Przejdź do zawartości

Czy to jest człowiek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czy to jest człowiek
Se questo è un uomo
ilustracja
Autor

Primo Levi

Tematyka

obóz zagłady
antysemityzm

Typ utworu

pamiętnik

Data powstania

1946-1947

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Włochy

Język

włoski

Data wydania

11 października 1947

Wydawca

Francesco de Silva

Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego

1978

Wydawca

Wydawnictwo Literackie

Przekład

Halszka Wiśniowska

poprzednia
brak
następna
Rozejm

Czy to jest człowiek (wł. Se questo è un uomo) – pamiętnik Prima Leviego wydany w 1947 roku. Opisuje sytuację więźniów obozu Auschwitz-Birkenau w ostatnich miesiącach jego działania.

Dalsze wydarzenia, opisujące jak Levi wracał do Włoch, autor opisał w swojej książce Rozejm.

Okoliczności powstania utworu

[edytuj | edytuj kod]

Levi zaczął pisać pamiętnik w lutym 1946 roku, począwszy od tego, co miało stać się ostatnim rozdziałem, zapisując ostatnie wspomnienia z Auschwitz[1]. W ciągu dnia pracował w fabryce farb pod Turynem, a pisał wieczorami i w nocy. Rozdział „Pieśń Ulissesa” został napisany niemal w całości w ciągu jednej, półgodzinnej przerwy obiadowej[2]. Pierwszy rękopis ukończył w grudniu 1946 roku. Jego partnerka, Lucia Morpurgo, pomogła mu w redakcji książki[3]. Tytuł roboczy Sul Fondo został ostatecznie zamieniony na Czy to jest człowiek – pierwsze słowa wiersza, który stanowi wstęp do książki[4].

Wydanie

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu prac Levi zaczął szukać sposobu na wydanie książki. W styczniu 1947 roku rękopis został odrzucony przez wydawnictwo Arnoldo Mondadori Editore. Pisarze powiązani z wydawnictwem Cesare Pavese i Natalia Ginzburg uznali, że jest za wcześnie na takie sprawozdanie[4]. Levi znalazł mniejszego wydawcę, Francesco de Silva[5], który opublikował książkę 11 października 1947 roku[6]. Wydrukowali 2500 egzemplarzy książki, z czego 1500 zostało sprzedanych, głównie w rodzinnym mieście Leviego, Turynie. W międzyczasie pięć fragmentów zostało opublikowanych w odcinkach pod ówczesnym tytułem Sul fondo w turyńskiej komunistycznej gazecie L’amico del popolo, w okresie 29 marca–31 maja 1947 roku[6]. W 1955 roku Levi podpisał kontrakt z Arnoldo Mondadori Editore na nowe wydanie, które zostało opublikowane w 1958 roku. Po pierwszym nakładzie wynoszącym 2000 egzemplarzy, ukazał się drugi o tej samej wielkości[7]. Wersja z 1958 roku zawiera poprawki redakcyjne, nowy wstęp i wcześniej nieopisane postacie takie jak 3-letnia Emilia. 600 kopii w magazynie we Florencji uległo zniszczeniu podczas wielkiej powodzi w 1966 roku[4].

Angielskie tłumaczenie Stuarta Woolfa ukazało się w 1959 roku. Niemiecki przekład Heinza Reidta wydano w 1961 roku, a w tym samym roku ukazało się także wydanie francuskie[8] i hiszpańskie[4]. Pierwsze polskie tłumaczenie wydano w 1978 roku w przekładzie Halszki Wiśniowskiej[9]. Tłumaczenie hebrajskie wydano w 1988 roku[4].

W 1962 roku Levi zaczął pracować nad książką Rozejm, w której opisuje drogę powrotną do domu[8].

Treść

[edytuj | edytuj kod]

Levi w swoim pamiętniku opisuje ostatnie miesiące działania Auschwitz-Birkenau od lutego 1944 roku do wyzwolenia w styczniu 1945. Levi, włoski chemik żydowskiego pochodzenia, został aresztowany przez faszystowskie władze we Włoszech i deportowany do obozu w 1944 roku. Pisze o głodzie, niewolniczej pracy, nieludzkim traktowaniu więźniów i o tym, jak systematycznie niszczono godność ludzką. Autor przedstawia proces dehumanizacji, w wyniku którego więźniowie tracili poczucie własnej tożsamości, a ich życie sprowadzało się do walki o przetrwanie[10].

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Lawrence L. Langer zauważył, że wyjątkowość zeznań Leviego wynika z jego umiejętności obserwacji, podczas których był w stanie połączyć emocje świadka z dystansem naukowca. Zdaniem Langera wykształcenie chemiczne Leviego przyczyniło się do trzeźwości stylu, jasności i dokładności widocznych w jego książkach[11].

Chiara Volpato i Alberta Contarello w swojej pracy naukowej podkreślili tezę Leviego, mówiącą, że obóz zagłady nie został umieszczony w sztucznych i odrealnionych warunkach. Levi, w swoich dziełach, wielokrotnie wskazywał na powiązanie między ludźmi w obozie i tymi, którzy żyją na wolności. W jego opinii życie obozowe uwypukla mechanizmy społeczne, które istnieją również w świecie zewnętrznym, przez co analiza ekstremalnych warunków może wskazać na aspekty, które leżą u podstaw normalnego codziennego życia[12].

Dariusz Czaja oceniając ideę napisania książki stwierdził „A wszystko po to, by precyzyjnie opisać anatomię obozowego mikroświata i zrozumieć racje, które stały u źródeł powołania do życia tej demonicznej fabryki śmierci. Ale także po to, by pokazać, że doświadczenie obozowe pozostanie już na zawsze – chcemy czy nie – częścią naszej powojennej historii. Że Auschwitz to nie jest czas przeszły dokonany”[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Thomson 2003 ↓, s. 229.
  2. Thomson 2003 ↓, s. 226, 230–231.
  3. Thomson 2003 ↓, s. 241.
  4. a b c d e Philippe Sands, Primo Levi’s If This is a Man at 70, „The Guardian”, 22 kwietnia 2017 [dostęp 2025-02-23] (ang.).
  5. Levi 2005 ↓, s. 23–25.
  6. a b Thomson 2003 ↓, s. 247, 252.
  7. Levi 2024 ↓, s. xxxix.
  8. a b Levi 2005 ↓, s. 25.
  9. Levi 1978 ↓, s. 1.
  10. Survival in Auschwitz: Full Book Summary [online], SparkNotes [dostęp 2025-02-18] (ang.).
  11. Volpato 1999 ↓, s. 241.
  12. Volpato 1999 ↓, s. 240.
  13. Levi 2024 ↓, s. 8–9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]