Czerwonków

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czerwonków
wieś
Ilustracja
Kościół pw. Narodzenia NMP
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Powiat

głubczycki

Gmina

Baborów

Liczba ludności (2022)

289[2]

Strefa numeracyjna

77

Kod pocztowy

48-133[3]

Tablice rejestracyjne

OGL

SIMC

0491044

Położenie na mapie gminy Baborów
Mapa konturowa gminy Baborów, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Czerwonków”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Czerwonków”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Czerwonków”
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego
Mapa konturowa powiatu głubczyckiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Czerwonków”
Ziemia50°07′17″N 17°57′09″E/50,121389 17,952500[1]

Czerwonków (cz. Červenkovo[4], niem. Tschirmkau, od 1936 r. Schirmke) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Baborów.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa miejscowości etymolodzy wywodzą od nazwy koloru czerwonego lub nazwy Czerwenka oznaczającej małą czerwoną strugę, ciek wodny przepływający przez miejscowość[5]. Miejscowość wymieniona jest po raz pierwszy w roku 1340 jako Cziruencow oraz Czirbenkau, w 1358 Ciruencaw, 1377 Czirwinkow, Czirmena, 1435 Tzirmnaw, 1450 Cziruenczicz oraz Czirwantschicz, 1467 Cirwenkow oraz Czerwenkau, 1496 Czerwenczich, 1514 Krwenticz[6].

W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod zniekształconą, polską nazwą Czerwactow oraz niemiecką - Tschirmkau[7].

Integralne części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Czerwonków[8][9]
SIMC Nazwa Rodzaj
0491050 Czerwonków-Osiedle kolonia wsi

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historycznie miejscowość leży na tzw. polskich Morawach, czyli na obszarze dawnej diecezji ołomunieckiej. W 1340 miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy jako Czirbenkau, Cziruencow została zakupiona wraz z Baborowem przez Ofkę raciborską[10]. Należała do księstwa raciborsko-opawskiego. Pierwotnie była zamieszkała przez tzw. Morawców, jeszcze w XVII wieku należała do parafii baborowskiej, gdzie językiem kazań był język morawski (gwary laskie)[11]. Od 1706 należała do niemieckojęzycznej parafii w Suchej Psienie[4]. Po wojnach śląskich znalazła się w granicach Prus i powiatu głubczyckiego. W granicach Polski od końca II wojny światowej.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[12]:

  • zagroda nr 46, z poł. XIX w.:
    • dom
    • spichrz, nie istnieje.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 20566
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-05].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 183 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b Gregor Wolný: Kirchliche Topographie von Mähren. I. Abtheilung, Band 5. Brünn: Nitsch und Grosse, 1863, s. 246. (niem.).
  5. Stanisław Drzażdżyński, Nazwy topograficzne. Słowiańskie nazwy miejscowości na Szląsku Pruskim. Powiat Głubczycki, „Wisła” tom XI 1897, s. 132.
  6. Stanisław Drzażdżyński, Nazwy topograficzne. Słowiańskie nazwy miejscowości na Szląsku Pruskim. Powiat Głubczycki, „Wisła” tom XI 1897, s. 131.
  7. Knie 1830 ↓, s. 797.
  8. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  9. GUS. Rejestr TERYT
  10. Magdalena Janus, Iwona Kopaniecka, Monika Prześlakiewicz, Tomasz Duchnowski, Dagmara Duchnowska: Analiza kulturowo-historyczna gminy Baborów. Baborów: Starostwo Powiatowe, 2013, s. 12.
  11. Mapa Zasięg mowy polskie na Śląsku około połowy XVII wieku. Opracował Tadeusz Ładogórski w: Historia Śląska pod redakcją Karola Maleczyńskiego, Wrocław 1966, Tom 1, cz. 3.
  12. Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 19. [dostęp 2012-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]