Clarence Seedorf

	Clarence Seedorf
	; Clarence Seedorf w barwach A.C. Milan (2008)
Pełne imię i nazwisko	Clarence Clyde Seedorf
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1976 ; Paramaribo
Wzrost	177 cm
Pozycja	pomocnik
	Kariera seniorska
	Kariera reprezentacyjna
	Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2014	A.C. Milan
2016	Shenzhen Ruby
2018	Deportivo La Coruña
2018–2019	Kamerun
	Multimedia w Wikimedia Commons

Clarence Clyde Seedorf (wym. [ˈ k l ɛ .r ə n s ˈ s e ɪ̯.d ɔ r f ]; ur. 1 kwietnia 1976 w Paramaribo) – holenderski trener i były piłkarz grający na pozycji pomocnika, reprezentant Holandii, trener.

Reprezentował barwy Ajaxu, Sampdorii Genua, Realu Madryt, Interu Mediolan, Milanu oraz Botafogo. Jest pierwszym zawodnikiem, który triumfował w Lidze Mistrzów z trzema różnymi klubami: Ajaxem, Realem Madryt, Milanem (dwukrotnie). Z reprezentacją Holandii uczestniczył w mistrzostwach świata 1998 we Francji, na których Pomarańczowi zajęli 4. miejsce oraz trzykrotnie dotarł do półfinału mistrzostw Europy (1996, 2000, 2004). Jest jednym z trzech piłkarzy (wraz z Edgarem Davidsem i Patrickiem Kluivertem) urodzonych w Surinamie, którzy grali w reprezentacji Holandii oraz wygrali Ligę Mistrzów 1994/1995 z Ajaxem.

Jako trener prowadził A.C. Milan, Shenzhen Ruby oraz Deportivo La Coruña.

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Clarence Seedorf urodził się w stolicy Surinamu - Paramaribo, jednak w wieku 2 lat wyemigrował wraz z rodziną do Holandii i osiedlił się w Almere^[1]. Pochodzi z rodziny o piłkarskich tradycjach: ojciec Johann jest byłym piłkarzem oraz łowcą talentów, piłkarzami są jego dwaj młodsi bracia: Jürgen i Chedric oraz kuzyn Stefano. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w młodzieżowych lokalnych amatorskich drużynach: VV AS ’80 i Real Almere^[2], zanim został odkryty i zwerbowany do Ajaxu przez Urgent Scoutingteam, agencję talentów prowadzoną przez słynnego holenderskiego piłkarza – Johana Cruyffa, który był odpowiedzialny za rekrutację takich zawodników jak m.in.: Frank i Ronald de Boer, Edgar Davids, Patrick Kluivert, Robert Witschge.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

Clarence Seedorf karierę piłkarską rozpoczął w 1992 roku w Ajaxie jako prawy pomocnik. W drużynie zadebiutował dnia 28 października 1992 roku w wygranym 3:7 meczu wyjazdowym z VVV Venlo w ramach Pucharu Holandii^[3], zastępując w 58. minucie Franka de Boera^[4]. Miał wtedy 16 lat i 210 dni, co czyni go najmłodszym zawodnikiem w historii klubu. Wkrótce stał się kluczowym zawodnikiem klubu, z którym zdobył dwukrotnie mistrzostwo Holandii (1994, 1995), Puchar Holandii (1993), Superpuchar Holandii (1993) oraz w sezonie 1994/1995 wygrał Ligę Mistrzów.

Po tym sukcesie przeniósł się do klubu włoskiej ligi Serie A – Sampdorii Genua, w którym rozegrał 32 mecze ligowe i strzelił 3 gole, a klub zakończył rozgrywki ligowe w sezonie 1995/1996 na 8. miejscu.

Real Madryt[edytuj | edytuj kod]

W 1996 roku został zawodnikiem Realu Madryt i już w swoim pierwszym sezonie gry w drużynie Królewskich zdobył mistrzostwo Hiszpanii oraz Superpuchar Hiszpanii 1997. Dnia 18 stycznia 1997 roku w wygranym 1:4 meczu wyjazdowym z Atlético Madryt zdobył bramkę strzałem z odległości 45 metrów na 3:1. W sezonie 1997/1998 miał spory udział w zdobyciu przez zespół Ligi Mistrzów (drugiej w swojej karierze). Jednak po przybyciu w 1998 roku holenderskiego trenera - Guusa Hiddinka zaczął tracić miejsce w klubie, w rezultacie czego w 1999 roku przeniósł się on do Interu Mediolan, który wyłożył na niego kwotę 45 miliardów lirów (ok. 23 milionów euro). Łącznie w barwach klubu rozegrał 159 meczów i strzelił 20 bramek.

Inter Mediolan[edytuj | edytuj kod]

Następnym klubem w karierze Seedorfa był klub włoskiej ligi Serie A – Inter Mediolan, z którym w sezonie 1999/2000 dotarł do finału Pucharu Włoch (porażka w dwumeczu 2:1 z Lazio Rzym). Jednak przez okres gry w klubie nie zdobył uznania w oczach władz klubu. Jednak został zapamiętany przez wielu fanów Nerazzurrich głównie dzięki dwóm znakomitym golom, które strzelił dnia 9 marca 2002 roku w zremisowanym 2:2 meczu ligowym z Juventusem Turyn. Z klubu ostatecznie odszedł po sezonie 2001/2002 po rozegraniu 93 meczów i strzeleniu 14 goli. Wbrew często spotykanej opinii za odejściem Seedorfa z Interu nie przemawiały jednak, jak w przypadku Andrei Pirlo, względy sportowe. Impulsem zapalnym był konflikt z Ronaldo, który dodatkowo podsycał plotki o romansie Seedorfa z żoną kolegi z zespołu^[5].

Milan[edytuj | edytuj kod]

Clarence Seedorf w barwach Milanu, 2011

Następnie Seedorf przeniósł się do miejscowych rywali Interu Mediolan – Milanu, na zasadzie wymiany z Francesco Coco. W sezonie 2002/2003 wywalczył pierwszy od 26 lat dla klubu Puchar Włoch i trzeci raz w swojej karierze Ligę Mistrzów, stając się jednocześnie pierwszym zawodnikiem, który zdobył to trofeum grając w trzech różnych klubach, a także Superpuchar Europy 2003.

W sezonie 2003/2004 Seedorf odegrał ważną rolę w zdobyciu przez klub mistrzostwa Włoch i Superpucharu Włoch 2004 oraz w sezonie 2004/2005 w dotarciu do finału Ligi Mistrzów, w którym po zaciętej rywalizacji z angielskim FC Liverpoolem jego klub przegrał po wspaniałych interwencjach polskiego bramkarza drużyny rywali - Jerzego Dudka w serii rzutów karnych, natomiast w Serie A również Rossoneri przegrało mistrzostwo kraju, tym razem z Juventusem Turyn.

W 2006 roku wybuchła afera Calciopoli, która wstrząsnęła całym światem włoskiej piłki nożnej i w którą był również zamieszany Milan, przez co opinia o zespole została mocno nadszarpnięta. Ostatecznie klub dostał pozwolenie na kontynuowanie rozgrywek w Europie, dzięki czemu najlepsi piłkarze pozostali w klubie. W sezonie 2006/2007 wraz z Kaką stworzył duet pomocników prezentujący nienaganny styl gry i wysoką skuteczność zespołu, co pomogło mu z czwartym w swojej karierze triumfie w Lidze Mistrzów (najlepszy pomocnik rozgrywek), Superpucharu Europy 2007 oraz klubowego mistrzostwa świata 2007, na których został nagrodzony Srebrną Piłką.

Dnia 4 grudnia 2007 roku wygranym 1:0 meczu z szkockim Celtikiem Glasgow rozegrał swój 100. mecz w Lidze Mistrzów. W 2011 roku zdobył ostatnie trofea w klubie: mistrzostwo Włoch oraz Superpuchar Włoch. Z klubu odszedł po sezonie 2011/2012 po rozegraniu 431 meczów i strzeleniu 63 goli.

W okresie gry w Milanie Seedorf stanowił ogromne wsparcie pomocy wraz z Gennaro Gattuso i Andreą Pirlo, z którymi był wystawiany w pierwszym składzie, chociaż ich forma w ostatnich latach znacznie spadła. Pod przewodnictwem trenera Carlo Ancelottiego, ich rolą było wspomaganie ofensywnych pomocników, takich jak m.in. Rivaldo, Rui Costa, Kaká, Ronaldinho.

Botafogo[edytuj | edytuj kod]

Clarence Seedorf po odejściu z Milanu wyjechał do Brazylii, gdzie dnia 30 czerwca 2012 roku podpisał kontakt z Botafogo. Częściowy wpływ na tę decyzję miała pochodząca z Rio de Janeiro żona piłkarza. W ekstraklasie brazylijskiej zadebiutował dnia 22 lipca 2012 roku w przegranym 0:1 meczu u siebie z Grêmio Porto Alegre, w którym w 70. minucie został zastąpiony przez Rafaela Marquesa^[6]. W 2013 roku zdobył z klubem trzy trofea: Taça Rio, Taça Guanabara oraz Campeonato Carioca. Ostatni mecz w karierze rozegrał dnia 8 grudnia 2013 roku wygranym 3:0 meczu ligowym u siebie z Criciúma Esporte Clube^[7]. Dnia 14 stycznia 2014 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej. Powodem zakończenia kariery było dostanie oferty pracy jako trener włoskiego Milanu, w którym występował w latach 2002-2012. Łącznie w karierze klubowej rozegrał 875 meczów, w których strzelił 128 goli.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Clarence Seedorf w latach 1994–2008 w reprezentacji Holandii rozegrał 87 meczów, w których strzelił 11 goli. Debiut zaliczył dnia 14 grudnia 1994 roku na Stadionie Feijenoord w Rotterdamie w wygranym 5:0 meczu eliminacyjnym do mistrzostw Europy 1996 z reprezentacją Luksemburga, w którym zastąpił w 70. minucie Youriego Muldera, a w 90. minucie ustalając wynik spotkania strzelił także swoją pierwszą bramkę w reprezentacji Holandii^[8]. Mecz ten był ostatnim w pierwszej kadencji selekcjonera Dicka Advocaata, który przeniósł się do PSV Eindhoven.

W 1996 roku został powołany przez Guusa Hiddinka na mistrzostwa Europy 1996 w Anglii, na którym Pomarańczowi zakończyli turniej w ćwierćfinale po porażce serii rzutów karnych z reprezentacją Francji po zmarnowanym rzucie przez Seedorfa, a dwa lata później w 1998 roku na mistrzostwa świata 1998 we Francji, na których Pomarańczowi zajęli 4. miejsce. Brał także udział na mistrzostwach Europy 2000 i 2004, w których Pomarańczowi dotarli do półfinału.

Wielu twierdziło jednak, że kariera Seedorfa w reprezentacji Holandii mogłaby być jeszcze bardziej efektowna, gdyby pohamował swój buntowniczy i porywczy charakter, dający często o sobie znać. Dodatkowo, ma on również długą historię złych występów w chwilach krytycznych dla Pomarańczowych. Był to jeden z powodów dla których Marco van Basten, mianowany selekcjonerem reprezentacji Holandii tuż po mistrzostwach Europy 2004, nie zdecydował się powoływać Seedorfa, w związku z czym nie zagrał w eliminacjach do mistrzostw świata 2006 oraz w samym turnieju w Niemczech.

Ponownie w reprezentacji Holandii zagrał dnia 15 listopada 2006 roku na Amsterdam Arena w Amsterdamie w zremisowanym 1:1 meczu towarzyskim z reprezentacją Anglii, na który został powołany w zastępstwie kontuzjowanego Wesleya Sneijdera. Zagrał w 6 meczach eliminacyjnych do mistrzostw Europy 2008. Było wiele wątpliwości co do jego pozycji w drużynie, szczególnie gdy selekcjoner Marco van Basten faworyzował takich graczy jak Rafael van der Vaart, Wesley Sneijder czy Robin van Persie. Ostatni mecz w reprezentacji Holandii rozegrał dnia 28 marca 2008 roku na Ernst-Happel-Stadion w Wiedniu w wygranym 3:4 meczu towarzyskim z reprezentacją Austrii, w których Seedorf wszedł w 46. minucie za Demy de Zeeuwa^[9]. Dnia 13 maja 2008 roku ogłosił, że nie weźmie udziału w mistrzostwach Europy 2008 w Austrii i Szwajcarii z powodu narastającego konfliktu z Marco van Bastenem.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Dnia 14 stycznia 2014 roku Clarence Seedorf poinformował na specjalnie zwołanej konferencji prasowej w Rio de Janeiro, że zarząd klubu A.C. Milan postanowił zatrudnić go w roli trenera, jednocześnie ogłaszając zakończenie kariery zawodniczej^[10]^[11]. Zastąpił na stanowisku zwolnionego Massimiliano Allegriego. Podpisał kontrakt do końca sezonu 2015/2016, jednak dnia 9 czerwca 2014 roku został zwolniony z tej funkcji. Dnia 7 lipca 2016 roku został trenerem klubu ligi China League One – Shenzhen Ruby, jednak dnia 4 grudnia 2016 roku został zwolniony. Dnia 5 lutego 2018 roku został nowym trenerem hiszpańskiego klubu ligi Primera División – Deportivo La Coruña^[12], jednak dnia 22 maja 2018 roku po spadku klubu z ligi odszedł z niego^[13]. 4 sierpnia 2018 roku został ogłoszony nowym selekcjonerem reprezentacji Kamerunu^[14].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Klub	Sezon	Liga	Liga^[15]		Puchar kraju^[16]		Europa^[17]		Suma
Klub	Sezon	Liga	Występy	Bramki	Występy	Bramki	Występy	Bramki	Występy	Bramki
AFC Ajax	1992/1993	Eredivisie	12	1	3	0	3	0	18	1
	1993/1994	Eredivisie	19	4	3	0	2	0	24	4
	1994/1995	Eredivisie	34	6	3	0	11	0	48	6
	Łącznie		65	11	9	0	16	0	90	11
Sampdoria Genua	1995/1996	Serie A	32	3	2	1	–		34	4
Sampdoria Genua	Łącznie		32	3	2	1	–		34	4
Real Madryt	1996/1997	Primera División	38	6	4	0	–		42	6
	1997/1998	Primera División	36	6	2	1	11	0	49	7
	1998/1999	Primera División	37	3	5	1	10	3	52	7
	1999/2000	Primera División	10	0	0	0	6	0	16	0
	Łącznie		121	15	11	2	27	3	159	20
Inter Mediolan	1999/2000	Serie A	20	3	5	2	–		25	5
	2000/2001	Serie A	24	2	5	0	7	3	36	5
	2001/2002	Serie A	20	3	2	1	10	0	32	4
	Łącznie		64	8	12	3	17	3	93	14
A.C. Milan	2002/2003	Serie A	29	4	3	2	16	1	48	7
	2003/2004	Serie A	29	3	6	0	10	0	45	3
	2004/2005	Serie A	32	5	4	1	13	1	49	7
	2005/2006	Serie A	36	4	2	1	11	1	49	6
	2006/2007	Serie A	32	7	5	0	14	3	51	10
	2007/2008	Serie A	32	7	0	0	10	3	42	10
	2008/2009	Serie A	33	6	1	0	7	0	41	6
	2009/2010	Serie A	29	5	0	0	8	1	37	6
	2010/2011	Serie A	30	4	2	0	8	0	40	4
	2011/2012	Serie A	18	2	3	1	8	0	29	3
	Łącznie		300	48	26	5	105	10	431	63
Botafogo	2012	Série A	24	8	0	0	1	1	25	9
	2013	Série A	34	8	0	0	0	0	34	8
	Łącznie		58	16	0	0	1	1	59	17
Łącznie w karierze			640	100	69	11	166	17	875	128

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy	Gole
Holandia
	1994	1	1
	1995	7	3
	1996	11	2
	1997	7	0
	1998	12	1
	1999	7	0
	2000	10	2
	2001	4	1
	2002	2	1
	2003	7	0
	2004	9	0
	2005	0	0
	2006	1	0
	2007	8	0
	2008	1	0
Łącznie		87	11

^[18]

Gole w reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

#	Data	Miejsce	Przeciwnik	Gol	Wynik	Rozgrywki
1.	04.12.1994	Stadion Feijenoord, Rotterdam	Luksemburg	5–0	5–0	El. Euro 1996
2.	29.03.1995	Stadion Feijenoord, Rotterdam	Malta	1–0	4–0	El. Euro 1996
3.	11.10.1995	Ta’ Qali Stadium, Attard	Malta	4–0	4–0	El. Euro 1996
4.	15.11.1995	Stadion Feijenoord, Rotterdam	Norwegia	1–0	3–0	El. Euro 1996
5.	04.06.1996	Stadion Feijenoord, Rotterdam	Norwegia	2–1	3–1	Mecz towarzyski
6.	04.12.1996	Stadion Króla Baudouina I, Bruksela	Belgia	2–0	3–0	El. Mundialu 1998
7.	21.02.1998	Miami Orange Bowl, Miami	Stany Zjednoczone	2–0	2–0	Mecz towarzyski
8.	07.10.2000	Stadion GSP, Nikozja	Cypr	1–0	4–0	El. Mundialu 2002
9.	07.10.2000	Stadion GSP, Nikozja	Cypr	2–0	4–0	El. Mundialu 2002
10.	06.10.2001	GelreDome, Arnhem	Andora	2–0	4–0	El. Mundialu 2002
11.	16.10.2002	Ernst-Happel-Stadion, Wiedeń	Austria	1–0	3–0	El. Euro 2004

Statystyki trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Aktualne na dzień 20 listopada 2018 roku.

Drużyna	Od	Do	Wyniki
Drużyna	Od	Do	M	Z	R	P	% Zwyc.
A.C. Milan	16 stycznia 2014	9 czerwca 2014	22	11	2	9	50,00
Shenzhen Ruby	7 lipca 2016	5 grudnia 2016	14	4	4	6	28,57
Deportivo La Coruña	5 lutego 2018	22 maja 2018	16	2	6	8	12,50
Kamerun	4 sierpnia 2018	Obecnie	6	1	2	3	16,67
Ogólnie			57	18	14	25	31,58

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]