę o Akwizgran i las Hürtgen.

Dowództwo V Korpusu[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1945 roku Huebner objął dowództwo nad V Korpusem, który pokierował od Renu do Łaby w czasie inwazji na Niemcy, gdzie jego wojska nawiązały pierwszy kontakt z Armią Czerwoną. Dowodził V Korpusem do 11 listopada 1945 roku.

Służba powojenna[edytuj | edytuj kod]

Po II wojnie światowej służył jako zastępca szefa sztabu armii w Pentagonie od końca 1945 roku do 1946 roku, kiedy to został szefem sztabu United States European Command (EUCOM). Otrzymał ostatni awans do stopnia generała porucznika 28 marca 1947 roku, a także pełnił funkcję zastępcy dowódcy EUCOM od 1947 do 1950 roku. Był ostatnim gubernatorem wojskowym amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech od 15 maja 1949 roku do 1 września 1949 roku.

Odszedł na emeryturę wojskową 30 listopada 1950 roku.

Późniejsze lata[edytuj | edytuj kod]

1 września 1951 roku został dyrektorem Komisji Obrony Cywilnej stanu Nowy Jork i pełnił tę funkcję do stycznia 1961 roku. Był zdecydowanym zwolennikiem budowy schronów przeciwatomowych; uważał, że ludność Stanów Zjednoczonych zostanie ostatecznie zmuszona do ciągłego życia w podziemnych schronach i „zobaczy słońce tylko podejmując skalkulowane ryzyko”.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Poślubił Florence Barrett w 1921 roku. Po jej śmierci w 1966 roku, ożenił się z Anne Imelde Mathews w 1968 roku. Zmarła w 1974 roku. Wszyscy troje są pochowani razem na Cmentarzu Narodowym w Arlington^[5].

W kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]

Jego postać została zagrana przez Charlesa Macaulaya w filmie Wielka Czerwona Jedynka z 1980 roku, w sekwencji otwierającej rozgrywającej się podczas I wojny światowej, a także – w zrekonstruowanej wersji rozszerzonej – w 1944 roku, tuż przed bitwą o las Hürtgen^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Flint Whitlock: The fighting first: the untold story of the Big Red One on D-Day. Boulder, Kolorado: Westview Press, 2004, s. 19–20. ISBN 978-0-8133-4218-4. (ang.).
↑ Robert B. Ellis: See Naples and Die: A Ski Trooper's World War II. Jefferson, NC: McFarland & Co., 1996, s. 228. ISBN 0-7864-0190-7. (ang.).
↑ Gerald Astor: Terrible Terry Allen: combat general of World War II: the life of an American soldier. New York: Presidio Press, 2003. ISBN 978-0-89141-760-6. (ang.).
↑ Don Whitehead, John B. (ed.) Romeiser: Combat Reporter: Don Whitehead's World War II Diary and Memoir. New York: Fordham University Press, 2006, s. 194. ISBN 978-0823226757. (ang.).
↑ Arlington National Cemetery. HUEBNER, CLARENCE R. 11/24/1888 09/23/1972. ANC Explorer. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
↑ Wielka czerwona jedynka (1980). IMDb. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

[1] Flint Whitlock: The fighting first: the untold story of the Big Red One on D-Day. Boulder, Kolorado: Westview Press, 2004, s. 19–20. ISBN 978-0-8133-4218-4. (ang.).

[2] Robert B. Ellis: See Naples and Die: A Ski Trooper's World War II. Jefferson, NC: McFarland & Co., 1996, s. 228. ISBN 0-7864-0190-7. (ang.).

[3] Gerald Astor: Terrible Terry Allen: combat general of World War II: the life of an American soldier. New York: Presidio Press, 2003. ISBN 978-0-89141-760-6. (ang.).

[4] Don Whitehead, John B. (ed.) Romeiser: Combat Reporter: Don Whitehead's World War II Diary and Memoir. New York: Fordham University Press, 2006, s. 194. ISBN 978-0823226757. (ang.).

[5] Arlington National Cemetery. HUEBNER, CLARENCE R. 11/24/1888 09/23/1972. ANC Explorer. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

[6] Wielka czerwona jedynka (1980). IMDb. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]