Dżajawarman VII
Dżajawarman VII – król Kambodży z dynastii angkorskiej panujący w latach 1181-1218, ostatni z tzw. "królów-budowniczych". Syn Dżajaradżacudamani[1], córki Harszawarmana III.
Za jego panowania kraj dokonał największej ekspansji terytorialnej. W skład Kambodży, poza terenami Khmerów, weszła cała Czampa, ziemie dzisiejszego Laosu i Tajlandii, część Półwyspu Malajskiego, aż po przesmyk Kra oraz Birma.
Wybudował nową stolicę, Angkor Thom (poprzednią Jaszodharapurę, zrujnowała inwazja Czamów[2]), która w okresie świetności liczyła ok. 1 mln mieszkańców. Kazał wybudować także wiele świątyń: Bajon, Banteai Kdei, Ta Prohm, Preah Khan, Neak Pean i inne. Za jego panowania nastąpił wielki rozkwit nie tylko architektury, ale także sztuki, rzeźby, poezji i nauki, a buddyzm stał się religią dominującą.
Przedstawiany na płaskorzeźbach jako otyły mężczyzna z włosami związanymi w kok na czubku głowy.
Przypisy
- ↑ Marilia Albanes: Angkor. Blask Khmerów. 2009, s. 43. ISBN 978-84-413-2752-8.
- ↑ Źródła chińskie, mówiące o wyprawie Czamów w 1177 r. są ostatnio deprecjonowane, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w badaniach paleograficznych. Ostatnio popularna staje się hipoteza, że podziały polityczne w Czampie i Kambodży w połowie XII w. nie miały narodowego charakteru, a każda z walczących stron posiadała wojska obu narodowości, o czym mają świadczyć nowe analizy reliefów z Bajon. Michael Vickery, "Champa Revised." ARI Working Paper, No.37, 2005,
