Dariusz Gawin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy filozofa. Zobacz też: Dariusz Gawin – profesor nauk technicznych.
Dariusz Gawin
Ilustracja
Dariusz Gawin, 2013
Data urodzenia 9 lutego 1964
Zawód historyk idei, filozof, publicysta
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Dariusz Gawin (ur. 9 lutego 1964) – polski historyk idei, filozof i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych w zakresie socjologii[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1983 zdał maturę w XLVII LO im. Stanisława Wyspiańskiego w Warszawie. W 1989 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1998 na podstawie pracy „Konserwatywna filozofia kultury. Problematyka kultury w pismach T.S. Eliota, M. Oakeshotta, R. Scrutona” uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii. W 2014 obronił pracę habilitacyjną z zakresu socjologii w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Zajmuje się historią idei, filozofią polityczną, historią myśli społecznej, polityką historyczną.

W latach 1989–1993 pracował jako asystent w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1993 jako asystent, potem adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN[2]. Od 2005 pełni funkcję kierownika Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN[3]. Od maja 2005 pełni również funkcję zastępcy dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego, któremu podlega Instytut Stefana Starzyńskiego (oddział MPW)[4].

Jest członkiem Kolegium Historyczno-Programowego Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku[5], Rady Fundacji Szkoła Liderów oraz zarządu Fundacji Instytut Wolności. W latach 1996–2000, wraz z Markiem Cichockim, Dariuszem Karłowiczem, Tomaszem Mertą, Pawłem Paliwodą, Andrzejem Gniazdowskim oraz Januszem Ostrowskim był członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej (nie mylić z powstałą w 2002 Krytyką Polityczną). W latach 2000–2001 był zastępcą dyrektora Instytutu Dziedzictwa Narodowego, od 2007 do 2008 członkiem Rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, a od 2006 do 2010 roku współorganizatorem Seminariów Lucieńskich odbywających się pod patronatem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. W latach 2007–2010 prowadził wraz z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem program „Trzeci punkt widzenia” w TVP Kultura. Powrócił do prowadzenia programu po jego wznowieniu w 2016 z udziałem tych samych uczestników[6].

Jest członkiem kolegium redakcyjnego rocznika Teologia Polityczna oraz kwartalnika Ethos. Współpracuje z krakowskim Ośrodkiem Myśli Politycznej. W latach 1997–2000 był członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Res Publica Nowa”. Publikował m.in. w „Teologii Politycznej”, „Res Publice Nowej”, „Znaku”, „Twórczości”, „Przeglądzie Politycznym”, „Więzi”, „Życiu”, „Rzeczpospolitej”. Stypendysta Nuffield College, Oxford University; Institut für die Wissenschaften vom Menschen IWM; Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung; Mershon Center, Ohio State University. Współautor programów nauczania i podręczników do historii (szkoła podstawowa) oraz wychowania obywatelskiego (liceum).

W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę[7].

Członek Collegium Invisibile[8].

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Spór o powstanie. Powstanie warszawskie w powojennej publicystyce polskiej, Warszawa 2004, ​ISBN 83-920303-4-6​.
  • Polska, wieczny romans. O związkach literatury i polityki w XX wieku, Wydawnictwo DANTE, Warszawa 2005, ​ISBN 83-89500-16-7​.
  • Blask i gorycz wolności. Eseje o polskim doświadczeniu wolności, Kraków 2006, ​ISBN 83-60125-70-8​.
  • Granice demokracji liberalnej. Szkice z filozofii politycznej i historii idei, Kraków 2007, ​ISBN 979-83-60125-23-5​.
  • Wielki zwrot. Ewolucja lewicy i odrodzenie idei społeczeństwa obywatelskiego 1956-1976, Wyd. Znak, Kraków 2013, ​ISBN 978-83-240-2113-0​.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty z Magdaleną Gawin[12] Ma dwoje dzieci: córkę Marię i syna Adama.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Indeks Pracowników Naukowych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN.
  2. ↑ a b Dariusz Gawin w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).
  3. ↑ Zakład Społeczeństwa Obywatelskiego (pol.). IFiS PAN. [dostęp 2013-10-17].
  4. ↑ Dyrektor Muzeum i Zastępcy (pol.). Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2013-10-17].
  5. ↑ Skład Kolegium Historyczno – Programowego Europejskiego Centrum Solidarności (pol.). Europejskie Centrum Solidarności. [dostęp 2013-10-17].
  6. ↑ „Trzeci punkt widzenia” po 5 latach wraca do TVP Kultura. wirtualnemedia.pl, 2016-02-19. [dostęp 2017-04-11].
  7. ↑ Prezydent powołał Narodową Radę Rozwoju. www.prezydent.pl. [dostęp 2015-10-16].
  8. ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 26 kwietnia 2011].
  9. ↑ Odznaczenia w 69. rocznicę Powstania Warszawskiego. Prezydent.pl, 31 lipca 2013. [dostęp 2013-10-30].
  10. ↑ Medale „Gloria Artis” dla twórców Muzeum. 1944.pl, 31 października 2005. [dostęp 19 grudnia 2012].
  11. ↑ Wręczenie medali „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis”. mkidn.gov.pl, 21 października 2015. [dostęp 6 grudnia 2016].
  12. ↑ Gawin Magdalena. Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk im. Tadeusza Manteuffla. [dostęp 2013-10-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dariusz_Gawin&oldid=55028525”