Cmentarz wojenny nr 64 – Bartne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz wojenny nr 64
Bartne
Obiekt zabytkowy nr rej. A-1262/M z 23.08.2011[1]
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Bartne

Typ cmentarza

wojenny

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

317 m²

Liczba pochówków

86

Architekt

Hans Mayr

Położenie na mapie gminy Sękowa
Mapa konturowa gminy Sękowa, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Bartne, cm. wojenny nr 64”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Bartne, cm. wojenny nr 64”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Bartne, cm. wojenny nr 64”
Położenie na mapie powiatu gorlickiego
Mapa konturowa powiatu gorlickiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Bartne, cm. wojenny nr 64”
Ziemia49°33′56,3″N 21°20′08,2″E/49,565639 21,335611

Cmentarz wojenny nr 64 – Bartneaustriacki cmentarz z I wojny światowej znajdujący się we wsi Bartne w powiecie gorlickim, w gminie Sękowa, zaprojektowany przez Hansa Mayra. Jeden z ponad 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy wojennych zbudowanych przez Oddział Grobów Wojennych C. i K. Komendantury Wojskowej w Krakowie.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Obiekt został zaprojektowany na rzucie nieregularnego wieloboku, zbliżonego do prostokąta o powierzchni 317 m². Ogrodzenie wykonano z kamienia łamanego, w centrum duży krzyż centralny Mayra z drewnianym daszkiem. Na mogiłach zbiorowych duże krzyże ażurowe, na pojedynczych grobach małe żeliwne[2].

Na cmentarzu pochowano 87 żołnierzy w 15 mogiłach zbiorowych oraz w 22 grobach pojedynczych poległych w maju 1915 roku[2]:

Obiekt wyremontowany.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2015-05-20].
  2. a b Oktawian Duda, Cmentarze I Wojny Światowej w Galicji Zachodniej 1914-1918 - Studia i materiały, Ośrodek Ochrony Zabytkowego Krajobrazu, Warszawa 1995, s. 149

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]