Cmentarz żydowski w Buczaczu

Cmentarz żydowski w Buczaczu
	; Widok od tarhowiska
Państwo	Ukraina
Obwód	tarnopolski
Miejscowość	Buczacz
Wyznanie	judaizm
Stan cmentarza	nieczynny
	Położenie na mapie Buczacza Cmentarz żydowski w Buczaczu
	Położenie na mapie Ukrainy Cmentarz żydowski w Buczaczu
	Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego Cmentarz żydowski w Buczaczu
	49°03′45″N 25°24′12″E/49,062500 25,403333
	Multimedia w Wikimedia Commons

Galeria: Kirkut

Cmentarz żydowski w Buczaczu – najstarsza zabytkowa nekropolia Buczacza, położona we wschodniej części miasta (wcześniej poza murami miejskimi) na malowniczym zboczu Góry Targowicy. Obecnie nieczynna.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dokładny czas powstania nie jest znany, uważa się, że powstał w XVI wieku. Znajduje się w jednej ze starych dzielnic miasta, na zboczu Góry Targowicy, na prawym brzegu rzeki Strypy, w pobliżu obecnego dworca autobusowego, w centrum handlowym. Zgodnie z tradycją był poza murami miasta. Ostatni znany pochówek odbył się przed rokiem 1940. Zabytki zniszczone, pozostało niewiele nagrobków. Teren cmentarza jest częściowo ogrodzony. W czasach radzieckich część macew cmentarnych została używana jako materiał budowlany. Przez cmentarz z uwagi na znaczny przepływ transportu towarowego po rozpoczęciu działalności rafinerii w Buczaczu od roku 1957 kilka lat później w czasach radzieckich utorowali drogę.

Najdawniejszy nagrobek pochodzi z 1587^[1].

Na cmentarzu znajdują się grobowiec oraz liczne nagrobki, m.in. ojca laureata Nagrody Nobla Samuela Agnona.

Zimą i wiosną 2017 większa część nekropolii została zwolniona od drzew.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Omer Bartov: Bili plamy ta czorni diry: mynułe ta siohodennia Schidnoji Hałyczyny. W Szoa w Ukrajini: istorija, swidczennia, uwicznennia. Kijów: Duch i litera, Tkuma, 2015, s. 453. (ukr.)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Anna Sylwia Czyż, Bartłomiej Gutowski: Cmentarz miejski w Buczaczu. Seria C, zeszyt 3. Warszawa: drukarnia «Franczak» (Bydgoszcz) 2009, 254 s., 118 il., seria: Zabytki kultury polskiej poza granicami kraju. ISBN 978-83-60976-45-6.
Mykoła Kozak (autor tekstu), Petro Bubnij (litredaktor). Buczacz. Fotoputiwnyk. Tarnopol: OSA «Збруч», 2010, 64 s. (ukr.)

[1] Omer Bartov: Bili plamy ta czorni diry: mynułe ta siohodennia Schidnoji Hałyczyny. W Szoa w Ukrajini: istorija, swidczennia, uwicznennia. Kijów: Duch i litera, Tkuma, 2015, s. 453. (ukr.)

[1]