David Zinman
,_Bestanddeelnr_924-6523_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1936 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
David Zinman (ur. 9 lipca 1936 w Nowym Jorku) – amerykański dyrygent i skrzypek.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował grę na skrzypcach w Oberlin Conservatory oraz teorię muzyki i kompozycję na Uniwersytecie Minnesoty, gdzie uzyskał tytuł M.A. w 1963[1], a następnie zajął się dyrygenturą w Tanglewood. W latach 1958–1964 współpracował z Pierre’em Monteux, od 1961 jako jego asystent.
Był drugim dyrygentem w orkiestrze Netherlands Chamber Orchestra (1965–1977), a następnie pierwszym dyrygentem w orkiestrze Rotterdam Philharmonic Orchestra (1979–1982).
W Stanach Zjednoczonych był dyrektorem muzycznym Rochester Philharmonic Orchestra (1974–1985). Równocześnie przez dwa lata był pierwszym dyrygentem gościnnym Baltimore Symphony Orchestra, zanim został dyrektorem muzycznym tej orkiestry w 1985. Pod koniec swojej kadencji, w 1998 otrzymał honorowy tytuł Conductor Laureate baltimorskiej orkiestry. Jednakże w 2001 zrzekł się tego tytułu w proteście przeciwko zbyt konserwatywnemu programowi orkiestry, który był realizowany w latach po jego odejściu[2].
W 1992 nagrał III Symfonię Henryka Mikołaja Góreckiego z udziałem sopranistki Dawn Upshaw i London Sinfonietta. Płyta stała się międzynarodowym bestsellerem[3].
W 1998 Zinman był dyrektorem muzycznym Festiwalu Ojai, funkcję tę dzielił z pianistką Mitsuko Uchidą. W tym samym roku został mianowany dyrektorem muzycznym Aspen Music Festival and School[4], gdzie założył i prowadził American Academy of Conducting aż do swojej gwałtownej rezygnacji w kwietniu 2010[5].
Od 1995 był dyrektorem muzycznym Tonhalle Orchester w Zurychu. Zapoczątkował tam innowacyjny cykl wieczornych koncertów Tonhalle Late, umieszczając klasyczny repertuar muzyki poważnej w scenerii nocnych klubów[3]. Dyrygował Tonhalle Orchestra podczas jej debiutanckiego udziału w The Proms w 2003[6]. Koncertem podczas The Proms 21 lipca 2014 Ziman zakończył współpracę z orkiestrą[7].
Kawaler francuskiego Orderu Sztuki i Literatury (2000)[8]. W 2015 został uhonorowany prestiżową nagrodą Echo Klassik Award w kategorii Conductor of the Year (dyrygent roku)[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zinman, David. W: Nicolas Slonimsky: Baker's Biographical dictionary of musicians. Wyd. 6. New York: Schirmer Books, 1978, s. 1949. ISBN 0-02-870240-9. (ang.).
- ↑ Anthony Tommasini: Setting Out With Energy Along the Road Most Taken. [w:] The New York Times [on-line]. 2003-05-07. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-05)]. (ang.).
- ↑ a b Anne Midgette: Carnegie Program Shows The Conservative Side Of a New-Music Man. [w:] The New York Times [on-line]. 2004-05-07. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)]. (ang.).
- ↑ Kyle MacMillan: Learning to wield a mean baton. [w:] The Denver Post [on-line]. 2007-07-25. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-29)]. (ang.).
- ↑ Susan Elliott: David Zinman quits Aspen Music Festival. [w:] Musical America [on-line]. 2010-04-11. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-08)]. (ang.).
- ↑ Erica Jeal: Proms 70 and 71: Musiciens du Louvre; Tonhalle Orchestra (Royal Albert Hall, London). [w:] The Guardian [on-line]. 2003-09-13. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-21)]. (ang.).
- ↑ Tim Ashley: Prom 5: Tonhalle Orchestra Zürich review – sadness and celebration. [w:] The Guardian [on-line]. 2014-07-22. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-03)]. (ang.).
- ↑ David Zinman. [w:] New York Philharmonic [on-line]. [dostęp 2019-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
- ↑ ECHO Klassik 2015: This Year's Prize Winners Have Been Chosen. [w:] Echo Klassik [on-line]. 2015-08-24. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-16)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zinman, David. W: John L. Holmes: Conductors on Record. Westport: Greenwood Press, 1982, s. 732. ISBN 0-575-02781-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- David Zinman w bazie AllMusic (ang.)
- David Zinman official website
- David Zinman official Blog
- Tonhalle-Orchester Zürich official website
- David Zinman. artofthestates.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-16)]. w Art of the States
- David Zinman w Sony Classical
- Zestaw artykułów nt. Zinmana w The New York Times