Deformacja ciągła

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Deformacja ciągła, odkształcenie ciągłe – deformacja, która nie prowadzi do przerwania ciągłości ośrodka ulegającego odkształceniu[1][2]. Do grupy deformacji ciągłych należą fałdy. Deformacją na pograniczu odkształcenia ciągłego i nieciągłego jest fleksura.

W górnictwie jest to zniekształcenie górotworu lub jego przypowierzchniowej warstwy (terenu). Zniekształcenia spowodowane wpływami eksploatacji górniczej (niecka obniżeniowa) określane wartościami tzw. wskaźników deformacji, z których najczęściej stosowane w praktyce inżynierskiej to: obniżenie – jako rodzaj przemieszczenia pionowego, nachylenie, krzywizna i jej promień, przemieszczenie poziome, odkształcenie poziome, odkształcenie pionowe.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojciech Jaroszewski, Leszek Marks, Andrzej Radomski, Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1985, ISBN 83-220-0196-7, OCLC 830183626.
  2. Dadlez R., Jaroszewski W., 1996. Tektonika. Wydawnictwa Naukowe PWN.