Gnu pręgowane
| Connochaetes taurinus[1] | |||
| (Burchell, 1823) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
gnu pręgowane | ||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Gnu pręgowane[3] (Connochaetes taurinus) – gatunek kopytnego ssaka z rodziny wołowatych. Żyje w dużych stadach, najczęściej wraz z zebrami, gazelami i żyrafami zamieszkują południową i wschodnią Afrykę. W poszukiwaniu pokarmu odbywają długie wędrówki, w czasie których pokonują wiele przeszkód, np. głębokie rzeki.
Opis[edytuj | edytuj kod]
- Wysokość w kłębie: 130 – 140 cm[4]
- Długość z głową: 175 – 230 cm lub 240
- Długość ogona: 70 – 100 cm
- Masa ciała: samce 160 – 270 kg, samice 140 - 260 kg[4]
Ubarwienie: sierść szara z pionowymi brunatnymi pręgami.Rogi u osobników obu płci.
Gnu pręgowane tworzą stałe stada złożone z samic z małymi albo z samców. Stada samic z młodymi liczą przeciętnie ok. 10 osobników. W sprzyjającym okresie wykazują terytorializm, dopiero w porze suchej przemieszczają się w poszukiwaniu pokarmu tworząc większe skupiska. W regionach stale suchych tworzą olbrzymie stada, liczące nawet kilka tysięcy osobników, migrujące w poszukiwaniu bardziej sprzyjających warunków. Młode samce po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku ok. 1,5 roku) są odganiane od matki i łączą się w luźne grupy samców.
Gnu żyje średnio 15-20 lat[5].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Ruja przypada na czerwiec. Samica rodzi jedno młode po ciąży trwającej około 8-8,5 miesiąca. Biega ono razem z matką już po kilku godzinach. Z pokarmu matki może korzystać nawet do 8 miesiąca życia, mimo że trawę zaczyna jeść po tygodniu.
Hodowla[edytuj | edytuj kod]
Gnu pręgowate jest hodowane w licznych zoo, gdzie dość dobrze się rozmnaża. Pierwsze na świecie narodziny gnu pręgowanego w warunkach hodowlanych miało miejsce w roku 1887 we wrocławskim zoo.
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono pięć podgatunków gnu pręgowanego[3][6]:
- gnu przylądkowe (Connochaetes taurinus taurinus)
- gnu białobrode (Connochaetes taurinus albojubatus)
- gnu zambijskie (Connochaetes taurinus cooksoni)
- gnu kraterowe (Connochaetes taurinus mearnsi)
- gnu tanzańskie (Connochaetes taurinus johnstoni)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Równiny trawiaste. Warszawa: Delta, 1999. ISBN 83-7175-225-3.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Connochaetes taurinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Connochaetes taurinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b Równiny trawiaste. Warszawa: "Delta", 1999, s. 58. ISBN 83-7175-225-3.
- ↑ Gnu pręgowane (informacje) – Connochaetes taurinus (ang.)
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Connochaetes taurinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 15 czerwca 2010]