W roku 1962 armia lądowa USA zaproponowała 25 firmom lotniczym opracowanie średniej wielkości samolotu do transportu taktycznego. Samolot ten miał się charakteryzować cechami STOL. O wygranej firmy De Havilland Canada zadecydowały najlepsze warunki zakupu. Sama maszyna DHC-5 to rozwinięcie wcześniej znanego modelu DHC-4 Caribou z nowym napędem turbośmigłowym. Ładownia samolotu jest na tyle duża, że mieści się w niej śmigłowiec lub ciężarówka, jest też przystosowana do przewozu niewielkich, lecz ciężkich ładunków. Prototyp DHC-5 oblatano w roku 1964, natomiast dostawy seryjne w roku następnym. US Army nadało samolotowi oznaczenie C-8. Wersja kanadyjskich sił lotniczych to C-115.
Samolot produkowano w następujących wersjach:
C-8A – wersja wojskowa dla USA; zastosowane silniki to General Electric T64-GE-10 (po 3 872 kW każdy); używany w siłach lotniczych USA, Brazylii, Kanady i Peru;
C-115 – wersja wojskowa dla Kanady; silniki General Electric CT640-820-1 (po 2 248 kW każdy); radar meteorologiczny; przedłużony kadłub;
Kanada
