Cnoty pruskie
Cnoty pruskie (niem. Preußische Tugenden) – zespół cnót przypisywanych mieszkańcom Prus. Cnoty pruskie były częścią autostereotypu narodowego Prusaków.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Cnoty pruskie były cnotami sekundarnymi (drugorzędnymi), tzn. nie były celem samym w sobie, ale środkiem osiągnięcia innych celów. Jak wskazywali Prusacy, dzięki swoim cnotom udało im się zbudować potężne państwo, pomimo braku zasobów naturalnych{{odn|Münkler|2013|s=179. Ubóstwo i surowość kraju miały wymusić dyscyplinę, obowiązkowość i pracowitość[1].
Największy wpływ na powstanie zespołu cnót pruskich mieli XVIII-wieczni władcy Królestwa Prus, Fryderyk Wilhelm I i Fryderyk II Wielki. Po I wojnie światowej wielu autorów (szczególnie z kręgu [[rewolucyjny konserwatyzm|rewolucyjnego konserwatyzmu, tacy jak Oswald Spengler czy [Arthur Moeller van den Bruck]]), proponowali cnoty pruskie jako wzór dla całych Niemiec[1] i sposób wydźwignięcia się z trudnej sytuacji, w jakim znalazł się ich kraj[1].
Lista cnót[edytuj | edytuj kod]
Nie ma ustalonej listy cnót pruskich. Wśród nich wymienia się:
- szczerość (Aufrichtigkeit);
- skromność (Bescheidenheit) – symbolem skromności pruskiej jest chaber bławatek, ulubiony kwiat Wilhelma I, kojarzący się z błękitem pruskim;
- pilność (Fleiß);
- karność (Gehorsam);
- prostolinijność (Geradlinigkeit);
- poczucie sprawiedliwości (Gerechtigkeitssinn);
- bogobojność (Gottesfurcht) połączona z tolerancją religijną;
- surowość (Härte) wobec innych, ale jeszcze bardziej wobec siebie;
- odwaga (Mut);
- poczucie porządku (Ordnungssinn);
- poczucie obowiązku (Pflichtbewusstsein);
- punktualność (Pünktlichkeit);
- uczciwość (Redlichkeit);
- samozaparcie (Selbstverleugnung);
- oszczędność (Sparsamkeit);
- lojalność (Treue);
- nieprzekupność (Unbestechlichkeit);
- podporządkowanie (Unterordnung);
- powściągliwość (Zurückhaltung);
- wiarygodność (Zuverlässigkeit).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Münkler 2013 ↓, s. 182.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Herfried Münkler , Mity Niemców, Warszawa: Sic!, 2013 .