SMS Uhu
 SMS „Uhu” po modernizacji siłowni. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
7 grudnia 1886 |
| Wodowanie |
1887 |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
„Uhu” → 36 (od 1910) |
| Wejście do służby |
6 czerwca 1888 |
| Wycofanie ze służby |
1 listopada 1918 |
 Królestwo SHS
| |
| Nazwa |
D-2 |
| Wejście do służby |
1920 |
 Regia Marina
| |
| Wejście do służby |
1941 |
 Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
1943 |
| Zatopiony |
1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 78 ton |
| Długość |
39,9 metrów na KLW (całkowita) |
| Szerokość |
4,8 m |
| Zanurzenie |
1,9 m |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 1 kocioł lokomotywowy (później 2 kotły Yarrow) moc 1000 KM 1 śruba | |
| Prędkość |
19 węzłów |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka kal. 37 mm (2 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 350 mm |
| Wyposażenie | |
| reflektor ∅30 cm | |
| Załoga |
16 |
SMS Uhu (SM Tb 36) – austro-węgierski torpedowiec z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej, jedna z 22 jednostek typu Schichau. Okręt został zwodowany w 1887 roku w stoczni Marinearsenal w Puli, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine wszedł 6 czerwca 1888 roku. W 1910 roku nazwę jednostki zmieniono na oznaczenie numeryczne 36. W 1912 roku, podobnie jak większość torpedowców tego typu, okręt przebudowano na trałowiec. W wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier jednostkę przyznano Królestwu SHS (Jugosławii), gdzie służyła pod nazwą D-2 do agresji Niemiec w 1941 roku. Zdobyty okręt został prawdopodobnie przejęty przez Włochy, a po ich kapitulacji zatopiony przez Niemców w 1944 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
SMS[a] „Uhu” był jednym z dwudziestu dwóch przybrzeżnych torpedowców typu Schichau[1][2].
Okręt zbudowany został w stoczni Marinearsenal w Puli[3][4]. Stępkę torpedowca położono 7 grudnia 1886 roku[5], został zwodowany w 1887 roku[5][b], a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przyjęto go 6 czerwca 1888 roku[5]. Jednostka otrzymała nazwę ptaka drapieżnego – puchacza (niem. Uhu)[6].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niewielkim, przybrzeżnym torpedowcem[2]. Długość całkowita wynosiła 39,9 metra (tyle samo na konstrukcyjnej linii wodnej i 39 metrów między pionami), szerokość 4,8 metra i zanurzenie 1,9 metra (maksymalne 2,1 metra)[1][6]. Wyporność standardowa wynosiła 78 ton, zaś pełna 93 tony[2][4][c]. Okręt napędzany był przez maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1000 KM, do której parę dostarczał początkowo jeden kocioł lokomotywowy[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów[2][4][d]. Okręt zabierał zapas 19 ton węgla[6], co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 350 Mm przy prędkości maksymalnej)[1][6].
Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie torped kalibru 350 mm[1][6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 37 mm L/23 Hotchkiss[2][6]. Wyposażenie uzupełniał reflektor o średnicy 30 cm[6].
Załoga okrętu składała się z 16 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym dziesięcioleciu XX wieku na okręcie dokonano modernizacji układu napędowego: kocioł lokomotywowy został zastąpiony dwoma kotłami typu Yarrow o ciśnieniu 13 atm, opalanymi mazutem (od tego momentu jednostka miała dwa kominy)[2][6]. 30 stycznia 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw „Uhu” utracił swą nazwę, zastąpioną numerem 36[6]. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej okręt stał się przestarzały i przestał odpowiadać wymogom stawianym jednostkom jego klasy, więc w 1912 roku przystosowano go do pełnienia roli trałowca (podobnie jak resztę torpedowców tego typu)[6]. Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostce opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[8]. W wyniku podziału floty austro-węgierskiej okręt został przyznany Królestwu SHS (Jugosławii), gdzie pełnił służbę jako pomocniczy trałowiec pod nazwą D-2[4][9]. Jednostka przetrwała aż do agresji Niemiec na Jugosławię w kwietniu 1941 roku[9]. Zdobyty okręt został prawdopodobnie przekazany Włochom, a po ich kapitulacji został przejęty przez Niemców i zatopiony w 1944 roku[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ SMS – Seiner Majestät Schiff – Okręt Jego Mości.
- ↑ Według Conway’s All the World’s Fighting Ships 1860–1905 okręt zwodowano w 1886 roku[4], a według R. Gregera 7 grudnia 1886 roku[3].
- ↑ R. Greger i K. Schrott podają, że wyporność standardowa mieściła się w przedziale 78-80 ton, zaś pełna 88-90 ton[1][6]; według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata wyporność wynosiła 78-94 tony[7].
- ↑ Pod koniec wojny okręt osiągał maksymalnie 13-15 węzłów[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: 1976, s. 49.
- ↑ a b René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: 1976, s. 50.
- ↑ a b c d e f Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 280.
- ↑ a b c d Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 12.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 11.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 528.
- ↑ Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 43.
- ↑ a b Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 48.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Ivan Gogin: BUSSARD torpedo boats (1886-1891). Navypedia. [dostęp 2017-10-06]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
- Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). ISSN 1426-529X.
- Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). ISSN 1231-014X.