Danilewiczowie herbu Ostoja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Ostoja, wersja średniowieczna.
Herb Ostoja Danilewiczów z wpisu do Ksiąg Szlachty Guberni Wołyńskiej z 1802 roku[1].
Dwór w Bohdanowie
Dwór w Bohdanowie – rysunek Ferdynanda Ruszczyca z 1895 roku[2].
Dwór w Bohdanowie – obraz pędzla Ferdynanda Ruszczyca z 1902 roku.
Dwór w Bohdanowie od frontu – obraz pędzla Ferdynanda Ruszczyca z 1902 roku.
Majątek Średnik
Majątek Średnik, własność Danilewiczów w I poł. XVIII w. Litografia z 1876 roku.
Wieś Średnik – zdjęcie z 2007 roku.
Autograf Franciszka Danilewicza, pułkownika pow. oszmiańskiego, złożony pod listem do jednego z książąt Radziwiłłów[3].
Wincenty Danilewicz (1787–1878) z córkami, fotografia z około 1850 roku. Waleria Danilewicz – druga od prawej (siedzi), stoją z tyłu: Aneta i Julia[4].
Order Legii Honorowej Wincentego Danilewicza.
Epitafium Wincentego Danilewicza w Kościele Trójcy Świętej w Jędrzejowie – fot. Andrzej Sokołowski, listopad 2018 roku.
Rajmund Masłowski, mąż Walerii Danilewicz. Rysunek z 1864 roku nieznanego autora.
Franciszka z Krupińskich h. Jelita, druga małżonka Karola Danielewicza.
Józef Ostoja Danielewicz.
Agnieszka z Danilewiczów i Rudolf małżonkowie Koppitzschowie z dziećmi[5].

Danilewicze (Danielewicze) – ród szlachecki pochodzący z Wielkiego Księstwa Litewskiego, pieczętujący się herbem Ostoja, należący do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców)[6][7][8][9]. Danilewicze wspomnieni zostali przez Kaspra Niesieckiego w Herbarzu Polskim[6].

Najstarsze świadectwa źródłowe dotyczące pochodzenia rodu[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Boniecki w Poczcie rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku wymienia osoby, z których każda mogła należeć do Danilewiczów lub dać początek rodowi tego nazwiska. Boniecki wspomina m.in.: Jeska Danilewicza, bojara (którego ojcu Daniłowi Girdewiczowi kniaź Semen Romanowicz Kobryński nadał wieś Pryszychwosty), Iwaszka i Fedora Danilewiczów, synów Iwana, dworzan królewskich, Iwana i Semena Danilewiczów, synów bojara Daniła Iwanowicza (któremu kniaź Fedor Jarosławicz Piński nadał w 1507 roku wieś Połkotycze)[11]. Według Bonieckiego Danilewicze prawdopodobnie pochodzą od wyżej wymienionego Iwaszka Iwanowicza Danilewicza, dworzanina królewskiego, który otrzymał w 1511 roku od króla Zygmunta Starego wsie Nieżyłowy i Teszyłowy. Iwaszko i jego brat Fedor (także dworzanin królewski w 1523 roku) dostarczali na ekspedycje wojenne trzech zbrojnych konno z własnych dóbr[12][11][9].
  • Dr Jan Ciechanowicz przywołuje (w tomie II dzieła pt. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego) dokument dotyczący dziejów rodziny Danilewiczów. Autor, powołując się na zapisy w aktach grodzkich połockich, cytuje skargę Katarzyny ze Starosielskich Danilewiczowej, z lipca 1667 roku, w której pisała ona co następuje:

Przybywszy z krajów litewskich, z wygnania moskiewskiego w w-wo połockie, do majętności swych, w w-wie połockim leżącey Chrołcewicz y Połciewa, w w-wie witebskim leżące, w tym roku 1667, po szczęśliwey rekuperacy zamków połockich y witebskich z rąk moskiewskich, o tym, iż gdy żałujące, czasu inkursu moskiewskiego, będąc wygnani z kraiów ruskich, różni po różnych województwach y powiatach w Wielkim Xięstwie Litewskim, unosząc zdrowie swe, przemieszkiwając, po tym przed szczęśliwie zawartym pokojem z carem moskiewskim, w powiecie oszmiańskim, w majętności jmci pana Pawła Danilewicza, sędziego ziemi wileńskiej, z małżonkiem swym zeszłym panem Alexandrem Danilewiczem, we dworze, nazwanym Leszney, przez czas niemały przemieszkiwali. Gdzie w tym roku 1667, dnia marca 4 dnia, zeszły pan Danilewicz, mając swoje niektóre sprawy, do Wilna, na roczki marcowe jechał. Tamże będąc od Pana Boga ciężką chorobą obłożną nawiedzony, powracając z Wilna, przyjeżdżając ku karczmie Murowaney, śmiercią z tego świata, w niewiadomości małżonki zszedł. Więc czeladnik imieniem Stanisław Kopciewicz, natenczas do Wilna z zeszłym p. Danilewiczem jeździł, one ciało, jako w drodze zmarłe p. Danilewicza do karczmy Murowaney wwiózłszy, zanocował. Tamże, przez nieopatrzność tego czeladnika, wszystkie rzeczy, w saniach przy tym ciele będące, pokradzione[14].

  • Nie jest znana data przystąpienia rodziny Danilewiczów (Danielewiczów) do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców). Mogło to nastąpić w XVI wieku.

Majątki ziemskie należące do rodu[edytuj | edytuj kod]

Poniżej wymienione są ważniejsze dobra ziemskie należące do Danilewiczów herbu Ostoja.

Nieżyłowy, Teszyłowy[12], Chrołcewicze, Połciew[14], Tułowo[15][16], Leszna[17][18], Nosiłów, Kolendzin[18], Świrany[19][20][21], Bolniki, Wierzchówka[20][22], Zanarocz (alias Koziniec)[20][23], Wielkie Sioło[18][24], Uzła Wielka[25][26], Ołseta[27], Sakowicze[16], Korciany, Multanka, Średnik, Bohdanów[28][29], Pierzchaiły, Bukaty, Dziertyniki, Poludy, Kozierowce, Rymowicze, Nowosady, Dziesiętniki, Dowkniewicze, Goreckowszczyzna, Hołoblewszczyzna, Jachimowszczyzna[30], Danilewicze, Sulżyn[31], Sokoleńszczyzna[32], Lewszany[33], Gudziany, Piełaniszki[32], Skierzabola[34][35], Szłowin, Kalniszki[36].

Przedstawiciele rodu[edytuj | edytuj kod]

  • Paweł Danilewicz (zm. 1667) – dziedzic dóbr Leszna, sędzia ziemski wileński w latach 1649-1667, podsędek wileński w latach 1646-1649, cześnik lidzki w latach 1642-1646, sędzia grodzki wileński w latach 1641-1646, starosta inturski[38], był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa wileńskiego. Jego małżonką była Zofia Duninówna Kitlicka[39].
  • Michał Danilewicz (zm. po 1703) – dziedzic dóbr Średnik, Bohdanów, Sulżyn i innych, starosta płotelski, komisarz sejmowy w 1703 roku. Był synem Romana Jana Danilewicza, podkomorzego oszmiańskiego, starosty inturskiego i Katarzyny Pac. Jego małżonką była Eleonora Zenowicz[46]. W roku 1758, jego wnuk Jan Danilewicz sprzedał część Sulżyna (odziedziczoną po ojcu Konstantym)[31].
  • Józef Antoni Danilewicz (zm. przed 1711) – podkomorzyc wendeński, koniuszy oszmiański. W roku 1705 został nominowany na urząd koniuszego oszmiańskiego po śmierci Krzysztofa Szymkowicza[47].
  • Michał Danilewicz (zm. po 1721) – ziemianin królewski wojew. mińskiego, dziedzic dóbr Sakowicze. Dobra te (odziedziczone po stryju Gabrielu) przekazał synowi Franciszkowi w 1721 roku. Był synem Michała Danilewicza, starosty płotelskiego[16].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1750) – dziedzic Sokoleńszczyzny, skarbnik kowieński. W roku 1750 sporządził testament, w którym zapisał majątek swoim synom – Kazimierzowi i Leonowi, zobowiązując ich do spłacenia starszych braci Tadeusza i Józefa[32].
  • Dominik Danilewicz (zm. po 1773) – łowczy smoleński[53], dziedzic dóbr Tułowo. Był synem Onufrego, kapitana wojsk królewskich. W roku 1768 Dominik Danilewicz wraz z synami: Janem, Antonim, Franciszkiem i Piotrem oraz bratem Janem, chorążym wojsk koronnych i bratankiem Michałem, sprzedali majątek Tułowo Pociejom[16].
  • Szymon Danilewicz (zm. po 1790) – dziedzic dóbr Gudziany, Lewszany[32], Piełaniszki, rotmistrz trocki w 1774 roku[34]. Był synem Tadeusza, rotmistrza trockiego[32]. Jego małżonką była Eugenia Randamańska[34].
  • Jozafata Danilewicz (zm. po 1792) – córka Franciszka Tadeusza Danilewicza, chorążego oszmiańskiego. Była małżonką Jana Pakosza, sędziego grodzkiego smoleńskiego, pisarza grodzkiego i ziemskiego połockiego[57].
  • Julian Danilewicz (zm. po 1795) – rotmistrz oszmiański w 1795 roku. Był synem Antoniego. Jego rodzina osiedlona była we wsi Kozłowszczyzna[59].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1804) – kapitan wojsk polskich. W roku 1804 sprzedał swoją część w Lewszanach. Był synem Szymona Danilewicza, rotmistrza trockiego[60].
  • Antoni Danilewicz (zm. po 1817) – dziedzic dóbr Lewszany, główny strażnik komory trockiej, komornik rzeczycki w 1798 roku. Był synem Szymona, rotmistrza trockiego. Jego małżonką była Katarzyna Kandratowicz[34]. Majątek w Lewszanach sprzedał w 1817 roku[32].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1832) – właściciel dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, porucznik wojsk rosyjskich[36]. Był synem Tadeusza[60].
  • Adolf Danilewicz (zm. po 1859) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, radca kolegialny. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich[36]. Wraz z braćmi – Janem i Tadeuszem zostali wylegitymowani ze szlachectwa w guberni wileńskiej w roku 1819[60].
  • Jan Danilewicz (zm. 1893) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, radca tytularny w latach 1859–1873. Zmarł 16 I 1893 roku w Wilnie. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich. Jego żoną była Eufrozyna z Pizanich[36].
  • Teofil Danilewicz (1832-1901) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, pułkownik. Zmarł 2 III 1901 roku w Wilnie, pochowany na Rossie. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich[36].
  • Antoni Danielewicz (Danilewicz) (1888-1937/8) – zamordowany przez NKWD za kontrrewolucyjną działalność i agitację na rzecz państwa polskiego (27 XII 1937 roku zapadła decyzja o rozstrzelaniu Danilewicza). Działał na terenie Wołynia. Był przeciwnikiem kołchozów. Jak wynika, z dokumentów śledczych NKWD wielokrotnie przekraczał granicie pomiędzy Polską a ZSRR. Dostarczał do rodzinnej Wróblówki (koło Cudnowa) towary spożywcze oraz gospodarcze. Jego działalność uznawana była przez NKWD za kontrabandę. Był synem Karola Danielewicza, handlowca i Feliksy z Bańkowskich. Jego brat Stanisław został zesłany na Syberię[62].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 104.
  2. C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 229.
  3. AGAD, Zespół: Archiwum Warszawskie Radziwiłłów, Danilewicz Franciszek, sygn. 2752, s. 2.
  4. Źródło: archiwum rodzinne Macieja Masłowskiego, zob. także: Masłowski M. [opr.]: Stanisław Masłowski – Materiały do życiorysu i twórczości, Wrocław 1957, ed. "Ossolineum" – Polska Akademia Nauk, s. 17-19.
  5. J. Sokołowska-Gwizdka, Zapomniane medale, Culture Avenue, Klub historyka
  6. a b K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  7. W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905, s. 119.
  8. A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  9. a b S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  10. O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 101.
  11. a b A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887, s. 42.
  12. a b A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80.
  13. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 179.
  14. a b J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001, t. II, s. 301.
  15. a b Tułowo (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 620.
  16. a b c d e f A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 82.
  17. Leszna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 176.
  18. a b c d Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 166.
  19. Świrany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 635.
  20. a b c d e J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 222-223.
  21. Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111.
  22. Wierzchówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 413.
  23. Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 122.
  24. Wielkie Sioło, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 346.
  25. Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 127.
  26. Uzła, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 869.
  27. Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 250.
  28. C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 223-233
  29. Bohdanów (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 182.
  30. C. Jankowski, Powiat Oszmianski, cz. I, s. 224.
  31. a b c d A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 81.
  32. a b c d e f g h A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 83.
  33. A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku – edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 112, 119.
  34. a b c d Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-163.
  35. A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku – edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 114.
  36. a b c d e C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 457.
  37. Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, L. Grzebień SJ (oprac.), Kraków 1996, hasło: DANIELEWICZ.
  38. Metryka Litewska. Księga wpisów nr 131, A. Rachuba (oprac.), Warszawa 2001, nr 1018, s. 439.
  39. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, spisy, t. I: Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, opr. H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk, pod red. A. Rachuby, Warszawa 2004, s. 168.
  40. J. Dunin-Borkowski, M. Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz., Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie (red. Władysława Semkowicza), t. I, s. 38.
  41. O. Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III roku 1674, Augusta II roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. Ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 65.
  42. L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.
  43. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 272.
  44. C. Jankowski, Powiat Oszmianski, cz. II, s. 102.
  45. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 433, 434, 462, 464, 641.
  46. J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 321.
  47. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 228, 641.
  48. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 214.
  49. A. Haratym, Sulistrowski Krzysztof Franciszek (zm. 1737), [w:] „Polski słownik biograficzny”, t. XLV, Kraków 2007-2008, s. 487-489.
  50. R. Żmuda, Materiały do bibliografii publikacji o zakonach i zgromadzeniach zakonnych w Polsce 1945-2000, t. I: Osoby konsekrowane, Łódź 2011, s. 81.
  51. J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 7.
  52. Encyklopedia katolicka, (red. R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz), t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
  53. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom IV. Ziemia smoleńska i województwo smoleńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2003, s. 102.
  54. A. B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w., Warszawa 2000, s. 183, 200, 211.
  55. Lietuvos didžiosios kunigaikštystės seimelių instrukcijos (1788-1790), (wyd.) R. Jurgaitis, A. Stankevič, A. Verbickienė, Vilnius 2015, s. 95.
  56. M. Jusupović, Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733–1795, Instytut Historii PAN, Wydawnictwo Neriton, Warszawa 2019, s. 281, 284, 295.
  57. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 149.
  58. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 611
  59. C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 256.
  60. a b c A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 84.
  61. M. Masłowski, Stanisław Masłowski – Materiały do życiorysu i twórczości, Wrocław 1957, s. 10, 11-13, 16, 17, 21, 25, 237.
  62. O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 106-108.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  • A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  • A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887, s. 42.
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  • W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905, s. 119.
  • W. Kojałowicz, F. Piekosiński, Ks. Wojciecha Wijuka Kojałowicza S. J. Herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium czyli o klejnotach albo herbach których familie stanu rycerskiego w prowincyach Wielkiego Xięstwa Litewskiego zażywają, Kraków 1897, s. 205.
  • J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001, t. II, s. 301.
  • O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 101-109.
  • Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-164.
  • G. Błaszczyk, Herbarz szlachty żmudzkiej, wyd: DiG, Warszawa 2015, t. I, s. 401-409.
  • Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich.
  • C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 223-233.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 153, 168-169, 172, 213-214, 228, 264, 272, 319, 433-434, 462, 464, 611, 641.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom IV. Ziemia smoleńska i województwo smoleńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2003, s. 102, 163, 315, 349.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 149, 179, 265.
  • Metryka Litewska. Księga wpisów nr 131, A. Rachuba (oprac.), Warszawa 2001, nr 1018, s. 439.
  • Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111, 122, 127, 166, 250.
  • Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, L. Grzebień SJ (oprac.), Kraków 1996, hasło: DANIELEWICZ.
  • Encyklopedia katolicka, (red. R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz), t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
  • C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 62, 256, 457.
  • O. Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III roku 1674, Augusta II roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. Ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 65.
  • J. Dunin-Borkowski, M. Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz., Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie (red. Władysława Semkowicza), t. I, s. 38.
  • L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.