Dłuższe zakończenie Ewangelii Marka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Codex Bobbiensis, zakończenie Marka

Dłuższe zakończenie Ewangelii Marka – 12-wierszowe zakończenie Ewangelii Marka (Mk 16, 9-20), którego pochodzenie od autora Ewangelii podważa część współczesnych badaczy.

Zakończenia nie zawierają dwa najważniejsze kodeksy biblijne z IV wieku: Synajski i Watykański. Spośród innych greckich rękopisów zakończenia nie zawierają jedynie kodeksy minuskułowe oznaczone symbolami: 20, 22, 304. Dłuższego zakończenia nie mają co najmniej cztery rękopisy syryjskie, znaczna część rękopisów koptyjskich i ormiańskich, nie uwzględniają go Kanony Euzebiusza. Z ojców Kościoła dłuższego zakończenia nie znają: Klemens Aleksandryjski, Orygenes, Euzebiusz[1], Hieronim[2]. Jednak Kodeks Watykański, ze względu na pozostawioną lukę (półtorej kolumny)[a], świadczy iż skryba miał świadomość, iż inne rękopisy zawierają tu tekst.

Dłuższe zakończenie posiadają: Kodeks Aleksandryjski, Efrema, Bezy, Waszyngtoński, rękopisy reprezentujące tekst bizantyjski, Diatessaron, przekłady koptyjskie zarówno w dialekcie bohairskim (część rękopisów), jak i saidzkim (część rękopisów). Z ojców Kościoła znają je: Ireneusz (Adversus Haer., 3:10,6), Polikarp, Tertulian. Występuje też we wczesnych lekcjonarzach.

Dłuższe zakończenie jest raczej nieznane dla tekstu aleksandryjskiego, przekazuje je natomiast tekst bizantyjski, cezarejski i zachodni.

Rękopisy Rodziny Lake’a zawierają dłuższe zakończenie, jednak z uwagą, że nie występuje w wielu rękopisach i nie zostało uwzględnione przez Kanony Euzebiusza.

Tekst ten cytuje Justyn Męczennik i Ireneusz. Ormiański rękopis Nowego Testamentu pochodzący z 989 roku i oznaczony symbolem MS. 2374, przypisuje autorstwo Mk 16, 9-20 prezbiterowi Arystionowi, wzmiankowanemu we fragmentach Papiasza. Interesującą jest wzmianka Papiasza, iż Marek „o jedno się tylko bowiem starał, o to, by nic nie opuścić z tego, co słyszał, oraz by nie napisać jakiej nieprawdy”[3], co niektórzy próbują interpretować jako echo toczonego wówczas sporu o zakończenie Ewangelii Marka.

E.P. Gould zidentyfikował 19 spośród 163 słów perykopy Mk 16, 12-20, które nie występują nigdzie więcej w Ewangelii Marka. Z drugiej strony wiersz 8 nie wygląda na zakończenie, zwłaszcza że kończy się spójnikiem γαρ (bowiem)[4]. Takie zakończenie byłoby co najmniej dziwne. Jednak badania wykazały, że takie zakończenie zdania jest dopuszczalne, a w 1972 roku P.W. van der Horst pokazał, że w ten sposób kończył się jeden z traktatów Plotyna[5].

Karl Hermannn Schelkle sugerował, że pierwotne zakończenie Ewangelii Marka (ostatnia karta papirusowego manuskryptu) mogło ulec zniszczeniu, dlatego po pół wieku dopisane zostało zakończenie na podstawie innych Ewangelii, głównie Łukasza[6]. Takie opinie stają się jednak w ostatnich dziesięcioleciach coraz mniej popularne, wysiłki egzegetów kierują się raczej w kierunku analizy otwartego zakończenia[7].

Bart D. Ehrman i Daniel B. Wallace są zdania, że tekst ten nie należał do oryginalnej Ewangelii Marka[8].

Mimo tych wątpliwości, fragment ten uznawany jest przez większość Kościołów za natchniony i pojawia się prawie we wszystkich współczesnych przekładach Ewangelii[b]. Nie pojawia się w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata w rewizji z 2013, a we wcześniejszych edycjach tego przekładu był umieszczany na marginesie[9].

Niektóre rękopisy zawierają też po Mk 16,8 krótsze zakończenie o treści: „Zaraz jednak krótko opowiedziały tym, którzy byli z Piotrem. Następnie zaś od Wschodu aż po Zachód sam Jezus rozpowszechnił przez nich świętą i nieprzemijalną naukę o wiecznym zbawieniu. Amen” (BE). Spośród nich jedynie rękopis k (łaciński Codex Bobbiensis[10]) kończy w tym miejscu Ewangelię Marka, natomiast rękopisy L, Ψ, 083 albo 099, 274mg, 579, ℓ 1602, Sy-Hmg, samss, bomss, aethmss zawierają także dłuższe zakończenie[11].

Zobacz też[edytuj]

Uwagi

  1. ↑ W żadnym innym miejscu Kodeksu Watykańskiego nie spotykamy pełnej, pustej kolumny po zakończeniu księgi biblijnej. Patrz: http://images.csntm.org/Manuscripts/GA_03/GA_03_0037a.jpg.
  2. ↑ Kwestionowany był przez znaczną część biblistów końca XIX i początku XX wieku.

Przypisy

  1. ↑ Questions to Marianus I.
  2. ↑ List 120.
  3. ↑ Euzebiusz, Historia Kościelna III, 39 15.
  4. ↑ „Przestraszyły się bowiem.”
  5. ↑ Kelly Iverson: Irony in the End: A Textual and Literary Analysis of Mark 16:8 (ang.). bible.org. [dostęp 2011-01-07].
  6. ↑ Alfred Läpple: Od egzegezy do katechezy. 2, Nowy Testament. Warszawa: „Pax”, 1986, s. 219-220. ISBN 83-211-0619-6.
  7. ↑ Wojciech Popielewski: „Ponieważ się Bały” (ἐφοβοῦντο γάρ) – Mk 16,8 – Niedokończona Ewangelia?. W: „Stworzył Bóg człowieka na Swój obraz”. Księga pamiątkowa dla Biskupa Profesora Mariana Gołębiewskiego w 65. rocznicę urodzin. Waldemar Chrostowski (red.). Warszawa: Vocatio, 2002, s. 345. ISBN 83-7146-182-8.
  8. ↑ Daniel B. Wallace: Revisiting the Corruption of the New Testament: Manuscript, Patristic, and Apocryphal Evidence. Grand Rapids: Kregel Publications, 2011, s. 21. ISBN 978-0-82-54-3338-2.
  9. ↑ Przekład Nowego Świata rew. 2013 str. 1375, 1729-1730
  10. ↑ Codex Bobbiensis. bible-reserch.com. [dostęp 2010-09-04].
  11. ↑ Wielland Willker: The various endings of Mk. W: A Textual Commentary on the Greek Gospels. s. 20. [dostęp 2010-09-04].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dłuższe_zakończenie_Ewangelii_Marka&oldid=48631555”