D (dźwięk)

Ten artykuł od 2025-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

$\new Staff \with { \omit TimeSignature fontSize = #2 \override StaffSymbol.staff-space = #1.25 \override StaffSymbol.thickness = #1.25 \override Clef.full-size-change = ##t \override BarLine.hair-thickness = #2.4 \override BarLine.thick-thickness = #7.5 \override BarLine.kern = #3.75 \override BarLine.transparent = ##t } { \time 18/8 \clef treble s8 d'1 d'' s8 \grace s8 \clef bass \bar "|" s8 d,1 d \override Staff.BarLine.transparent = ##f \bar "|." }$

Dźwięki d na pięciolinii. W kolejności: d¹, d², D, d°.

D (nazwa solmizacyjna: re) – dźwięk, którego częstotliwość dla d¹ wynosi 293,7 Hz. Jest to tonika gam D-dur i d-moll. W szeregu diatonicznym jest to drugi dźwięk w każdej oktawie.

W enharmonii dźwięki o tej samej wysokości to: cisis i eses.