Cnoty pruskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Cnoty pruskie (niem. Preußische Tugenden) – zespół cnót przypisywanych mieszkańcom Prus. Cnoty pruskie były częścią autostereotypu narodowego Prusaków.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Cnoty pruskie były cnotami sekundarnymi (drugorzędnymi), tzn. nie były celem samym w sobie, ale środkiem osiągnięcia innych celów. Jak wskazywali Prusacy, dzięki swoim cnotom udało im się zbudować potężne państwo, pomimo braku zasobów naturalnych{{odn|Münkler|2013|s=179. Ubóstwo i surowość kraju miały wymusić dyscyplinę, obowiązkowość i pracowitość[1].

Największy wpływ na powstanie zespołu cnót pruskich mieli XVIII-wieczni władcy Królestwa Prus, Fryderyk Wilhelm I i Fryderyk II Wielki. Po I wojnie światowej wielu autorów (szczególnie z kręgu [[rewolucyjny konserwatyzm|rewolucyjnego konserwatyzmu, tacy jak Oswald Spengler czy [Arthur Moeller van den Bruck]]), proponowali cnoty pruskie jako wzór dla całych Niemiec[1] i sposób wydźwignięcia się z trudnej sytuacji, w jakim znalazł się ich kraj[1].

Lista cnót[edytuj | edytuj kod]

Nie ma ustalonej listy cnót pruskich. Wśród nich wymienia się:

  • szczerość (Aufrichtigkeit);
  • skromność (Bescheidenheit) – symbolem skromności pruskiej jest chaber bławatek, ulubiony kwiat Wilhelma I, kojarzący się z błękitem pruskim;
  • pilność (Fleiß);
  • karność (Gehorsam);
  • prostolinijność (Geradlinigkeit);
  • poczucie sprawiedliwości (Gerechtigkeitssinn);
  • bogobojność (Gottesfurcht) połączona z tolerancją religijną;
  • surowość (Härte) wobec innych, ale jeszcze bardziej wobec siebie;
  • odwaga (Mut);
  • poczucie porządku (Ordnungssinn);
  • poczucie obowiązku (Pflichtbewusstsein);
  • punktualność (Pünktlichkeit);
  • uczciwość (Redlichkeit);
  • samozaparcie (Selbstverleugnung);
  • oszczędność (Sparsamkeit);
  • lojalność (Treue);
  • nieprzekupność (Unbestechlichkeit);
  • podporządkowanie (Unterordnung);
  • powściągliwość (Zurückhaltung);
  • wiarygodność (Zuverlässigkeit).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Münkler 2013 ↓, s. 182.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Herfried Münkler, Mity Niemców, Warszawa: Sic!, 2013.