Dadu Dajal
Dadu Dajal (ang. Dadu Dayal, Miłosierny Brat) (ur. 1544, zm. 1604) – poeta i nieortodoksyjny święty hinduistyczny wyzwolony za życia (dźiwanmukta), wyznawca nirgunicznej bhakti i jedności hinduizmu i islamu, guru, prekursor tradycji dadupanth.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Ahmadabadzie w indyjskim stanie Gudźarat jako syn włókniarza. Jego ojciec Lodi Ram pochodził z grupy Nagar braminów (Nagar/Kayasth Gujarati Brahmins) Większość życia spędził w Radźputanie i Pendżabie. Władał językami: hindi, sindhi, gudźarati, marwari, marathi, i perskim. w 1603 rozpoczął sadhanę na szczycie wzgórza w miejscowości Naraina (Narajana) w Radżastanie. Miłosierny Brat to przydomek, jaki zyskał dzięki łagodnemu usposobieniu, współczuciu i serdeczności.
Droga duchowa[edytuj | edytuj kod]
Inspirował się naukami Kabira i Ramanandy. Tradycja podaje, że sam Bóg pod postacią starego człowieka pojawił się przed nim, by udzielić mu inicjacji (diksza). Natomiast sceptycy uznają, że był to w fizycznej postaci jeden z uczniów Kabira. Dadu podkreślał, iż osiągnął stan dźiwanmukty, odkrywając i doświadczając atmana dzięki praktykom duchowym (sadhana).
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
Pozostawił po sobie liczne poematy dworskie w nurcie wisznuizmu. Tworzył utwory w kilku północnoindyjskich w językach. Tytuły utworów Dadu Dajala:
- Harde Bani (Harade vāni, Dadu Vani) (główne dzieło, 5000 wersów)
- Sabad kau ang
- Angabandhu
Nauki[edytuj | edytuj kod]
- odrzucał kult wizerunków (zgodnie z naukami islamu)
- wykazywał jedność braminizmu i islamu, jak również jedność pomiędzy sektami
- Brahmę, Wisznu i Śiwę uważał tylko za starożytnych świętych, a nie bogów[1]
- uznawał istnienie Jedyności – wszechprzenikającej Najwyższej Rzeczywistości (najwyższej tattwy, Absolutu) nazwanej Rzeczywistością Hariego
- nauczał drogi duchowej jednoczenia atmana z ta Jedynością
- że Mantra Om to widzialny skutek kreacji dokonanej przez Absolut
- używał takich pojęć jak: trzy guny,pięć żywiołów, stan sahadźa, atman, brahman, anu, iśk (iszq)
- podkreślał ważność i moc przemieniającą wewnętrznych doświadczeń mistycznych
- propagował monistyczną wedantę
- kult Ramy jako imienia dla Najwyższego
- krytykował system kastowy i korupcję kapłanów hinduistycznych
Znani uczniowie[edytuj | edytuj kod]
Tradycja podaje, że miał 152 bliskich uczniów, w tym:
- Sundaras (Sundardasa) (1596–1689?) – propagator sahadźy, autor dzieła Sundarwilasa
- Radźdźab (Rajjab) – poeta[2]
- Bakhana
Wpływ[edytuj | edytuj kod]
Jego uczniowie utworzyli synkretyczną pacyfistyczną tradycję religijną nieortodoksyjnego hinduizmu nazywaną brahmasampradaja (dadupath). Jej zwolennicy określani są jako dadupanthi (trl. dādupanthī). Natomiast nazwa każdej siedziby ruchu to Dadudwara – nazwa nawiązująca do nazwy sikhijskiej każdej świątyni: gurudwara.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrzej Tokarczyk: Hinduizm. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 16, seria: Religie świata. ISBN 83-03-01610-5.
- ↑ Radżdżab. W: Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red.nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1998, s. 161, seria: Słowniki Encyklopedyczne „Książnicy”. ISBN 83-7132-370-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Kłodkowski: Homo mysticus hinduizmu i islamu. Mistyczny ruch bhakti i sufizmu. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Dialog”, 1998, s. 111–115, seria: Świat Orientu. ISBN 83-86483-72-5.
- Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red. nauk.). Wyd. 1. T. 1. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1998, s. 202. ISBN 83-7132-369-7.
- Andrzej Tokarczyk: Hinduizm. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 16, seria: Religie świata. ISBN 83-03-01610-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- John Noyce, Melbourne, Australia: Dadu Dayal and Sahaja cz.1-4. [dostęp 2008-08-19]. (ang.).
- SantMat_Mystic_(James): Dadu Dayal, Poet-Mystic from Rajasthan. [dostęp 2008-08-19]. (ang.).