Cmentarz epidemiczny w Warszawie
 Kolumna stanowi jedyny zabytek upamiętniający istnienie w tym miejscu cmentarza zadżumionych z 1708 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Data otwarcia |
XVIII wiek |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°17′43,264″N 21°02′56,918″E/52,295351 21,049144
| |
Cmentarz epidemiczny – założony ok. 1708, zwany też cmentarzem zadżumionych.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Położony był na Bródnie (obecnie dzielnica Targówek), pomiędzy ulicami: św. Wincentego, Ostródzką i Malborską. Zachował się tylko jeden nagrobek – Michała Walembergera z 1708 – jest to najstarszy zachowany cmentarny pomnik nagrobny w Warszawie. Na obelisku wyryte są słowa: Tu Michał Walemberger powietrzem ruszony z synem i córką leży, który od swey żony te pamiątkę odbiera, prosząc mijających do Boga o westchnienie na dusze leżących, w dzień drugi września wieku skończył, doczekał w rok Pański tysiąc siedemset ósmy[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
| Komunalne | |
|---|---|
| Wojenne | |
| Rzymskokatolickie |
|
| Starokatolickie | |
| Ewangelickie | |
| Prawosławne | |
| Żydowskie | |
| Karaimskie | |
| Muzułmańskie | |
| Inne |
