Defenestracja praska
Defenestracja praska (1618) na obrazie Karela Svobody
Defenestracja praska (1618) - rycina z Theatrum Europaeum
Defenestracja praska (łac. de fenestra – przez okno) – nazwa trzech wydarzeń z historii Czech. W każdym przypadku doszło do wyrzucenia osób przez okno w Pradze. Ten sposób uprawiania polityki nazywany jest żartobliwie more Bohemico.
- I defenestracja praska (30 lipca 1419) – została dokonana w czasie powstania husyckiego, podczas sporu w Radzie Miasta, kiedy zostało wyrzuconych przez okno Ratusza Nowomiejskiego w Pradze siedmiu katolickich rajców.
- II defenestracja praska (23 maja 1618) – z okna Zamku Królewskiego na Hradczanach wyrzucono dwóch cesarskich namiestników – Jarosława Borzitę z Martinic i Wilhelma Slavatę – oraz ich sekretarza Fabriciusa. Doszło do tego z powodu wzburzenia przywódców czeskich protestantów dyskryminującą ich polityką cesarza Macieja. Pomimo upadku z wysokości kilkunastu metrów urzędnikom nic się nie stało (katolicy uznali to za cud). Wyrzuceni zostali z sali jadalnej i podobno uratowała ich góra naturalnego kompostu, powstała z resztek jedzenia wyrzucanych przez to okno po ucztach. Opisane wydarzenie jest uważane za bezpośrednią przyczynę wybuchu wojny trzydziestoletniej.
- III defenestracja praska (10 marca 1948) – śmierć ministra spraw zagranicznych Czechosłowacji Jana Masaryka, syna prezydenta Tomasza Masaryka, który wypadł z okna w niewyjaśnionych okolicznościach.
- Do jeszcze jednej defenestracji, zwykle pomijanej, doszło 24 września 1483 roku (według Czechów – "druga defenestracja").
Narastające konflikty między katolikami a kalikstynami, za rządów króla Władysława II, doprowadziły do wybuchu w trzech organizmach, składających się na ówczesną Pragę. W ratuszu staromiejskim został ranny katolicki burmistrz Jan od Klobouků i jeden radny, następnie burmistrz został wyrzucony przez okno, ale przeżył. Z okien ratusza nowomiejskiego wyrzucono ciała siedmiu zabitych katolickich rajców, natomiast na Malej Stranie aresztowano katolickich radnych.
