Dąbrowica (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dąbrowica
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

jędrzejowski

Gmina

Słupia

Liczba ludności (2020)

163[2]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

28-350[3]

Tablice rejestracyjne

TJE

SIMC

0268783[4]

Położenie na mapie gminy Słupia
Mapa konturowa gminy Słupia, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Dąbrowica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrowica”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, blisko lewej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrowica”
Położenie na mapie powiatu jędrzejowskiego
Mapa konturowa powiatu jędrzejowskiego, blisko lewej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrowica”
Ziemia50°33′45″N 19°50′02″E/50,562500 19,833889[1]

Dąbrowicawieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie jędrzejowskim, w gminie Słupia[4][6], nad Pilicą. Nazwa wsi pochodzi od wielkich dębów, które rosły przed wiekami. Ostatnie potężne drzewo zostało ścięte w 1962 roku. Powierzchnia 910 ha.

Miejscowość ujęta jest w ogólnopolskim spisie terenów zasiedlonych przez bociana białego[7]

Od 1963 r. w Dąbrowicy funkcjonuje remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historia wsi sięga XIV wieku. Kodeks Małopolski (t. I s.394) wymienia wieś w roku 1375 w brzmieniu Drowicza, jako De Dobrouicza występuje w roku 1379 (Kodeks Małopolski t.I s.408). Dąbrowicę w wieku XIX opisano jako wieś nad rzeką Pilicą, w ówczesnym powiecie włoszczowskim, gminie Rokitno, parafii Szczekociny. Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 r. było tu 40 domów 257 mieszkańców. W roku 1880 wieś liczyła 51 domów i 360 mieszkańców.

Rozległość dominalna wynosiła 1782 mórg w tym dworskiej ziemi ornej 657, lasu 618 mórg, łąk 120 mórg, pastwisk 80 mórg i nieużytków 37 mórg. Włościanie posiadali: ziemi ornej 219 mórg, łąk 40 mórg i nieużytków 11 mórg.

Dąbrowica leży w dole, w nizinie błotnistej. Koło dworu utrzymuje się dotąd gaj złożony z kilkudziesięciu odwiecznych dębów olbrzymiej wysokości i grubości. Ziemia „rędziniasta”, nieco „marglowata”, urodzajna. Lasy wysokopienne, nieźle utrzymane, przeważa w nich sosna. Łąki nad Pilicą nisko położone, stąd mokre.

(Opisu dostarcza SgKP w tomie I na str.931)

Na Pilicy młyn z roczną produkcją w kwocie 1200 rubli srebrnych[8].

W czasie okupacji niemieckiej mieszkająca we wsi rodzina Stolarczyków udzieliła pomocy Żydom, Marii Krieger, Józefowi, Irenie, Marii, Czesławowi., i Róży P. z d. Krieger. W 1995 roku Instytut Jad Waszem podjął decyzję o przyznaniu Apolonii, Franciszkowi i Witoldowi Stolarczykom tytułu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata[9].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • zabytkowa kapliczka św. Jana z XVI wieku
  • młyn zbożowy
  • ruiny papierni Jeziorański Heller z przełomu XIX i XX wieku
  • dwa schrony – pamiątka z okresu II wojny światowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22234
  2. Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-02-27]
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 216 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-03-26].
  5. Jednostki organizacyjne gminy Słupia. Urząd Gminy Słupia. [dostęp 2015-03-26].
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-03-20]. 
  7. Gniazda Bociana Białego w Dąbrowicy. [dostęp 2015-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  8. Dąbrowica (6), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 931.
  9. Historia rodziny Stolarczyków | Polscy Sprawiedliwi [online], sprawiedliwi.org.pl [dostęp 2021-11-26].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]