Przejdź do zawartości

David Woodard

Brak wersji przejrzanej
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Woodard
Ilustracja
David Woodard (2020)
Imię i nazwisko

David James Woodard

Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1964
Santa Barbara (Kalifornia)

Narodowość

amerykańska
kanadyjska

Język

angielski

Alma Mater

Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara

Dziedzina sztuki

Postmodernizm, dyrygentura, pisanie

Faksymile
Strona internetowa

David James Woodard (wym. /ˈwʊdɑːrd/ ( odsłuchaj), ur. 6 kwietnia 1964) – amerykański dyrygent i pisarz.

Do uroczystości żałobnych w Los Angeles, na których Woodard pełnił rolę dyrygenta lub dyrektora muzycznego, należy ceremonia obywatelska odprawiona w roku 2001 przy kolejce linowej Angels Flight na cześć zmarłego w wypadku Leona Praporta oraz jego rannej wdowy Loli[1][2].  Dyrygował również rekwiemami dla dzikiej fauny, w tym dla kalifornijskiego pelikana brunatnego na plaży, na której zwierzę padło[3][4].  Znany jest z tego, że w przygotowywaniu oprawy muzycznej preferuje atrament barwny[5].

Repliki Dreamachine autorstwa Woodarda wystawiane były w muzeach sztuki na całym świecie. Jego wkład w serię książek Apocalypse Culture autorstwa Adama Parfreya, a także do czasopism literackich takich jak Der Freund, obejmuje teksty na temat karmy międzygatunkowej, świadomości roślin, ketaminy, a także osady paragwajskiej Nueva Germania[6][7].

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

David Woodard dorastał w Santa Barbara w stanie Kalifornia jako najmłodsze dziecko kanadyjskiej matki wyznania menonickiego należącej do Kleine Gemeinde oraz ojca będącego amerykańskim husytą. Jego rodzice prowadzili firmę w branży public relations. Woodard pobierał prywatne nauki w The New School for Social Research[8].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Od 1989 do 2007 roku Woodard budował repliki Dreamachine, lekko psychoaktywnej lampy / machiny stroboskopowej wynalezionej przez Briona Gysina i Iana Sommerville, składającej się z wykonanego z miedzi lub papieru cylindra ze szczelinami, otaczającego lampę elektryczną, na silnikowej podstawce wykonanej z kokobolo lub sosny[9][10][a].

Woodard i Burroughs stoją z Dreamachine, około 1997 roku

Zgodziwszy się dostarczyć Dreamachine na retrospektywę wizualną Ports of Entry autorstwa Williama S. Burroughsa, która miała miejsce w roku 1996 w muzeum LACMA[11][12], Woodard zaprzyjaźnił się wówczas ze starszym autorem i podarował mu „artystyczny model” Dreamachine wykonany z papieru i sosny z okazji jego 83 i ostatnich urodzin. To pierwsze urządzenie nabył na aukcji Sotheby’s w roku 2002 kolekcjoner prywatny[13], zaś to drugie pozostaje długoterminowo wypożyczane przez spadkobierców Burroughsa dla Spencer Museum of Art w Lawrence w stanie Kansas[14]. W opracowaniu krytycznym z 2019 roku uczony beatowy, Raj Chandarlapaty, ocenia „łamiące idee” podejście Woodarda do ożywiania niemal zapomnianego Dreamachine[15].

Prekwiemy

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. Woodard wprowadził pojęcie „prekwiem”, stanowiące połączenie słów „pre” i „rekwiem”, opisujące jego buddyjską praktykę komponowania muzyki dedykowanej, która ma być odegrana w trakcie śmierci jej podmiotu lub na krótko przed nią[16].

Timothy McVeigh poprosił Woodarda o zadyrygowanie ceremonii prekwiem w przededniu jego egzekucji w roku 2001 w Terre Haute w stanie Indiana[17][18]. Zdając sobie sprawę ze straszliwych czynów McVeigha, a jednocześnie pragnąc zaoferować mu pocieszenie, Woodard wyraził zgodę w formie premiery sekcji końcowej swojej kompozycji Ave Atque Vale (Powitanie z Pożegnaniem) z udziałem lokalnej orkiestry dętej w Kościele św. Małgorzaty Marii niedaleko Zakładu Karnego w Terre Haute[19], przed publicznością obejmującą świadków porannej egzekucji. Arcybiskup Daniel M. Buechlein oraz późniejszy kardynał Roger Mahony zwrócili się do papieża Jana Pawła II z prośbą o pobłogosławienie pełnej kompozycji Woodarda[20][21][8].

Nueva Germania

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2003 Woodard został wybrany na radnego miasta Juniper Hills (Hrabstwo Los Angeles) w stanie Kalifornia. Sprawując owo stanowisko zaproponował on nadanie statusu miasta partnerskiego Nueva Germania w Paragwaju[22]. Aby lepiej przyjrzeć się temu pomysłowi wyruszył do osady i spotkał się z jej włodarzami. Po swojej pierwszej wizycie, w trakcie której zastał mieszkańców „w rozkładzie moralnym i intelektualnym”[23], Woodard postanowił porzucić plany o partnerstwie, ale w społeczności tej znalazł przedmiot badań do późniejszych tekstów. Szczególnie zainteresowały go proto-transhumanistyczne idee planisty spekulatywnego Richarda Wagnera oraz Elisabeth Förster-Nietzsche, która wraz ze swym mężem Bernhardem Försterem założyła i zamieszkiwała Nueva Germania w latach 1886–1889[24][25].

W roku 2004, będąc świadomym zrównoważonych aspektów ideałów założycielskich Nueva Germania, czyli współczucia, samozaparcia i luteranizmu[8],  Woodard skomponował hymn chóralny „Our Jungle Holy Land”[26][27].

Od roku 2004 do 2006 Woodard przewodził licznym ekspedycjom do Nueva Germania, zyskując poparcie wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Dicka Cheneya[28][22]. W roku 2011 Woodard udzielił pisarzowi szwajcarskiemu Christianowi Krachtowi licencji na opublikowanie części ich prywatnej korespondencji, głównie dotyczącej Nueva Germania[29], nakładem wydawnictwa Wehrhahn Verlag Uniwersytetu Hanowerskiego[30].  Na temat korespondencji Frankfurter Allgemeine Zeitung napisał, że „[autorzy] unicestwiają granicę pomiędzy życiem i sztuką.”[31] Der Spiegel postuluje, iż Five Years[32] stanowi „duchowe dzieło wprowadzające” późniejszej powieści Krachta, Imperium[33].

Według Andrewa McCanna w roku 2015 Woodard wyruszył w „podróż do tego, co pozostało po miejscu, w którym potomkowie pierwotnych osadników żyją w drastycznie zredukowanych okolicznościach” i przeprowadził się w celu „rozwijania profilu kulturowego społeczności, a także budowy miniaturowego gmachu operowego Bayreuth w miejscu, w którym niegdyś stała posiadłość rodzinna Elisabeth Förster-Nietzsche.”[34] W ostatnich latach Nueva Germania rozwinęło się w bardziej przyjazną okolicę z pensjonatami i prowizorycznym muzeum historycznym.

  1. W 1990 roku Woodard wynalazł fikcyjną maszynę psychoaktywną, Feraliminal Lycanthropizer, którego efekty są totalnie odwrotnie od tych, jakie wywołuje Dreamachine.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Reich, K., „Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death”, Los Angeles Times, 16 marca 2001.
  2. Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, US: Arcadia Publishing, 2008), str. 125.
  3. Manzer, T., „Pelican's Goodbye is a Sad Song”, Press-Telegram, 2 października 1998.
  4. Allen, B., Pelican (London: Reaktion Books, 2019), str. 152–153.
  5. Kracht, C., & Nickel, E., Gebrauchsanweisung für Kathmandu und Nepal: Überarbeitete Neuausgabe (Munich: Piper Verlag, 2012), str. 173.
  6. Carozzi, I., „La storia di Nueva Germania”, Il Post, 13 października 2011.
  7. Busch, N., Das ›politisch Rechte‹ der Gegenwartsliteratur (Berlin: De Gruyter, 2024), str. 176–188.
  8. a b c Woodard, D., „Musica lætitiæ comes medicina dolorum”, przetłumaczona przez S. Zeitz, Der Freund, Nr. 7, Marzec 2006, str. 34–41.
  9. Allen, M., „Décor by Timothy Leary”, The New York Times, 20 stycznia 2005. Zarchiwizowane z oryginału 22 kwietnia 2015 r.
  10. Woodard, uwaga dotycząca programu, Program, Berlin, Listopad 2006.
  11. Knight, C., „The Art of Randomness”, Los Angeles Times, 1 sierpnia 1996.
  12. Bolles, D., „Dream Weaver”, LA Weekly, 26 lipca—1 sierpnia 1996.
  13. Carpenter, „A vision built for visionaries”, Los Angeles Times, 31 października 2002.
  14. Spencer Museum of Art, Dreamachine, KU.
  15. Chandarlapaty, R., „Woodard and Renewed Intellectual Possibilities”, w Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC: McFarland & Company, 2019), str. 142–146.
  16. Carpenter, S., „In Concert at a Killer's Death”, Los Angeles Times, 9 maja 2001.
  17. Siletti, M. J., Sounding the last mile: Music and capital punishment in the United States since 1976, praca doktorska pod kierunkiem prof. J. Magee, Uniwersytet Illinois w Urbanie i Champaign, 2018, str. 240–241.
  18. Deaglio, E., Cose che voi umani (Venice: Marsilio Editori, 2021), str. 126–129.
  19. Staff, „Composer creates McVeigh death fanfare”, BBC News, 11 maja 2001.
  20. Vloed, K. van der, artykuł o Woodardzie, Requiem Survey, 5 lutego 2006.
  21. Wall, J. M., „Lessons in Loss”, The Christian Century, 4–10 lipca 2001 r., str. 37.
  22. a b Capanna, P., „Los parientes de Nietzsche”, Página 12, 3 października 2009.
  23. Tenaglia, F., Momus—A Walking Interview (Turin/Milano: Noch, 2015), str. 39–40.
  24. Kober, H., „In, um und um Germanistan herum”, Die Tageszeitung, 18 maja 2006.
  25. Lichtmesz, M., „Nietzsche und Wagner im Dschungel: David Woodard & Christian Kracht in Nueva Germania”, Zwielicht 2, 2007, str. 28–31.
  26. Scheidemandel, N., „Der Traum in der Maschine”, Der Freund, Nr. 1, Wrzesień 2004, str. 41–50.
  27. Horzon, R., The White Book (Berlin: Suhrkamp Verlag, 2021), roz. 21.
  28. Epstein, J., „Rebuilding a Home in the Jungle”, San Francisco Chronicle, 13 marca 2005.
  29. Schröter, J., „Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator”, w Birke, Köppe, redaktorzy, Author and Narrator (Berlin: De Gruyter, 2015), str. 113–138.
  30. Woodard, D., „In Media Res”, 032c, lato 2011, str. 180–189.
  31. Link, M., „Wie der Gin zum Tonic”, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 listopada 2011.
  32. Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanower: Wehrhahn Verlag, 2011).
  33. Diez, G., „Die Methode Kracht”, Der Spiegel, 13 lutego 2012.
  34. McCann, A. L., „Allegory and the German (Half) Century”, Sydney Review of Books, 28 sierpnia 2015.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]