Przejdź do zawartości

David Woodard

Edytuj linki
Brak wersji przejrzanej
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Woodard
Ilustracja
David Woodard (2020)
Imię i nazwisko

David James Woodard

Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1964
Santa Barbara (Kalifornia)

Narodowość

amerykańska
kanadyjska

Język

angielski

Alma Mater

Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara

Dziedzina sztuki

Postmodernizm, dyrygentura, pisanie

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

David James Woodard (wym. /ˈwʊdɑːrd/ ( odsłuchaj), ur. 6 kwietnia 1964) – amerykański dyrygent i pisarz.

Do uroczystości żałobnych w Los Angeles, na których Woodard pełnił rolę dyrygenta lub dyrektora muzycznego, należy ceremonia obywatelska odprawiona w roku 2001 przy kolejce linowej Angels Flight na cześć zmarłego w wypadku Leona Praporta oraz jego rannej wdowy Loli[1][2].  Dyrygował również rekwiemami dla dzikiej fauny, w tym dla kalifornijskiego pelikana brunatnego na plaży, na której zwierzę padło[3][4].  Znany jest z tego, że w przygotowywaniu oprawy muzycznej preferuje atrament barwny[5].

Repliki Dreamachine autorstwa Woodarda wystawiane były w muzeach sztuki na całym świecie. Jego wkład w serię książek Apocalypse Culture autorstwa Adama Parfreya, a także do czasopism literackich takich jak Der Freund, obejmuje teksty na temat karmy międzygatunkowej, świadomości roślin, ketaminy, a także osady paragwajskiej Nueva Germania[6][7].

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

David Woodard dorastał w Santa Barbara w stanie Kalifornia jako najmłodsze dziecko kanadyjskiej matki wyznania menonickiego należącej do Kleine Gemeinde oraz ojca będącego amerykańskim husytą. Jego rodzice prowadzili firmę w branży public relations. Woodard pobierał prywatne nauki w The New School for Social Research[8].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Od 1989 do 2007 roku Woodard budował repliki Dreamachine, lekko psychoaktywnej lampy / machiny stroboskopowej wynalezionej przez Briona Gysina i Iana Sommerville, składającej się z wykonanego z miedzi lub papieru cylindra ze szczelinami, otaczającego lampę elektryczną, na silnikowej podstawce wykonanej z kokobolo lub sosny[9][10][a].

Woodard i Burroughs stoją z Dreamachine, około 1997 roku

Zgodziwszy się dostarczyć Dreamachine na retrospektywę wizualną Ports of Entry autorstwa Williama S. Burroughsa, która miała miejsce w roku 1996 w muzeum LACMA[11][12], Woodard zaprzyjaźnił się wówczas ze starszym autorem i podarował mu „artystyczny model” Dreamachine wykonany z papieru i sosny z okazji jego 83 i ostatnich urodzin. To pierwsze urządzenie nabył na aukcji Sotheby’s w roku 2002 kolekcjoner prywatny[13], zaś to drugie pozostaje długoterminowo wypożyczane przez spadkobierców Burroughsa dla Spencer Museum of Art w Lawrence w stanie Kansas[14]. W opracowaniu krytycznym z 2019 roku uczony beatowy, Raj Chandarlapaty, ocenia „łamiące idee” podejście Woodarda do ożywiania niemal zapomnianego Dreamachine[15].

Prekwiemy

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. Woodard wprowadził pojęcie „prekwiem”, stanowiące połączenie słów „pre” i „rekwiem”, opisujące jego buddyjską praktykę komponowania muzyki dedykowanej, która ma być odegrana w trakcie śmierci jej podmiotu lub na krótko przed nią[16].

Timothy McVeigh poprosił Woodarda o zadyrygowanie ceremonii prekwiem w przededniu jego egzekucji w roku 2001 w Terre Haute w stanie Indiana[17][18]. Zdając sobie sprawę ze straszliwych czynów McVeigha, a jednocześnie pragnąc zaoferować mu pocieszenie, Woodard wyraził zgodę w formie premiery sekcji końcowej swojej kompozycji Ave Atque Vale (Powitanie z Pożegnaniem) z udziałem lokalnej orkiestry dętej w Kościele św. Małgorzaty Marii niedaleko Zakładu Karnego w Terre Haute[19], przed publicznością obejmującą świadków porannej egzekucji. Arcybiskup Daniel M. Buechlein oraz późniejszy kardynał Roger Mahony zwrócili się do papieża Jana Pawła II z prośbą o pobłogosławienie pełnej kompozycji Woodarda[20][21][8].

Nueva Germania

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2003 Woodard został wybrany na radnego miasta Juniper Hills (Hrabstwo Los Angeles) w stanie Kalifornia. Sprawując owo stanowisko zaproponował on nadanie statusu miasta partnerskiego Nueva Germania w Paragwaju[22]. Aby lepiej przyjrzeć się temu pomysłowi wyruszył do osady i spotkał się z jej włodarzami. Po swojej pierwszej wizycie, w trakcie której zastał mieszkańców „w rozkładzie moralnym i intelektualnym”[23], Woodard postanowił porzucić plany o partnerstwie, ale w społeczności tej znalazł przedmiot badań do późniejszych tekstów. Szczególnie zainteresowały go proto-transhumanistyczne idee planisty spekulatywnego Richarda Wagnera oraz Elisabeth Förster-Nietzsche, która wraz ze swym mężem Bernhardem Försterem założyła i zamieszkiwała Nueva Germania w latach 1886–1889[24][25].

W roku 2004, będąc świadomym zrównoważonych aspektów ideałów założycielskich Nueva Germania, czyli współczucia, samozaparcia i luteranizmu[8],  Woodard skomponował hymn chóralny „Our Jungle Holy Land”[26][27].

Od roku 2004 do 2006 Woodard przewodził licznym ekspedycjom do Nueva Germania, zyskując poparcie wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Dicka Cheneya[28][22]. W roku 2011 Woodard udzielił pisarzowi szwajcarskiemu Christianowi Krachtowi licencji na opublikowanie części ich prywatnej korespondencji, głównie dotyczącej Nueva Germania[29], nakładem wydawnictwa Wehrhahn Verlag Uniwersytetu Hanowerskiego[30].  Na temat korespondencji Frankfurter Allgemeine Zeitung napisał, że „[autorzy] unicestwiają granicę pomiędzy życiem i sztuką.”[31] Der Spiegel postuluje, iż Five Years[32] stanowi „duchowe dzieło wprowadzające” późniejszej powieści Krachta, Imperium[33].

Według Andrewa McCanna w roku 2015 Woodard wyruszył w „podróż do tego, co pozostało po miejscu, w którym potomkowie pierwotnych osadników żyją w drastycznie zredukowanych okolicznościach” i przeprowadził się w celu „rozwijania profilu kulturowego społeczności, a także budowy miniaturowego gmachu operowego Bayreuth w miejscu, w którym niegdyś stała posiadłość rodzinna Elisabeth Förster-Nietzsche.”[34] W ostatnich latach Nueva Germania rozwinęło się w bardziej przyjazną okolicę z pensjonatami i prowizorycznym muzeum historycznym.

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W 1990 roku Woodard wynalazł fikcyjną maszynę psychoaktywną, Feraliminal Lycanthropizer, którego efekty są totalnie odwrotnie od tych, jakie wywołuje Dreamachine.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Reich, K., „Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death”, Los Angeles Times, 16 marca 2001.
  2. ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, US: Arcadia Publishing, 2008), str. 125.
  3. ↑ Manzer, T., „Pelican's Goodbye is a Sad Song”, Press-Telegram, 2 października 1998.
  4. ↑ Allen, B., Pelican (London: Reaktion Books, 2019), str. 152–153.
  5. ↑ Kracht, C., & Nickel, E., Gebrauchsanweisung für Kathmandu und Nepal: Überarbeitete Neuausgabe (Munich: Piper Verlag, 2012), str. 173.
  6. ↑ Carozzi, I., „La storia di Nueva Germania”, Il Post, 13 października 2011.
  7. ↑ Busch, N., Das ›politisch Rechte‹ der Gegenwartsliteratur (Berlin: De Gruyter, 2024), str. 176–188.
  8. ↑ a b c Woodard, D., „Musica lætitiæ comes medicina dolorum”, przetłumaczona przez S. Zeitz, Der Freund, Nr. 7, Marzec 2006, str. 34–41.
  9. ↑ Allen, M., „Décor by Timothy Leary”, The New York Times, 20 stycznia 2005. Zarchiwizowane z oryginału 22 kwietnia 2015 r.
  10. ↑ Woodard, uwaga dotycząca programu, Program, Berlin, Listopad 2006.
  11. ↑ Knight, C., „The Art of Randomness”, Los Angeles Times, 1 sierpnia 1996.
  12. ↑ Bolles, D., „Dream Weaver”, LA Weekly, 26 lipca—1 sierpnia 1996.
  13. ↑ Carpenter, „A vision built for visionaries”, Los Angeles Times, 31 października 2002.
  14. ↑ Spencer Museum of Art, Dreamachine, KU.
  15. ↑ Chandarlapaty, R., „Woodard and Renewed Intellectual Possibilities”, w Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC: McFarland & Company, 2019), str. 142–146.
  16. ↑ Carpenter, S., „In Concert at a Killer's Death”, Los Angeles Times, 9 maja 2001.
  17. ↑ Siletti, M. J., Sounding the last mile: Music and capital punishment in the United States since 1976, praca doktorska pod kierunkiem prof. J. Magee, Uniwersytet Illinois w Urbanie i Champaign, 2018, str. 240–241.
  18. ↑ Deaglio, E., Cose che voi umani (Venice: Marsilio Editori, 2021), str. 126–129.
  19. ↑ Staff, „Composer creates McVeigh death fanfare”, BBC News, 11 maja 2001.
  20. ↑ Vloed, K. van der, artykuł o Woodardzie, Requiem Survey, 5 lutego 2006.
  21. ↑ Wall, J. M., „Lessons in Loss”, The Christian Century, 4–10 lipca 2001 r., str. 37.
  22. ↑ a b Capanna, P., „Los parientes de Nietzsche”, Página 12, 3 października 2009.
  23. ↑ Tenaglia, F., Momus—A Walking Interview (Turin/Milano: Noch, 2015), str. 39–40.
  24. ↑ Kober, H., „In, um und um Germanistan herum”, Die Tageszeitung, 18 maja 2006.
  25. ↑ Lichtmesz, M., „Nietzsche und Wagner im Dschungel: David Woodard & Christian Kracht in Nueva Germania”, Zwielicht 2, 2007, str. 28–31.
  26. ↑ Scheidemandel, N., „Der Traum in der Maschine”, Der Freund, Nr. 1, Wrzesień 2004, str. 41–50.
  27. ↑ Horzon, R., The White Book (Berlin: Suhrkamp Verlag, 2021), roz. 21.
  28. ↑ Epstein, J., „Rebuilding a Home in the Jungle”, San Francisco Chronicle, 13 marca 2005.
  29. ↑ Schröter, J., „Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator”, w Birke, Köppe, redaktorzy, Author and Narrator (Berlin: De Gruyter, 2015), str. 113–138.
  30. ↑ Woodard, D., „In Media Res”, 032c, lato 2011, str. 180–189.
  31. ↑ Link, M., „Wie der Gin zum Tonic”, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 listopada 2011.
  32. ↑ Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanower: Wehrhahn Verlag, 2011).
  33. ↑ Diez, G., „Die Methode Kracht”, Der Spiegel, 13 lutego 2012.
  34. ↑ McCann, A. L., „Allegory and the German (Half) Century”, Sydney Review of Books, 28 sierpnia 2015.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Woodard&oldid=76295579”