Czindici
 Czindici pokonują jedną z rzek w Birmie (część z nich z powodu dyzenterii maszeruje bez dolnych części umundurowania) | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | |
Czindici (pol. duchy dżungli, ang. Chindits) – specjalna formacja powstała z żołnierzy brytyjskich i hinduskich przeznaczone do działań rajdowych na terenach okupowanych przez przeciwnika, działających w czasie II wojny światowej w ramach wojny na Pacyfiku w Birmie w głębi terenów zajętych przez Japończyków. 4 batalion z 10 regimentu gurkhijskiego był trzonem tzw. oddziałów chinditów, gdzie walczył m.in. w bitwie pod Imphalem[1].
Oficjalną nazwą jednostki czinditów była 77 Hinduska Brygada Piechoty (1943) i 3 Hinduska Dywizja Piechoty (1944). Ich nazwa pochodzi od figur lwów strzegących świątynie Chinthe w języku birmańskim. Stał się on też znakiem formacji. Powstało sześć brygad, w tym jedna 3 Brygada Zachodnioafrykańska „Thunder” złożona z Nigeryjczyków. Grupy były poddane bardzo trudnym, forsownym ćwiczeniom w dżungli w porze monsunowej. Uczono ich tajników przeżycia w dżungli, przekraczania rzek, obsługi zwierząt jucznych i walki w dżungli. Ich dowódcą został generał brygady Orde Wingate, który w tym czasie sporządził dokładne mapy północnej Birmy. Brygada była dzielona na kolumny marszowe składające się z ok. 300–400 żołnierzy. Każdej kolumnie obok Brytyjczyków i Hindusów towarzyszyli strzelcy birmańscy. W lutym 1943 czindici przedostali się na głębokie tyły wojsk japońskich, a następnie dokonując dywersji wysadzając linie kolejowe, niszcząc kolumny transportowe wycofywali się w kierunku terenów pod kontrolą brytyjską. Nie brali jeńców. Własnych rannych pozostawiali w dżungli z manierką wody, karabinem z kilkoma nabojami i granatem. Czasami dobijano własnych ciężko rannych, żeby uchronić ich przed torturami po dostaniu się w ręce wroga[1][2].
Podobną jednostkę, Oddział Wydzielony 5307 znany jako Maruderzy Merrilla, utworzyli Amerykanie.
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
Operacja Longcloth[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczęła się 8 lutego 1943. Pierwszy kontakt z siłami japońskimi miał miejsce 15 lutego, dwa dni po tym, jak czindici przekroczyli Czinduin. Początkowo Japończycy sądzili, że mają przed sobą kilka małych grup rozpoznawczo-sabotażowych. Dopiero kiedy dwie kolumny 4 marca zniszczyły linię kolejową w siedemdziesięciu miejscach rozpoznali ich siły. Nadal jednak nie orientowali się, że czindici zaopatrywani są z powietrza i wysłali duże siły do poszukiwania i przecięcia dróg ich zaopatrzenia. Dopiero 13 marca wykryli jedno z miejsc zrzutu, który musiał być przerwany z powodu japońskiego ataku. Oddziały poszukujące tradycyjnych lądowych dróg zaopatrzenia zostały zwolnione i skierowane do bezpośredniej walki z oddziałami czinditów[3].
24 marca czindici otrzymali rozkaz wycofania się, ponieważ znajdowali się ponad 2000 km od własnych sił i lotnictwo nie mogło zaopatrywać ich z powodu granicy zasięgu samolotów. Żołnierze byli bardzo osłabieni. Wielu z tego powodu wpadło w japońskie ręce i zostali rozstrzelani, albo trafili do niewoli. 2182 żołnierzy dotarło do Indii po przeniknięciu 2400 km w głąb Birmy. Większość z nich cierpiała z powodu wycieńczenia i chorób tropikalnych, tak że po pewnym czasie rekonwalescencji tylko około 600 z nich było zdolnych do dalszych operacji[4].
Operacja Thursday[edytuj | edytuj kod]
5 lutego 1944 16 Brygada Fergussona udała się z Ledo do Birmy. Unikali sił japońskich, pokonując wyjątkowo trudny teren. Reszta brygad została sprowadzona drogą powietrzną, aby stworzyć ufortyfikowane bazy z pasami startowymi. Zaplanowano trzy strefy lądowania o kryptonimach Piccadilly, Broadway i Chowringhee. 77. Brygada Calverta przygotowywała się do lotu szybowcami na Piccadilly w nocy 5 marca. Rekonesans lotniczy w ostatniej chwili ujawnił, że Piccadilly jest pokryte kłodami drzew, co uniemożliwia lądowanie. Z tego powodu korzystając z lądowiska Broadway została przerzucona 77 Brygada. Podczas gdy Piccadilly był już używany do ewakuacji ofiar podczas pierwszej operacji Chindit w 1943, Broadway musiał zostać wybrany spośród wyników rozpoznania lotniczego. Okazało się, że jest złe lądowisko i było wielu rannych i zabitych podczas operacji lądowania szybowców. Grupa Calverta na drugi dzień poprawiła warunki do lądowania i przyjęto pierwsze samoloty transportowe. Następnego dnia wylądowały również szybowce z czinditami na lądowisku Chowringhee bez oporu ze strony Japończyków[5].
W ciągu następnego tygodnia podczas 600 lotów samolotów transportowych Dakota przetransportowano 9000 żołnierzy do stref lądowania. Lądowisko Chowringhee zostało opuszczone po przyjęciu szybowców, ale Broadway był trzymany z garnizonem, który obejmował artylerię polową, działa przeciwlotnicze, a nawet sześć Spitfire'ów Mk.VIII z 81 Dywizjonu RAF od 12 marca do 17 marca[6].
Brygada Fergussona założyła kolejną bazę o nazwie Aberdeen na północ od Indaw, do której poleciała 14 Brygada. Brygada Calverta założyła jeszcze jedno lądowisko, o nazwie Białe Miasto (White City), w Mawlu, przy głównej linii kolejowej i drodze prowadzącej na japoński front północny. 111 Brygada urządziła zasadzki i blokady drogowe na południe od Indaw (chociaż część brygady, która wylądowała w Chowringhee, opóźniła się z przekroczeniem rzeki Irrawaddy), zanim ruszyła na zachód do Pinlebu.
Wokół Broadwayu i White City toczyły się zaciekłe walki w dżungli. Czasami wojska brytyjskie i japońskie walczyły w zwarciu na bagnety i Kukri przeciwko katanom. 27 marca, po kilku dniach ataków lotniczych, Japończycy atakowali Broadway przez kilka nocy, zanim atak został odparty przy pomocy artylerii, oraz pomocy lokalnie rekrutowanych Kaczinów[7].
Wingate miał teraz 3 brygady w Birmie, a wszystkie ataki wroga zostały odparte. Operacja Thursday zakończyła się początkowo sukcesem, a premier Churchill wysłał Wingate'owi telegram z gratulacjami dla niego i czinditów. Była to największa aliancka operacja powietrznodesantowa, jaką kiedykolwiek przeprowadzono, dopóki siły pod dowództwem Eisenhowera nie wylądowały we Francji. Był to jeden z największych triumfów Wingate. Niestety kilka dni później 24 marca samolot przewożący Wingate rozbił się i wszyscy znajdujący się na jego pokładzie zginęli[3].
Siły lądowe były wspomagane z powietrza przez samoloty bombowe B-25, wyposażone w działa 75 mm i wielkokalibrowe karabiny maszynowe, oraz samoloty myśliwskie P-51. Wspomaganie obejmowało bombardowanie mostów, ostrzeliwanie i bombardowanie zaparkowanych samolotów, walkę powietrze-powietrze oraz niszczenie łączności, transportu i infrastruktury wojskowej[8].
Pod koniec kwietnia 1944 kiedy obecni w Birmie czindici podlegali formalnie generałowi Josephowi Stilwellowi podjęto decyzję o wykorzystaniu ich w północnej Birmie bliżej linii japońskich. Chciano ich wykorzystać do obrony nowej drogi Ledo. Z powodu braku artylerii i wsparcia lotniczego ponieśli duże straty.
Założono punkt oporu Blackpool w Hopin około 100 km na południe od Mogaung, którego broniła jedna brygada. Dwie inne chroniły okolicę. inicjatywa miała wesprzeć oddziały Stilwella w Myitkyina. W tym czasie żołnierze 16. Brygady z powodu dużego wyczerpania zostali ewakuowani z Aberdeen. Blackpool z powodu silnych ataków japońskich po dwudziestu dniach opuszczone z wielkimi stratami. Ocalało około 600 żołnierzy.
17 sierpnia 14 brygada, 3 Brygada zachodnioafrykańska i pododdziały brytyjskiej 36 Dywizji Piechoty otrzymały rozkazy wycofania się z północnej Birmy. Ostatni czindit opuścił Birmę 27 sierpnia. Operacja Thursday kosztowała jednostkę w sumie 944 zabitych i 2434 rannych. Ponadto zaginęło 452 mężczyzn. Połowę pozostałych żołnierzy trzeba było natychmiast przyjąć do szpitala z powodu chorób tropikalnych. Wszyscy inni potrzebowali odpoczynku i specjalnej diety[7].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Szybowce spełniły swoją rolę. Mimo wielu rozbitych podczas lądowania na złych lądowiskach zanotowano małe straty wśród żołnierzy. Bez szybowców operacja nie mogłaby się udać. Bardzo małą wypadkowość zanotowano wśród samolotów B-25. Sprawdziły się także lekkie transportowce Noorduyn Norseman UC-64, które podczas 510 misji wylatały 1366 godzin i przewiozły ponad 250 000 kg ładunków. Ponad 2000 ofiar ewakuowano zza linii wroga, w tym ofiar poza bitwą, takich jak malaria, zmęczenie i ogólne choroby. Już nie trzeba było zostawiać chorych i rannych, co znacząco wpłynęło na morale żołnierzy[8].
Przekształcenia i rozwiązanie jednostki[edytuj | edytuj kod]
Po powrocie i okresie rekonwalescencji postanowiono przekształcić jednostki czinditów w dywizję powietrzną w Indiach. W pierwszych miesiącach 1945 przekształcono ich w 14 i 77 Brygadę Piechoty i połączono w 44 Dywizję Powietrznodesantową, żeby w lutym 1945 ostatecznie rozwiązać[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Michał Klimecki, Pekin – Szanghaj – Nankin 1937–1945, Warszawa: Bellona, 2008, s. 174–175, ISBN 978-83-11-11348-0.
- ↑ Biyi Bandele, Chłopak z Birmy, Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, ISBN 978-83-11-11348-0.
- ↑ a b Chindit Chasing, Operation Longcloth 1943. www.chinditslongcloth1943.com. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ The 1st Chindit Expedition, Operation Longcloth, 1943. www.chindits.info. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Operation Thursday, The 2nd Chindit Expedition 1944. www.chindits.info. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Franks Norman, Air Battle over Imphal, London: William Kimber & Co., 1985, s. 28–35, ISBN 978-0-7183-0552-9.
- ↑ a b Operation Thursday 5 Mar 1944 - 27 Aug 1944. www.chinditslongcloth1943.com. [dostęp 2021-11-29].
- ↑ a b Operation Thursday, The 2nd Chindit Expedition 1944. www.hurlburt.af.mil. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Martin Brayley, The British Army 1939-45 (3): The Far East., Osprey Publishing, 2002, s. 22, ISBN 1-84176-238-5.