Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu

	Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	; Brama cmentarna
Państwo	Polska
Miejscowość	Racibórz
Adres	Starowiejska, 47-400 Racibórz
Wyznanie	ewangelickie
Stan cmentarza	nieczynny
Powierzchnia cmentarza	1,41 ha
Liczba grobów	719 (w 1984 roku)
Data otwarcia	1920
Data ostatniego pochówku	1974
	Położenie na mapie Raciborza Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	Położenie na mapie Polski Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	Położenie na mapie województwa śląskiego Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	Położenie na mapie powiatu raciborskiego Cmentarz ewangelicki przy ulicy Starowiejskiej w Raciborzu
	50°05′39″N 18°11′59″E/50,094167 18,199722
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cmentarz ewangelicki – znajduje się w Raciborzu na Starej Wsi, przy ulicy Starowiejskiej, jest piątą i ostatnią istniejącą do dziś nekropolią w mieście, zajmuje 1,41 ha, a powstał w 1920 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Cmentarz powstał w wyniku powiększenia liczby wiernych w gminie ewangelickiej. Gmina zakupiła więc w marcu 1920 roku teren pod cmentarz, którego powierzchnia wynosiła 1,41 hektara, a poświęcenie jego odbyło się w tym samym roku. Na cmentarzu została wybudowana również kaplica cmentarna. Naprzeciwko kaplicy znajduje się pomnik w formie sarkofagu, na którym znajduje się hełm z inskrypcjami poświęconymi żołnierzom wyznania ewangelickiego poległym w I wojnie światowej. Cmentarz został zamknięty w 1974 roku, a na terenie nekropolii znajdowało się jeszcze do 1984 roku 719 mogił. Obecnie cmentarz podlega parafii ewangelicko-augsburskiej w Rybniku.

Nagrobki[edytuj | edytuj kod]

Najstarsze nagrobki znajdujące się na cmentarzu pochodzą z okresu międzywojennego i znajdują się najbliżej wejścia. Przeważają nagrobki wolno stojące, które przyjmują postacie: prostych form prostokątnych płyt ze zróżnicowanym zwieńczeniem, różne formy krzyży i niekiedy formy architektoniczne. Do dziś przetrwały nieliczne nagrobki wolno stojące, które są świadectwem minionej świetności. Najstarszymi nagrobkami zachowanymi do dziś są stela Georga Reimanna z 1920 roku oraz Daniela Selleneita z 1921 roku. Niektóre z nagrobków warte uwagi to:

Nagrobek rodziny Brosse – trójskrzydłowy portyk pochodzący z 1923 roku.
Nagrobek Roberta Ellendta – prostokątna, marmurowa płyta z płaskorzeźbą pochodzący z 1927 roku, jest to nagrobek burmistrza miasta.
Pomnik rodziny Luthge – relief przedstawiający Chrystusa na tle kamiennego muru, który udziela błogosławieństwo robotnikom, pochodzi z 1938 roku.
Nagrobek Helli Kaut – przedstawia rzeźbioną wazę z rozkwitłymi różami, pochodzi z 1924 roku.