Claudia Goldin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Claudia Goldin
Ilustracja
Claudia Goldin (2019)
Państwo działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

14 maja 1946
Nowy Jork

profesor
Specjalność: ekonomia
Alma Mater

Uniwersytet Cornella,
University of Chicago

Uczelnia

Uniwersytet Harvarda

Nagrody

Nagroda Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii
Carolyn Shaw Bell Award,
R.R. Hawkins Award,
Richard A. Lester Award,
IZA Prize in Labor Economics

Strona internetowa

Claudia Goldin (ur. 14 maja 1946) – amerykańska ekonomistka, profesor ekonomii Uniwersytetu Harvarda, dyrektorka jednego z programów badawczych NBER, i przewodnicząca Amerykańskiego Towarzystwa Ekonomicznego w kadencji 2013–14. Laureatka Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za 2023 rok. Jest specjalistką historii gospodarczej Stanów Zjednoczonych, oraz wiodącą badaczką empirycznej mikroekonomii dyskryminacji, różnic preferencji i nierówności ekonomicznych związanych z płcią[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne życie i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Nowym Jorku w 1946 r., w rodzinie żydowskiej i dorastała na Bronxie. Jak relacjonuje, odkąd pamięta chciała zostać naukowczynią. Studiowała ekonomię na Uniwersytecie Cornella (M.A. cum laude, 1968) i University of Chicago (Ph.D., 1972). Szczególny wpływ wywarła na nią nauka i współpraca z Garym Beckerem[1][2][3].

Praca i dalsze życie[edytuj | edytuj kod]

Pracowała na Uniwersytecie Wisconsin, Uniwersytecie Princeton, Uniwersytecie Pensylwanii. Od 1990 należy do kadry Uniwersytetu Harvarda. Jest wizytującą pracowniczką naukową Brookings Institution, i Fellow Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[1][2].

Jedna z jej szerzej znanych publikacji dotyczących nierówności płacowych kobiet i mężczyzn, Orchestrating Impartiality, analizowała wieloletnie dane z rekrutacji do orkiestr muzycznych w Stanach Zjednoczonych metodą różnicy w różnicach. Pozwoliła na oszacowanie, że przejście na system przesłuchań za maskującą płeć kandydatów kurtyną przyczyniło się do dużego wzrostu zatrudnienia kobiet w orkiestrach[4][5]. W 2023 roku otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii[6].

Jej partnerem w życiu prywatnym jest inny ekonomista Harvardu i częsty współautor Lawrence Katz[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Janet Zollinger Giele, Leslie Foster Stebbins, Women and Equality in the Workplace: A Reference Handbook, ABC-CLIO, 2003, 179 i następne, ISBN 978-1-57607-937-9 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  2. a b c Douglas Clement, Interview with Claudia Goldin, „The Region”, Federal Reserve Bank of Minneapolis, 1 września 2004 [dostęp 2019-03-18].
  3. Sophie M. Alexander, Goldin Demystifies Gender Economics [online], The Harvard Crimson, 26 kwietnia 2007 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  4. Claudia Goldin, Cecilia Rouse, Orchestrating Impartiality: The Effect of 'Blind' Auditions on Female Musicians, „American Economic Review”, 90 (4), 2000 [dostęp 2019-03-18].
  5. Claire Cain Miller, Is Blind Hiring the Best Hiring?, „The New York Times”, 25 lutego 2016, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  6. Nagroda Nobla z ekonomii przyznana. Kto jest laureatem? [online], PAP [dostęp 2023-10-09].
  7. Michael Jonas, Learning curve [online], CommonWealth Magazine, 3 listopada 2011 [dostęp 2019-03-18] (ang.).