Czarno-Żółte Przymierze

Czarnożółte Przymierze

Schwarz-Gelbe Allianz

Państwo	Austria
Skrót	SGA
Lider	Nicole Fara
Data założenia	6 sierpnia 2004
Adres siedziby	Wiedeń, Hermesstrasse 70 1130
Ideologia polityczna	monarchizm, chrześcijańska demokracja, konserwatyzm społeczny
Poglądy gospodarcze	protekcjonizm
Liczba członków	1000 (2014)
Członkostwo międzynarodowe	Międzynarodowa Konferencja Monarchistyczna
Barwy	czarny      żółty
Strona internetowa

Czarno-Żółte Przymierze (niem. Schwarz-Gelbe Allianz) – największa austriacka monarchistyczna organizacja, została założona dnia 6 sierpnia 2004 roku. Współpracuje z czeską partią polityczną Koruna Česká.

Historia

W autriackich wyborach parlamentarnych z lat 2008 i 2013 Czarno-Żółte Przymierze bezskutecznie próbowało zarejestrować swoją listę wyborczą, do czego potrzebne było 2600 podpisów obywateli. Koordynatorem kampanii wyborczej był Alexander Simec.

W maju 2014 otworzono w Strengbergu biuro regionalne, którego szefem był jeden z zarządców organizacji, Ernst Lahnsteiner; siedzibą biura został budynek, w którym w XVI wieku mieściła się szkoła elementarna. W czerwcu tegoż roku działacze organizacji spotkali się w Sarajewie w celu upamiętnienia zamachu z 1914 roku. Jednym z członków organizacji był ówczesny burmistrz Strengberga Roland Dietl, pełniący również funkcję wiceprezesa Czarno-Żółtego Przymierza. Do ugrupowania należy również część żyjących współcześnie Habsburgów, a nawet część monarchistów z Czech i Polski.

Poglądy organizacji

Czarno-Żółte Przymierze opowiada się za wprowadzenim monarchii konstytucyjnej z Karolem Habsburgiem-Lotaryńskim jako cesarzem; ten jednak odmówił chęci pełnienia danej funkcji. Organizacja deklaruje się jako niereligijny i ponadnarodowy ruch obywatelski, dążący do wprowadzenia monarchii parlamentarnej i ścisłej współpracy z Czechami, Słowacją, Węgrami, Słowenią i Chorwacją; jej wynikiem byłoby utworzenie Federacji Dunajskiej.

Fundamentami organizacji są między innymi chrześcijaństwo oraz oświecenie katolickie; ugrupowanie opowiada się również za demokracją, praworządnością, trójpodziałem władzy, prawem narodów do samostanowienia oraz za wolnością religijną. W ramach utworzenia w parlamencie reprezentacji niegłosujących i niepopierających żadnej partii politycznej obywateli, partia opowiada się za proporcjonalnym względem liczby niegłosujących przydzielaniem przez monarchę odpowiedniej ilości mandatów przeznaczonych dla bezpartyjnych i zasłużonych obywateli.

Po przywróceniu monarchii, Czarno-Żółte Przymierze postuluje anulowanie ustawy o zniesieniu szlachty, dzięki czemu uprawnieni do używania tytułów szlacheckich byliby potomkowie austro-węgierskich szlachciców, którzy po I wojnie światowej aktywnie wspierali powrót monarchii. Jeżeli monarcha uzna, że ​​rząd podjął decyzję niezgodną z wolą większości obywateli, może zarządzić wiążące referendum. Działacze partii postulują również utworzenie reprezentującą obywateli Radę Kontroli (niem. Kontrollrat), która byłaby uprawniona do zmuszenia monarchy do abdykacji w przypadku poważnego naruszenia prawa z jego strony lub jego niekompetencji; po zrzeczeniu się władzy następuje sukcesja. Rada Kontroli miałaby być powoływana przez obie izby austriackiego parlamentu (przez Radę Narodową oraz Radę Federalną) i postulowaną Radę Koronną (niem. Kronrat), pełniącą funkcję osobistej rady doradczej monarchy.

Ugrupowanie opowiada się również za restrykcyjną polityką azylową oraz za współpracą ze Słowenią w kwestii rejestracji osób ubiegających się o azyl.

Organizacja uważa, że ingerencja w życie obywateli ze strony państwa oraz Unii Europejskiej powinna być minimalna. Wspiera również legalizację marihuany oraz państwowy monopol na jej sprzedaż. Ugrupowanie uznaje związki partnerskie; jest jednak zdania, że małżeństwa oraz adopcja dzieci powinny być dostępne jedynie dla par heteroseksualnych.

Postulaty organizacji

Główne postulaty

• inwestowanie w system edukacji,
• reforma aparatu państwowego,
• przywrócenie cesarstwa oraz uprawnienie głowy państwa do zarządzania referendów,
• walka z prywatyzacją.

Polityka gospodarcza

• dążenie do samowystarczalności gospodarczej,
• działania na rzecz wzrostu liczby gospodarstwa rolnych,
• kontrola państwa nad zasobami naturalnymi,
• ochrona miejsc pracy w Austrii,
• ograniczenie zużycia wody przez branże przemysłowe i handlowe w ramach przeciwdziałaniu obniżania się poziomu wód gruntowych,
• podwyższenie kapitału zakładowego spółek akcyjnych,
• promowanie regionalnych małych i średnich przedsiębiorstw,
• promowanie wytwarzania energii alternatywnej oraz elektrycznej w mikro- i małych elektrowniach,
• umożliwienie obywatelom podejmowania decyzji w kwestii projektów gospodarczych, jak budowa dróg bądź osiedli przemysłowych,
• uprzywilejowanie w kwestii podatków przedsiębiorstw recyklingowych oraz wytwarzających produkty możliwe do poddania recyklingowi
• uregulowanie stopy procentowej w przedziale 6-10%,
• utrzymanie systemu waluty złotej,
• wprowadzenie niskich podatków oraz prostych przepisów podatkowych,
• wprowadzenie podstaw ogrodnictwa jako nowego przedmiotu szkolnego,
• wsparcie dla gospodarki naturalnej,
• wspieranie przedsiębiorstw wykorzystujących w niskim stopniu zasoby rzadkie i nieodnawialne,
• zachęcanie przedsiębiorstw do opracowywania produktów niewymagających zużycia ropy naftowej,
• zakazanie powierzania stanowisk kierowniczych członkom partii politycznych w państwowych przedsiębiorstwach,
• zmniejszenie dotacji rolniczych dla dużych przedsiębiorstw oraz ich zwiększenie dla małych gospodarstw,
• zniesienie obowiązku członkostwa w izbach handlowych,
• zniesienie przepisów antynikotynowych oraz liberalizacja przepisów sanitarnych przy możliwej negocjacji z Unią Europejską,
• zwiększenie limitu zwolnienia z podatku VAT.

Polityka europejska

• dbanie o używanie austriackiej odmiany języka niemieckiego przez austriacką prasę oraz instytucje kultury,
• promowanie dialektów regionalnych,
• nadanie Tyrolowi Południowemu uprawnień jak ustanowienie własnej władzy wykonawczej reprezentowaną wspólnie przez Austrię i Włochy,
• nawiązanie i utrzymywanie przyjaznych relacji z Czechami, Słowacją, Węgrami, Słowenią i Chorwacją,
• sprzeciw wobec przystąpienia Turcji do Unii Europejskiej,
• umożliwienie posiadania podwójnego obywatelstwa (austriackiego i włoskiego) przez mieszkańców Tyrolu Południowego,
• ustanowienie sojuszu państw Europy Środkowej ze wspólną polityką zagraniczną, gospodarczą i obronną; przeprowadzenie wśród obywateli referendum w kwestii wdrożenia tegoż postulatu w ramach NATO,
• zakazanie zmiany tekstu hymnów narodowych austriackich krajów związkowych.

Polityka w kwestii edukacji

• modernizacja szkół średnich i zawodowych,
• nauka patriotyzmu oraz otwartości na inne kultury,
• odmłodzenie kadry pedagogicznej poprzez wycofywanie z działalności dydaktycznej nauczycieli, którzy ukończyli 50. rok życia oraz przenoszenie ich do pełnienia funkcji doradczych i pomocniczych bądź do edukowania osób dorosłych,
• promowanie języków używanych w Europie Środkowej,
• promowanie popołudniowych zajęć sportowych, harcerskich i ogrodniczych,
• przywrócenie wyborów do samorządów studenckich,
• wprowadzenie lekcji etyki jako obowiązkowej,
• wprowadzenie obowiązkowych mundurków szkolnych w szkołach publicznych; dofinansowywanie ich przez państwo,
• wydłużenie obowiązkowego okresu nauki z 9 do 10 lat,
• zapewnienie bezpłatnych studiów dla austriackich absolwentów szkół średnich.

Polityka wewnętrzna

• anulowanie udzielania subwencji partiom politycznym oraz finansowania ich kampanii z publicznych środków,
• odbieranie austriackiego obywatelstwa osobom aktywnie wspierających organizacje terrorystyczne jak Państwo Islamskie oraz uniemożliwienie im wjazdu do Austrii,
• opodatkowanie gier zawierających przemoc oraz przeznaczanie pieniędzy z podatku na organizacje pomagające ofiarom przestępstw z użyciem przemocy,
• powoływanie polityków na urząd szefów ministerstw na podstawie kompetencji,
• reforma policji,
• ustanowienie obowiązku ujawniania wszystkich finansów partii politycznych oraz składania oświadczeń majątkowych przez polityków,
• wyrównanie wynagrodzenia dla kobiet i mężczyzn,
• zakazanie urzędnikom dołączania do partii politycznych,
• zmniejszenie liczby członków Rady Narodowej,
• znaczne obniżenie pensji polityków.

Polityka środowiskowa i energetyczna

• budowa elektrowni jądrowych na mocy referendum,
• działanie na rzecz uniezależnienia się od importu energii elektrycznej,
• opuszczenie Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej,
• uchwalenie ustawy o ochronie środowiska obowiązującej na terenie całej Austrii; uwzględnienie szczególnych okoliczności w części regionów,
• utworzenie wspólnego środkowoeuropejskiego organu działającego na rzecz ochrony środowiska.

Polityka obronna

• niedołączanie do sojuszy obronnych przez Austrię,
• utrzymanie powszechnego poboru do wojska,
• utworzenie środkowoeuropejskiej Rady Obrony.

Polityka wobec mniejszości narodowych

• integracja mniejszości narodowych,
• oznaczanie części nazw miejscowości w języku ojczystym oraz mniejszości.

Polityka rodzinna

• finansowanie co najmniej trzypokoleniowej rodzin mieszkających razem,
• promowanie działań społecznych i prozdrowotnych,
• wprowadzenie w kraju jednolitej ustawy o ochronie młodzieży,
• wprowadzenie ulg podatkowych dla rodziców pracujących w pełnym wymiarze godzin.

Kontrowersje

Czarno-Żółte Przymierze było uważane za organizację działającą na granicy legalności, jednak Federalny Urząd Ochrony Konstytucji i Kontrterroryzmu nie wykazał łamania prawa.

W 2019 roku działacze Czarno-Żółtego Przymierza zorganizowali w Wiedniu II Kongres Monarchistów Europejskich, kontrowersje wywołało zaproszenie Stanisława Worobjowa, lidera Rosyjskiego Ruchu Imperialnego; jego organizacja była znana ze wspierania prorosyjskich separatystów w Donbasie oraz z finansowania Nordyckiego Ruchu Oporu. Sam Worobjow znany jest z antysemickich wypowiedzi, a władze austriackie przeciwdziałają takowej postawie.

Bibliografia

• PhilP. Long PhilP., Nicola J.N.J. Palmer Nicola J.N.J., Royal Tourism: Excursions Around Monarchy, 2008, ISBN 978-1-84541-080-3 .

Linki zewnętrzne

• Artstettener Manifest (niem.)