Dealer rynku pieniężnego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dealer rynku pieniężnegobank komercyjny wybierany przez bank centralny do bezpośredniego udziału w operacjach otwartego rynku prowadzonych z inicjatywy banku centralnego w formie przetargów oraz do pełnienia roli pośrednika umożliwiającego pozostałym podmiotom udział w tych operacjach tj. zakupu bonów pieniężnych w zamian za prowizję.

Ograniczenie ilości dealerów biorących udział w transakcjach pozwala na sprawne i szybkie prowadzenie operacji otwartego rynku, co ma niebagatelne znaczenie ze względu na formę przetargową, w której się one odbywają. Ograniczenie to stosuje się również celem eliminacji uznaniowości przy dokonywaniu selekcji ofert i zachowania rynkowego charakteru operacji otwartego rynku.

Wybór banków-dealerów w Polsce[edytuj | edytuj kod]

W Polsce rolę dealera rynku pieniężnego mogą pełnić banki krajowe, oddziały banków zagranicznych i oddziałów instytucji kredytowych, wybrane przez NBP na podstawie oceny przeprowadzonej w oparciu o kryteria Indeksu Aktywności Dealerskiej opisane w załączniku do Uchwały nr 56/2010 Zarządu NBP z dnia 21 października 2010 r. W podstawowych operacjach otwartego rynku mogą uczestniczyć wszystkie banki (nie tylko wybrani przez NBP dealerzy rynku pieniężnego), które:

W dostrajających operacjach otwartego rynku mogą uczestniczyć jedynie dealerzy rynku pieniężnego wybrani przez NBP. W strukturalnych operacjach otwartego rynku uczestniczą podmioty wybierane przez NBP, spełniające kryteria wymagane przy operacjach podstawowych, a ich wybór uzależniony jest od sytuacji płynnościowej w sektorze bankowym oraz sytuacji płynnościowej kontrahenta.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Uchwała nr 56/2010 Zarządu NBP z dnia 21 października 2010 r., Dziennik Urzędowy NBP z 2010 r., nr 14, poz. 15 z późn. zm.
  • Finanse, wyd. 6 zmienione i rozszerzone, red. Janusz Ostaszewski. Wydawnictwo Difin, Warszawa 2013