Przejdź do zawartości

Claudia Roth

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Claudia Roth
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1955
Ulm

Zawód, zajęcie

polityk

Partia

Związek 90/Zieloni

Claudia Roth (ur. 15 maja 1955 w Ulm[1]) – niemiecka polityk i działaczka społeczna, w latach 2004–2013 współprzewodnicząca Zielonych, eurodeputowana III i IV kadencji, posłanka do Bundestagu i jego wiceprzewodnicząca, od 2021 minister stanu w Urzędzie Kanclerza Federalnego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1974 zdała egzamin maturalny[1]. Podjęła studia z zakresu teatrologii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, które przerwała po dwóch semestrach[2]. Pracowała w teatrze miejskim w Dortmundzie oraz w Hoffmans Comic Teater w Unnie. W latach 1982–1985 była menedżerką zespołu rockowego Ton Steine Scherben[1][2].

W latach 1971–1990 należała do lewicowej organizacji młodzieżowej JD/JL[1], związanej do 1983 z Wolną Partią Demokratyczną. Od 1985 do 1989 pełniła funkcję rzecznika prasowego frakcji Zielonych w Bundestagu, w 1987 została członkinią tego ugrupowania[1].

W 1989 i 1994 wybierana na posłankę do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadała do 1998. Była członkinią Grupy Zielonych w PE, zajmowała stanowisko jej wiceprzewodniczącej (1989–1981) i przewodniczącej (1994–1998). Pracowała m.in. w Komisji ds. Młodzieży, Kultury, Edukacji, Środków Masowego Przekazu i Sportu oraz Komisji ds. Swobód Obywatelskich i Spraw Wewnętrznych[3].

Zrezygnowała z zasiadania w PE w 1998 w związku z wyborem na posłankę do Bundestagu. Z niemieckiego parlamentu odeszła w 2001[1], kiedy to została wybrana na przewodniczącą Zielonych (obok Fritza Kuhna)[4]. W 2002 zrezygnowała z przywództwa w partii, kiedy to ponownie uzyskała mandat deputowanej do Bundestagu. Z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję w wyborach w 2005, 2009, 2013[1], 2017[5] i 2021[6].

W 2004 powróciła na funkcję przewodniczącej swojego ugrupowania, łącząc już ją z wykonywaniem obowiązków poselskich. Do 2008 kierowała Zielonymi z Reinhardem Bütikoferem, następnie do 2013 z Cemem Özdemirem[4]. Odeszła z tego stanowiska, uzyskując następnie wybór na wiceprzewodniczącą niższej izby niemieckiego parlamentu[2]. Funkcję tę utrzymała również w 2017[7] i 2021[8].

Członkini różnych organizacji społecznych w tym Humanistische Union i Pro Asyl. Działaczka na rzecz osób LGBT w ramach Lesben- und Schwulenverband in Deutschland[1], uczestniczka m.in. warszawskiej Parady Równości w 2005[9]. W 2020 objęła patronatem Maryję Kalesnikawą, białoruskiego więźnia politycznego[10][11].

W grudniu 2021 powołana na stanowisko ministra stanu w Urzędzie Kanclerza Federalnego, odpowiadając za sprawy kultury i mediów[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Claudia Roth. bundestag.de. [dostęp 2016-10-22]. (niem.).
  2. a b c Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2016-10-22]. (niem.).
  3. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-10-22].
  4. a b Rulers: Federal Republic of Germany: Ministries, political parties, etc.. rulers.org. [dostęp 2016-10-22]. (ang.).
  5. Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-26]. (niem.).
  6. Bundestagswahl 2021: Gewählte in Landeslisten und Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2021-09-27]. (niem.).
  7. Schäuble ruft zum Debattieren auf. sueddeutsche.de, 24 października 2017. [dostęp 2017-10-27]. (niem.).
  8. Magwas, Roth, Kubicki, Özoguz und Pau zu Bundestags-Vize gewählt. deutschlandfunk.de, 26 października 2021. [dostęp 2021-10-26]. (niem.).
  9. Nielegalna Parada Równości przeszła ulicami Warszawy. gazeta.pl, 12 czerwca 2005. [dostęp 2016-10-22].
  10. Claudia Roth, Vice President of the German Bundestag, takes over the prisoner’s godparenthood for Maria Kolesnikova. lphr.org, 9 września 2020. [dostęp 2021-10-12]. (ang.).
  11. Janina Moroz: Премия Совета Европы Колесниковой – награда белорусам и тревожный сигнал. dw.com, 27 września 2021. [dostęp 2021-09-29]. (ros.).
  12. Claudia Roth ist neue Kulturstaatsministerin. bundesregierung.de, 8 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-08]. (niem.).