Czesław Chmielewski (pułkownik kawalerii)

Czesław Chmielewski
Czesław Chmielewski (przed 1939 rokiem)
pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1897 Masłowszczyzna (powiat oszmiański)
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1960 Tomaszów Mazowiecki
Przebieg służby
Lata służby	1915–1939
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie
Jednostki	Legion Puławski, I Korpus Polski w Rosji, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich, 9 Pułk Strzelców Konnych (II RP), 13 Pułk Ułanów Wileńskich, 3 Pułk Ułanów Śląskich
Stanowiska	dowódca szwadronu w I Korpusie Polskim w Rosji, dowódca szwadronu (w 1pu), zastępca dowódcy pułku (w 9 psk), dowódca pułku (13pu, 3pu)
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa pod Tomaszowem Mazowieckim
Odznaczenia

Czesław Chmielewski (ur. 21 kwietnia 1897 w majątku Masłowszczyzna w powiecie oszmiańskim, zm. 1 lipca 1960 w Tomaszowie Mazowieckim) – pułkownik służby stałej kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Czesław Chmielewski do 1915 roku uczył się w Korpusie Kadetów w Połocku, w tym roku wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Jazdy w Piotrogrodzie. W lutym 1916 roku został skierowany do Legionu Puławskiego, w którym służył do stycznia 1918 roku jako młodszy oficer 2 szwadronu. W pierwszej połowie 1918 roku był dowódcą 6 szwadronu I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu korpusu przyjechał do Warszawy, gdzie w listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 4 szwadronie 1 pułku Ułanów Krechowieckich, od grudnia tego roku na froncie wojny polsko-ukraińskiej, a w latach 1919 i 1920 na froncie wojny polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1920 roku ukończył kurs Oficerskiej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. Po powrocie na front dowodził 4 szwadronem 1 pułku ułanów. Szczególnie zasłużył się w czasie bitwy pod Łaszczowem, gdzie przeprowadził szarżę, rozbijając nieprzyjaciela i biorąc do niewoli jeńców, co zostało odnotowane w meldunku dowództwa 3 Armii (pisownia oryginalna):

... 6 Brygada Jazdy rozbiła obydwa pułki bolszewickie atakując Łaszczów. Akcję rozstrzygnął 4 szwadron 1 pułku ułanów krechowieckich, którego dowódca, por. Chmielewski samorzutnie zaszarżował na nieprzyjaciela, biorąc 7 k.m. i 100 jeńców, zaścielając pole walki zarąbanymi bolszewikami...

W czasie tej bitwy był ranny. W 1922 roku odznaczony Krzyżem Walecznych jako rotmistrz byłego 1. Pułku Ułanów I. Korpusu Polskiego w Rosji.

Po wojnie pozostał w 1 pułku ułanów, w którym od 1924 roku pełnił funkcję kwatermistrza. W styczniu 1928 roku został przeniesiony do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od kwietnia 1930 roku do kwietnia 1937 roku dowodził 13 pułkiem Ułanów Wileńskich, następnie, do września 1939 roku – 3 pułkiem Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 3 pułkiem ułanów wchodzącym w skład Krakowskiej Brygady Kawalerii Armii „Kraków”. Walczył z Niemcami na szlaku bojowym od Tarnowskich Gór na Lubelszczyznę. Był ciężko ranny w bitwie pod Tomaszowem Mazowieckim. Po kolejnej bitwie, 19 września 1939 roku, straciwszy przytomność, pozostał na placu boju. Po odzyskaniu przytomności i po opatrzeniu ran został przewieziony do szpitala w Tomaszowie Lubelskim. Został uznany za inwalidę, w wyniku czego nie dostał się do niewoli.

Po wojnie mieszkał w Tomaszowie Mazowieckim.

Awanse

• chorąży jazdy – przed lutym 1916 roku
• podporucznik kawalerii – 1916
• porucznik kawalerii – marzec 1917 roku
• rotmistrz służby stałej kawalerii – 1920, zweryfikowany w 1921 roku, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku
• major służby stałej kawalerii – 17 grudnia 1924 roku ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku
• podpułkownik służby stałej kawalerii – 1 stycznia 1930 roku
• pułkownik służby stałej kawalerii – 9 marca 1939 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 00167)
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 3009) – za szarżę pod Łaszczowem
• Krzyż Niepodległości
• Krzyżem Walecznych – czterokrotnie.

Życie prywatne

Czesław Chmielewski był synem Bolesława i Jadwigi z Sidorowiczów. W 1922 roku ożenił się z Wandą Cieszkowską (1898–1972), z którą mieli dwoje dzieci: Janusza (ur. w 1926 roku) i Teresę (ur. w 1935 roku), późniejszą Niegolewską.