Decus o patrie, spes et honos inclita regni

Decus o patrie, spes et honos inclita regni (pol. Ozdobo ojczyzny, nadziejo i chwało królestwa) – wiersz po łacinie autorstwa Marcina ze Słupcy, upamiętniający zmarłego w 1446 Wincentego z Szamotuł.

Utwór jest znany także jako Wiersz na śmierć Wincentego z Szamotuł lub Epitafium na cześć Wincentego z Szamotuł (łac. Epithaphium Domini Vincencii, heredis Szamotuliensis). Wiersz znajdował się w zniszczonym w czasie II wojny światowej kodeksie Jana ze Słupcy, krewnego Marcina.

Wiesz powstał w 1445. Poświęcony jest zmarłemu nagle Wincentemu z Szamotuł, który był kasztelanem międzyrzeckim oraz sławnym dowódcą, m.in. wojsk księcia Witolda. Utwór składa się z 45 dystychów elegijnych. Treść utworu dzieli się na trzy części: pochwałę zmarłego bohatera, lamentację przedstawiającą smutek autora oraz rozpacz rodziny i otoczenia, pocieszenie będące wezwaniem rycerstwa i duchownych do modlitw za duszę zmarłego. Dwa ostatnie wersy zawierają imienną informację o autorze. W wierszu znalazły się zapożyczenia z poezji Persjusza, Owidiusza, Wergiliusza, a także autorów polskich, jak Adam Świnka i Grzegorz z Sanoka.

Bibliografia

• Teresa Michałowska: Średniowiecze. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 693, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 83-01-11452-5.
• Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 871. ISBN 978-83-01-16675-5.