|
|
Clarence Seedorf w barwach A.C. Milan (2008)
|
| Imię i nazwisko
|
Clarence Clyde Seedorf
|
Data i miejsce
urodzenia
|
1 kwietnia 1976
Paramaribo, Surinam
|
| Pozycja
|
pomocnik
|
| Wzrost
|
177 cm
|
| Masa ciała
|
80 kg
|
| Informacje klubowe
|
| Obecny klub
|
Deportivo La Coruña (trener)
|
| Kariera klubowa
|
|
|
| Kariera reprezentacyjna
|
| Lata
|
Reprezentacja
|
M (G)
|
| 1994–2008
|
 Holandia
|
87 (11)
|
|
| Kariera trenerska
|
|
|
|
|
Clarence Clyde Seedorf (wym. [ˈklɛ.rəns ˈseɪ̯.dɔrf]; ur. 1 kwietnia 1976 w Paramaribo) – holenderski trener i były piłkarz grający na pozycji pomocnika. W swojej karierze występował w takich klubach jak AC Milan i Real Madryt. Karierę piłkarską zakończył w brazylijskim Botafogo. Seedorf jest zdobywcą Pucharu Europy kolejno z Ajaksem, Realem Madryt i Milanem. W sezonie 2006/2007 ponownie sięgnął wraz z Milanem po Puchar Europy. Obecnie pełni funkcję trenera hiszpańskiego klubu Deportivo La Coruña.
Rozpoczął swoją karierę jako prawy pomocnik w drużynie Ajaksu Amsterdam we wczesnych latach 90.
Jego debiut nastąpił 29 listopada 1992 w meczu przeciwko Groningen w wieku 16 lat i 242 dni, który to stał się tym
samym najmłodszym debiutantem w całej dotychczasowej historii Ajaksu. We wczesnych latach kariery odgrywał ważną rolę w zwycięstwach Ajaksu w Eredivisie w latach 1994-1995. Był także kluczowym zawodnikiem składu, który wywalczył w 1995 Puchar Europy. Następnie przeniósł się na jeden sezon do Sampdorii Genua, gdzie zdążył strzelić 3 gole.
W 1996 przeniósł się do Realu Madryt i już w swoim pierwszym sezonie gry na Santiago Bernabéu pomógł drużynie wywalczyć mistrzostwo Primera División, w drugim sezonie zaś odegrał jedną z czołowych ról w zdobyciu Pucharu Europy – już drugiego w jego karierze. W czasie swojej gry w klubie, strzelił godną uwagi bramkę w meczu przeciwko Atlético Madryt, zdobywając ją strzałem z odległości około 45 metrów od bramki. Jego znaczenie w klubie znacznie spadło po przybyciu holenderskiego szkoleniowca, Guusa Hiddinka w lecie 1999, w rezultacie czego przeniósł się on do Interu Mediolan, który wyłożył na niego kwotę 45 miliardów lirów (ok. 23 milionów euro).
Pomimo włożonego wkładu w postaci zdobytego gola podczas finału Pucharu Włoch w 2000 (przegranego jednak przez Inter po dwumeczu z Lazio 2-1), nie zdobył uznania w oczach władz klubu. Jednakże, został on zapamiętany przez wielu fanów Interu głównie dzięki jego dwóm, znakomitym golom strzelonym w meczu przeciwko Juventusowi, zakończonym wynikiem 2-2. Wbrew często spotykanej opinii za odejściem Seedorfa z Interu nie przemawiały jednak, jak w przypadku Andrei Pirlo, względy sportowe. Impulsem zapalnym był konflikt z Ronaldo, który dodatkowo podsycały plotki o romansie Holendra z żoną kolegi z zespołu[1].
Clarence Seedorf w barwach
A.C. Milan, 2011
Po dwóch latach spędzonych w Interze, w 2002 przeniósł się do miejscowych rywali, A.C. Milanu, na zasadzie wymiany z Francesco Coco. W 2003 wygrał z nimi Puchar Włoch, które to trofeum zostało zdobyte przez Milan po raz pierwszy od 26 lat. W tym samym sezonie wygrał jego trzeci Puchar Europy, stając się jednocześnie pierwszym zawodnikiem, który zdobył to trofeum 3 razy, grając w trzech różnych klubach.
W sezonie 2003-2004 odegrał ważną rolę w zdobyciu przez klub mistrzostwa Serie A. Było to jednocześnie jego czwarte zwycięstwo w rozgrywkach krajowych, po dwóch mistrzach Holandii zdobytych w Ajaksie i jednym mistrzu Hiszpanii zdobytym w Realu Madryt.
Odegrał również ważną rolę w osiągnięciu przez Milan finału Pucharu Europy w 2005, który po zaciętej rywalizacji z Liverpoolem w normalnym czasie gry przegrał mecz w rzutach karnych. Milan zakończył sezon w Serie A zajmując drugą lokatę, przegrywając walkę o mistrzostwo z Juventusem.
Afera Calciopoli, w którą był również zamieszany Milan, wstrząsnęła całą Serie A, przez co opinia o zespole została mocno nadszarpnięta. Dostał on jednak pozwolenie na kontynuowanie rozgrywek w Europie, co przyczyniło się do pozostania najlepszych piłkarzy w klubie. Jego rola jako wsparcia dla Kaki stawała się coraz bardziej imponująca, a razem tworzyli parę łączącą na boisku nienaganny styl gry i wysoką skuteczność, która zapewniła Milanowi dojście do finału Pucharu Europy, w którym po raz kolejny stanął w konfrontacji z Liverpoolem i który finał tym razem wygrał wynikiem 2-1, co zapewniło jemu zdobycie jego czwartego Pucharu Europy. W tym samym roku pomógł on drużynie zdobyć Klubowy Puchar Świata, stając się tym samym pierwszym piłkarzem ze Starego Kontynentu, który wygrał to trofeum w trzech różnych klubach (z Ajaksem w 1995 i z Realem Madryt w 1998). Sezon zakończył zdobyciem Srebrnej Piłki za grę w turnieju.
Na koniec sezonu 2006-07 został wybrany najlepszym pomocnikiem Pucharu Europy. Swój setny mecz w Pucharze Europy rozegrał 4 grudnia przeciwko Celticowi Glasgow.
W Milanie stanowił ogromne wsparcie pomocy razem z Gennaro Gattuso i Andreą Pirlo. Ta trójka pomocników jest ciągle wystawiana do pierwszego składu, chociaż ich forma znacznie spadła w przeciągu ostatnich dwóch lat. Pod przewodnictwem trenera Carlo Ancelottiego, ich rolą było wspomaganie ofensywnych pomocników, którymi byli m.in. Rivaldo, Rui Costa, Kaká albo Ronaldinho.
Latem 2012 przeniósł się do Brazylii, podpisując 30 czerwca dwuletni kontrakt z Botafogo. Częściowy wpływ na tę decyzję miała żona piłkarza pochodzącą z Rio de Janeiro.
W lidze brazylijskiej zadebiutował 22 lipca w domowym meczu przeciwko Grêmio. 14 stycznia 2014 zakończył karierę piłkarską. Powodem zakończenia kariery było dostanie oferty pracy jako trener włoskiego Milanu, dla którego występował w latach 2002-2012.
Zagrał na Euro 1996 (gdzie jego rzut karny zadecydował o porażce zespołu w ćwierćfinale przeciwko reprezentacji Francji), Euro 2000, Euro 2004 oraz na Mistrzostwach Świata w 1998 roku. Wielu twierdziło jednak, że jego kariera w reprezentacji mogłaby być jeszcze bardziej efektowna, gdyby pohamował swój buntowniczy i porywczy charakter, dający często o sobie znać. Dodatkowo, ma on również długą historię złych występów w chwilach krytycznych dla drużyny holenderskiej. Był to jeden z powodów dla których Marco van Basten, który został mianowany trenerem drużyny Holandii tuż po Euro 2004, nie zdecydował się na powołania jego do kadry. Tak więc nie zagrał on w kwalifikacjach do Mistrzostw Świata w 2006 roku, co również spowodowało brak powołania na sam turniej.
12 listopada 2006 po raz pierwszy od czerwca 2004 został powołany do kadry narodowej w zastępstwie kontuzjowanego Wesleya Sneijdera. Pierwszy mecz po powrocie rozegrał towarzysko przeciwko drużynie Anglii, w którym rozegrał pełne 90 minut i który to mecz zakończył się remisem 1-1. W eliminacjach do Euro 2008 zagrał przeciwko Rumunii (remis 0-0 u siebie) i Słowenii (wygrana 1-0 na wyjeździe), gdzie spędził na boisku odpowiednio 4 i 6 minut. Było wiele wątpliwości co do jego pozycji w drużynie, szczególnie gdy Marco van Basten faworyzował takich graczy jak Rafael van der Vaart, Wesley Sneijder czy Robin van Persie. 13 maja 2008 roku ogłosił, że nie weźmie udziału w Euro 2008 z powodu narastającego konfliktu z Van Bastenem.
W styczniu 2014 roku Seedorf poinformował na specjalnie zwołanej konferencji prasowej w Rio de Janeiro, że zarząd klubu A.C. Milan postanowił zatrudnić go w roli trenera[2][3]. Jednocześnie ogłosił swoje zakończenie kariery jako zawodnik. Holender na stanowisku zastąpił zwolnionego Massimiliano Allegriego. Podpisał kontrakt do końca sezonu 2015/16. 9 czerwca 2014 został zwolniony z funkcji trenera AC Milan. W 2016 roku został trenerem chińskiego klubu Shenzhen Ruby, ale po kilku miesiącach został z niego zwolniony. 5 lutego 2018 roku został nowym trenerem hiszpańskiego klubu Deportivo La Coruña[4].
- Puchar Mistrzów: 1995, 1998, 2003, 2007
- Superpuchar Europy: 2003, 2007
- Puchar Interkontynentalny: 1995, 1998
- Klubowe Mistrzostwa Świata: 2007
- Puchar Holandii: 1993
- Superpuchar Holandii: 1993, 1994, 1995
- Mistrzostwo Holandii: 1994, 1995, 1996
- Mistrzostwo Hiszpanii: 1997
- Superpuchar Hiszpanii: 1997
- Puchar Włoch: 2003
- Mistrzostwo Włoch: 2004, 2011
- Superpuchar Włoch: 2004, 2011
Statystyki i przebieg kariery klubowej[edytuj | edytuj kod]
- Profil w bazie National Football Teams (ang.)
- Profil w bazie The Guardian (ang.)
AFC Ajax
UC Sampdoria
Real Madryt
Botafogo
Komandor Honorowego Orderu Żółtej Gwiazdy (2007, Surinam)[5]
Rycerz Orderu Oranje-Nassau (2011, Holandia)[5]_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
