Dédaigneuse (1916)
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1916 |
| Wodowanie |
1916 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
1916 |
| Wycofanie ze służby |
samozatopiony 27 listopada 1942 |
 Regia Marina
| |
| Nazwa |
FR 56 |
| Wejście do służby |
1943 |
| Wycofanie ze służby |
9 września 1943 |
 Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
M-6020 |
| Wejście do służby |
? |
| Wycofanie ze służby |
? |
| Los okrętu |
nieznany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 310 ton |
| Długość |
60,2 metra |
| Szerokość |
7,2 metra |
| Zanurzenie |
2,9 metra |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 1500–2200 KM 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
14–17 węzłów |
| Zasięg |
2000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 100 mm L/45 (2 x I) 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
55 |
Dédaigneuse – francuskie awizo (kanonierka do zwalczania okrętów podwodnych) z okresu I wojny światowej i dwudziestolecia międzywojennego, jeden z 23 zbudowanych okrętów typu Ardent. Jednostka została zwodowana w 1916 roku w stoczni Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux i w tym samym roku wcielono ją do służby w Marine nationale. Podczas II wojny światowej „Dédaigneuse” został 27 listopada 1942 roku samozatopiony w Tulonie. Podniesiony przez Włochów, został wcielony w skład Regia Marina pod nazwą FR 56, a po kapitulacji Włoch został przejęty przez Niemców i wcielony do Kriegsmarine pod oznaczeniem M-6020. Dalszy los okrętu nie jest znany.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Awiza typu Ardent (klasyfikowane też jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych) zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 i 1917 roku[1][2]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Friponne, różniąc się głównie rodzajem siłowni: jednostki typu Ardent wyposażono w maszyny parowe (w wielu przypadkach zdemontowanych z wycofanych ze służby torpedowców), zaś na kanonierkach typu Friponne zastosowano silniki wysokoprężne[2][3]. Wszystkie miały kliprowe dzioby, różniąc się kształtem nadbudówek i wyposażeniem[1].
„Dédaigneuse” zbudowany został w stoczni Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux[1][4]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku i w tym samym roku został zwodowany[5][4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych (we Francji klasyfikowaną jako awizo 2. klasy)[1][4]. Długość całkowita kadłuba wynosiła 60,2 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 2,9 metra[1][6]. Wyporność normalna wynosiła 310 ton, zaś pełna 410 ton[1][4]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy 1500–2200 KM, poruszające dwiema śrubami[1][6]. Parę dostarczały dwa opalane węglem kotły systemu Du Temple lub Normand[1][4]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła od 14 do 17 węzłów[1][6]. Okręt zabierał 85 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów[1][4][a].
Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 100 mm M1897 L/45 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[1][4].
Załoga okrętu liczyła 55 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][6][b].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Dédaigneuse” został wcielony do służby w Marine nationale w 1916 roku[5][c]. Kanonierka służyła podczas wojny w Zatoce Biskajskiej i na Morzu Śródziemnym[1][2]. 29 maja 1917 roku okręt przeprowadził atak na U-Boota SM UC-74 (wraz z niszczycielem „Arbalète” i brytyjskim slupem HMS „Lily”)[2]. Między 1918 a 1920 rokiem jednostkę przebudowano na trałowiec, dodając do wyposażenia trał mechaniczny[2][4]. Funkcję tę okręt pełnił w okresie międzywojennym do ataku Niemiec na Francję[1][7]. 27 listopada 1942 roku „Dédaigneuse” został samozatopiony w Tulonie[1][2]. Okręt został w 1943 roku podniesiony przez Włochów i wcielono go do składu Regia Marina pod oznaczeniem FR 56[1][2]. Po zawarciu przez Włochy zawieszenia broni z aliantami jednostka została 9 września 1943 roku przejęta przez Niemców, którzy używali jej następnie w Kriegsmarine jako trałowca pod oznaczeniem M-6020[1][4]. Dalsze losy okrętu są nieznane[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 213 podaje, że zasięg okrętu wynosił 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów i 1600 Mm przy prędkości maksymalnej.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 213 podaje, że załoga okrętu liczyła 65 osób.
- ↑ Gogin 2022 ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby w 1917 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
- ↑ a b c d e f g h Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 184.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
- ↑ a b c d e f g h i Gogin 2022 ↓.
- ↑ a b Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 183.
- ↑ a b c d Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 180.
- ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 259.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ARDENT 2nd class avisos (ASW gunboats) (1916 - 1917). Navypedia. [dostęp 2022-10-20]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1933. Oscar Parkes (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
|
