Dębiesznica
Dębiesznica zaraz poniżej źródła | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Potok 4 rzędu | |
Źródło | |
Miejsce | Źródło Miłości, Rodaki |
Wysokość |
361 |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Biała Przemsza |
Miejsce | |
Wysokość |
319 |
Współrzędne | |
Położenie na mapie Polski |
Dębiesznica[1] – struga na Wyżynie Częstochowskiej wchodzącej w skład Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2]. Jest prawym dopływem rzeki Biała Przemsza[2].
Początek Dębiesznicy daje Źródło Miłości u południowo-zachodnich podnóży porośniętego lasem wzniesienia Świniuszka (488 m). Znajduje się na wysokości 361 m[2] i ma wydajność 6 l/s. Wypływająca z niego woda zaraz poniżej źródła przepływa betonowym przepustem pod drogą dając początek Dębiesznicy. Spływa ona w kierunku południowym, przepływając przez miejscowości Rodaki, Ryczówek i Klucze. W tej ostatniej na wysokości 319 m n.p.m. uchodzi do Białej Przemszy w jej rozlewisku przy drodze wojewódzkiej nr 791 Olkusz – Zawiercie. Koryto Dębiesznicy tworzy granicę między wsiami Rodaki, Chechło i Ryczówek[2].
Nazwa strugi po raz pierwszy pojawia się w 1451 r. jako „fluvius Dombyessznicza”, w 1543 r. jako „torrens Debyesznycza”. Na Mapie Obrębowej i innych mapach opisywana była błędnie jako „Dzdzenica”[3]. Obecnie potocznie nazywana bywa „Dębieśnicą”[4], a przez okolicznych mieszkańców rzeką „Minóżka”[5]. Spotykana była też nazwa „Dubeśnica"[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 53, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ a b c d Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2021-06-14] .
- ↑ a b Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online] [dostęp 2021-06-14] .
- ↑ Na podstawie tablicy informacyjnej zamontowanej przy źródle
- ↑ Strona wsi Rodaki [online] [dostęp 2021-06-14] .