Czynadijowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czynadijowo
Ilustracja
Zamek w Czynadijowie
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 zakarpacki

Rejon

mukaczewski

Data założenia

1214

Wysokość

148 m n.p.m.

Populacja (2019)
• liczba ludności


6 860[1]

Nr kierunkowy

+380 3131

Kod pocztowy

89640

Tablice rejestracyjne

AO

Położenie na mapie obwodu zakarpackiego
Mapa konturowa obwodu zakarpackiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Czynadijowo”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Czynadijowo”
Ziemia48°30′07″N 22°50′30″E/48,501944 22,841667
Odrestaurowane wnętrza na I piętrze

Czynadijowo (ukr. Чинадійово; węg. Szentmiklós) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie zakarpackim, w rejonie mukaczewskim.

Leży nad Latoricą w jej górnym biegu, w połowie drogi z Mukaczewa do Swalawy. Przez miejscowość przebiega droga krajowa M06 (E50 / E471) i linia kolejowa z Czopu do Lwowa (dwa przystanki kolejowe: Czynadijewo i Czynadijewo II).

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1989 liczyła 7289 mieszkańców[2].

W 2013 liczyła 6908 mieszkańców[3].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • zamek, średniowieczny, kamienny, z dwoma narożnymi wieżami i ścianami grubymi na metr, zbudowany w XIV wieku przez barona Pereni. Twierdzę odwiedzili księżniczka Ilona-Helena Zrinska, Franciszek II Rakoczy jej syn, hrabia Schönborn. W 1657 roku zamek został znacznie uszkodzony przez wojska polskiego hrabiego Jerzego Lubomirskiego w 1657 roku[4]. Wkrótce zamek został odbudowany przez Lotara Franciszka von Schönborn, ale fortyfikacje zaczął tracić swoje znaczenie. 27 czerwca 1703 lider buntowników Franciszek II Rakoczy zatrzymuje się na odpoczynek[4] i aby przegrupować wojska po klęsce w bitwie pod Mukaczewem[4]. Przed jego imigracji do Polski książę odwiedził zamek kilka razy. W 1726 roku cesarz Karol VI Habsburg ofiarowuje duży obszar terenu (dominium) hrabiemu Friedrichowi Schönbornowi[4], w tym zamek, który w 1734 znacznie przebudowany otrzymuje obronny i pałacowy rys. Najważniejsza przebudowa zamku miała miejsce w 1734 i 1839 roku, ostatnia prowadzona przez architekta Ignacego Hermanna. W czasie II wojny światowej Niemcy urządzili w zamku więzienie[4]. Od 1944 roku w czasach sowieckich, zamek był siedzibą rady wsi, siedzibą lokalnej gospodarki leśnej, jednostek wojskowych i zajezdni magazynowej znajdującej się w pobliżu. W 2001 roku zamek został oddany w dzierżawę artyście malarzowi Józefowi Bartoszowi[4], który z żoną Tatianą i współpracownikami faktycznie uratował zamek od zniszczenia. Obecnie odrestaurowano wnętrze pierwszego piętra budynku. W zamku odbywają się często międzynarodowe i lokalne wydarzenia artystyczne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.32
  2. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
  3. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
  4. a b c d e f Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski Ukraina Zachodnia Kraków 2009, wyd. Bezdroża, s. 346-347

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]