David Woodard
 Woodard w 2020 | |
| Imię i nazwisko |
David James Woodard |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 kwietnia 1964 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Postmodernizm, pisanie, dyrygentura |
| Strona internetowa | |
David Woodard (wym. /ˈwʊdɑːrd/ (
odsłuchaj), ur. 6 kwietnia 1964) – amerykański pisarz, dyrygent i kompozytor. W latach dziewięćdziesiątych wymyślił słowo „prequiem”, które było składanką słów „preemptive” i „requiem”. Prequiem to buddaistyczna praktyka komponowania muzyki, którą gra się podczas lub zaraz przed śmiercią jej podmiotu[1][2].
Woodard dyrygował oraz był dyrektorem muzycznym nabożeństw żałobnych w Los Angeles. W 2001 roku poprowadził ceremonie obywatelską na nieistniejącej już linii kolejowej Angels Flight w pamięci nieszczęśliwego wypadku Leona Praporta i jego rannej wdowy Loli[3][4]. Prowadził także prequiemy na łonie przyrody, między innymi w pamięci Brunatnego Pelikana Kalifornijskiego, na plaży, na której zginęło zwierzę[5].
Woodard słynie także z jego replik Dreamachine, lekko psychotropowej lampy, która była wystawiania w galeriach sztuki na całym świecie. W Niemczech i w Nepalu, słynie z kontrybucji do gazety literackiej Der Freund, w szczególności na temat karmy, świadomości roślin i osady Nueva Germiania w Paragwaju[6].
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
Woodard studiował w New School for Social Research i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara[7]..
Nueva Germania[edytuj | edytuj kod]
W 2003 roku Woodard został wybrany jako radny w Juniper Hills (hrabstwo Los Angeles) w Kalifornii. Podczas swojego mandatu zaproponował partnerstwo między Juniper Hills a Nueva Germania, w Paragwaju. Aby zrealizować swój plan, Woodard udał się do niegdysiejszej wegetariańskiej / feministycznej utopii i spotkał się z miejskim przywództwem. Po wizycie w mieście, zrezygnował z dalszego partnerstwa między miastowego, ale zainteresował się wspólnotą, która opisał i badał w późniejszych pismach. Szczególnie zainteresował się proto-transhumanistyczną koncepcja spekulanta Richarda Wagnera i Elisabeth Förster-Nietzsche, która wraz z mężem Bernhardem Försterem założyli i mieszkali w Kolonii w latach 1886-1889[7].
W latach 2004–2008 Woodard często udawał się do Nueva Germania, z poparciem Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Dicka Cheneya[9]. W 2011 pozwolił szwajcarskiemu pisarzowi Christianowi Kracht opublikowanie ich wspólnej licznej korespondencji, w szczególności dotyczącej Nueva Germania[10]. Ukazały się dwa tomy pod wydawnictwem Uniwersytetu Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Hanowerze Wehrhahn Verlag[11].
Frankfurter Allgemeine Zeitung uznało, że: „[Woodard i Kracht] zacierają granicę między życiem a sztuką.”[12] Der Spiegel zakłada, że pierwszy tom, Five Years, vol. 1[13], jest „duchowym dziełem przygotowawczym” do kolejnej powieści Imperium Krachta[14].
Według Andrew McCanna, „Kracht towarzyszył Woodardowi w podróży do tego, co zostało z tego miejsca, w którym potomkowie pierwotnych osadników żyją w drastycznie zmniejszonych warunkach. Jak wynika z korespondencji, Kracht zobowiązał Woodarda do popierania rozwoju kultury i zbudowania miniaturowej Festspielhaus w Bayreuth na miejscu dawnej rezydencji Elisabeth Förster-Nietzsche.”[15][a] W ostatnich latach Nueva Germania hartowała się w bardziej turystyczne oblicza, otwierając zakwaterowania typu bed and breakfast, hotele, i prowizoryczne muzeum historyczne.
Dreamachine[edytuj | edytuj kod]
W latach 1989–2007 Woodard tworzył repliki Dreamachine[16], stroboskopowej konstrukcji wymyślonej przez Briona Gysina i Iana Sommerville'a, która składa się z cylindra, wykonanego z miedzi lub papieru. Ten cylinder obraca się wokół lampy elektrycznej – podczas obserwacji przy zamkniętych oczach maszyna może wywoływać aberracje umysłowe porównywalne do zatrucia narkotykami lub śnienia[17][b].
Po wniesieniu Dreamachine do wizualnej retrospektywy Ports of Entry[18][19] Williama S. Burroughsa w LACMA z 1996 roku, Woodard zaprzyjaźnił się z autorem i podarował mu „bohemian model” (papier) Dreamachine na 83 urodziny[20][21]. Sotheby’s wystawił na aukcji poprzednią maszynę prywatnemu kolekcjonerowi w 2002 roku, a ta ostatnia pozostaje na przedłużonej pożyczce z posiadłości Burroughsa w Spencer Museum of Art[22].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szwajcarski filolog klasyczny Thomas Schmidt porównuje epistolarny głos Woodarda do postaci w tle w powieści Thomasa Pynchon.
- ↑ W 1990 roku Woodard wynalazł fikcyjną maszynę psychoaktywną, Feraliminal Lycanthropizer, którego efekty są totalnie odwrotnie od tych, jakie wywołuje Dreamachine.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Carpenter, S., „In Concert at a Killer's Death”, Los Angeles Times, 9 maja 2001.
- ↑ Rapping, A., Portret Woodarda (Seattle: Getty Images, 2001).
- ↑ Reich, K., „Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death”, Los Angeles Times, 16 marca 2001.
- ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, US: Arcadia Publishing, 2008), str. 125.
- ↑ Manzer, T., „Pelican's Goodbye is a Sad Song”, Press-Telegram, 2 października 1998.
- ↑ Carozzi, I., „La storia di Nueva Germania”, Il Post, 13 października 2011.
- ↑ a b Riniker, C., „Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years”, w J. Bolton, et al., redaktorzy, German Monitor 79 (Lejda: Brill, 2016).
- ↑ Chandarlapaty, R., „Woodard and Renewed Intellectual Possibilities”, w Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC, US: McFarland & Company, 2019), str. 98–101.
- ↑ Epstein, J., „Rebuilding a Home in the Jungle”, San Francisco Chronicle, 13 marca 2005.
- ↑ Schröter, J., „Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator”, w Birke, Köppe, redaktorzy, Author and Narrator (Berlin: De Gruyter, 2015), str. 113–138.
- ↑ Woodard, D., „In Media Res”, 032c, lato 2011, str. 180–189.
- ↑ Link, M., „Wie der Gin zum Tonic”, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 listopada 2011.
- ↑ Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanower: Wehrhahn Verlag, 2011).
- ↑ Diez, G., „Die Methode Kracht”, Der Spiegel, 13 lutego 2012.
- ↑ McCann, A. L., „Allegory and the German (Half) Century”, Sydney Review of Books, 28 sierpnia 2015.
- ↑ Allen, M., „Décor by Timothy Leary”, The New York Times, 20 stycznia 2005. Zarchiwizowane z oryginału 22 kwietnia 2015 r.
- ↑ Woodard, uwaga dotycząca programu, Program, Berlin, Listopad 2006.
- ↑ Knight, C., „The Art of Randomness”, Los Angeles Times, 1 sierpnia 1996.
- ↑ Bolles, D., „Dream Weaver”, LA Weekly, 26 lipca—1 sierpnia 1996.
- ↑ Ambasada Stanów Zjednoczonych, Praga, „Literární večer s diskusí”, październik 2014.
- ↑ Woodard, „Burroughs und der Steinbock”, Schweizer Monat, marzec 2014, str. 23.
- ↑ Spencer Museum of Art, Dreamachine, KU.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Literatura autorstwa i dotycząca Davida Woodarda w katalogu Helveticat Szwajcarskiej Biblioteki Narodowej