David Millar
David Millar podczas Tour de Romandie 2011 | |||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
192 cm | ||||||||||||
Informacje klubowe | |||||||||||||
Klub | |||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||
| |||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||
|
David Millar (ur. 4 stycznia 1977 w Valletta na Malcie) – szkocki kolarz szosowy i torowy, dwukrotny medalista szosowych mistrzostw świata, zawodnik profesjonalnej grupy Garmin-Sharp.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Millar, syn brytyjskiego dyplomaty, wzrastał w Hongkongu. Nie jest spokrewniony z innym szkockim kolarzem o tym samym nazwisku, Robertem Millarem. W 1997 został zawodowcem wstępując w szeregi teamu Cofidis, gdzie należał do czasu afery dopingowej z lata 2004. Zawieszono go wtedy do 23 czerwca 2006. Swój powrót do ścigania świętował podczas Tour de France 2006 w gronie kolarzy z grupy Saunier Duval-Prodir. Z końcem 2007 przeszedł do amerykańskiej drużyny Team Slipstream (jest jej współwłaścicielem), mającej ambicje dostania się do ProTour w roku 2009.
Należy do specjalistów od jazdy na czas. Podczas Tour de France 2000 wygrał prolog (który z powodu swojej długości – 16,5 km – był rozgrywany jako pierwszy etap) i przez trzy kolejne dni nosił żółtą koszulkę. W kolejnych latach również wygrywał etapy w Tourze (jeden w 2002 i jeden w 2003) oraz w Vuelta a España (2001 i jeden w 2003). Swój pierwszy triumf po aferze dopingowej świętował podczas czasówki na Vuelta a España 2006.
Najlepszym sezonem był dla niego rok 2003: na jubileuszowym Tour de France 2003 z powodu problemów technicznych zaprzepaścił zwycięstwo na prologu rozgrywanym pod paryską Wieżą Eiffla, jednak jesienią zdobył złoto na mistrzostwach świata w Hamilton. Na rozgrywanych dwa lata wcześniej mistrzostwach świata w Lizbonie był drugi za Janem Ullrichem.
Latem 2004 roku przyznał się jednak do stosowania EPO[1], przez co stracił tytuł mistrzowski na rzecz Australijczyka Michaela Rogersa. Millar należy więc, obok Richarda Virenque'a, Alexa Zülle i kilku innych, do grona słynnych kolarzy przyłapanych na dopingu. W konsekwencji został zdyskwalifikowany na dwa lata.
Do kolarstwa powrócił w 2006 roku. Na początku marca 2007 wygrał prolog Paryż-Nicea.
Podczas mistrzostw świata w Geelong w 2010 roku zdobył kolejne srebro w jeździe indywidualnej na czas. Przegrał tylko z Fabianem Cancellarą ze Szwajcarii.
Ponadto w 2000 roku wystartował w indywidualnej jeździe na czas na igrzyskach olimpijskich w Sydney, zajmując 16. miejsce. Wystąpił także na igrzyskach w Londynie w 2012 roku, gdzie w wyścigu ze startu wspólnego zajął 108. pozycję.
Najważniejsze osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]- 1997
- 1. miejsce na prologu Tour de l’Avenir
- 1998
- 1. miejsce na 1a. i 6. etapie Tour de l’Avenir
- 1. miejsce na 3. etapie Driedaagse van De Panne-Koksijde
- 1999
- 1. miejsce w Manx Trophy
- 2. miejsce w Critérium International
- 2. miejsce w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (jazda ind. na czas)
- 2000
- 1. miejsce na 1. etapie Tour de France
- lider przez trzy etapy
- 1. miejsce na 1. etapie Route du Sud
- 1. miejsce na 1. etapie Tour de France
- 2001
- 1. miejsce na 1. i 6. etapie Vuelta a España
- 1. miejsce w Post Danmark Rundt
- 1. miejsce na 4. etapie
- 1. miejsce w Circuit de la Sarthe
- 1. miejsce na 3. i 4. etapie
- 2. miejsce w mistrzostwach świata (jazda ind. na czas)
- 2. miejsce w Paris–Camembert
- 2002
- 1. miejsce na 13. etapie Tour de France
- 2. miejsce w Clásica Internacional de Alcobendas
- 2003
- 1. miejsce na 19. etapie Tour de France
- 1. miejsce w Tour de Picardie
- 1. miejsce na 17. etapie Vuelta a España
- 1. miejsce na prologu Driedaagse van West-Vlaanderen
- 3. miejsce w Critérium du Dauphiné
- 2006
- 1. miejsce w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (wyścig ind. na dochodzenie)
- 1. miejsce na 14. etapie Vuelta a España
- 2007
- 1. miejsce w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (start wspólny)
- 1. miejsce w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (jazda ind. na czas)
- 1. miejsce na prologu Paryż-Nicea
- 2. miejsce w Eneco Tour
- 2008
- 1. miejsce na 1. etapie Giro d’Italia
- 2. miejsce w Tour of California
- 2009
- 1. miejsce na 20. etapie Vuelta a España
- 2010
- 1. miejsce w Driedaagse van De Panne-Koksijde
- 1. miejsce na 3. etapie
- 1. miejsce w Chrono des Nations
- 2. miejsce w mistrzostwach świata (jazda ind. na czas)
- 1. miejsce w Commonwealth Games (jazda ind. na czas)
- 1. miejsce na 3. etapie Critérium International
- 1. miejsce w Driedaagse van De Panne-Koksijde
- 2011
- 1. miejsce na 21. etapie Giro d’Italia
- 2. miejsce w Tour of Beijing
- 3. miejsce w Eneco Tour
- 2012
- 1. miejsce na 12. etapie Tour de France
- 2013
- 3. miejsce w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (start wspólny)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na cyclingarchives.com (ang.)
- Profil na cqranking.com (ang.)
- Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-22)]. (ang.)