Cykloheksanon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cykloheksanon
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C6H10O

Masa molowa

98,14 g/mol

Wygląd

bezbarwna do bladożółtej, oleista ciecz o zapachu podobnym do acetonu i mięty[1]

Identyfikacja
Numer CAS

108-94-1

PubChem

7967

DrugBank

DB02060

Podobne związki
Podobne związki

cykloheksanol

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Cykloheksanonorganiczny związek chemiczny z grupy ketonów cyklicznych.

W temperaturze pokojowej jest bezbarwną, oleistą cieczą o zapachu przypominającym miętę lub aceton[1].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Cykloheksanon otrzymuje się m.in. z fenolu poprzez jego uwodornienie na katalizatorze palladowym:

Inna metoda jego syntezy to utlenianie cykloheksanu tlenem zawartym w powietrzu:

Proces ten został opracowany w Polsce i jest znany pod nazwą cyklopol.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Cykloheksanon jest stosowany w przemyśle chemicznym do produkcji barwników i półproduktów garbnikarskich oraz garbników i żywic syntetycznych. Jest kluczowym surowcem do syntez wielkoprzemysłowych. Znajduje zastosowanie również przy produkcji kwasu adypinowego i ε-kaprolaktamu – półproduktów do produkcji włókien poliamidowych (stylonu, perlonu i nylonu). Około 95% produkowanego cykloheksanonu wykorzystuje się do wytwarzania nylonu-6. Cykloheksanon służy jako rozpuszczalnik octanu celulozy, nitrocelulozy, celuloidu, żywic naturalnych i winylowych, kauczuku, tłuszczów, olejów, wosków, szelaku i DDT.

Toksyczność[edytuj | edytuj kod]

Cykloheksanon działa drażniąco na drogi oddechowe i błony śluzowe oczu. Duże stężenie par wywołuje uszkodzenia wątroby i nerek. Wykazuje słabe działanie narkotyczne. Jest mniej toksyczny od cykloheksanolu.

Środki ostrożności[edytuj | edytuj kod]

Aparatura laboratoryjna powinna być szczelna, a pomieszczenia dobrze wentylowane. Praca powinna odbywać się w maskach i gumowych rękawicach. W razie niekontrolowanego zapłonu cykloheksanon należy gasić dwutlenkiem węgla, proszkami gaśniczymi lub czterochlorkiem węgla.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wanda Czerska, Marek J. Malawski, Jan Surowiński: Vademecum drogisty. T. 2: Substancje organiczne. Warszawa: Biuro Wydawnicze "Chemia", 1970, s. 193-194.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Cyclohexanone, [w:] PubChem, United States National Library of Medicine, CID: 7967 [dostęp 2023-09-05] (ang.).
  2. a b c d e Cyclohexanone (nr 68809) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2023-09-05]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. a b c Cyclohexanone, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2012-07-13] (ang.).
  4. a b Cyclohexanone, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB02060 (ang.).
  5. a b c d Cyclohexanone, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 12660 (niem. • ang.).
  6. CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 9-61, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
  7. a b Cykloheksanon, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-04-07] (ang.).