Dermań Drugi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dermań Drugi
Дермань Друга
Ilustracja
Sobór Św. Trójcy na terenie kompleksu klasztornym
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 rówieński

Rejon

zdołbunowski

Powierzchnia

24,887 km²

Populacja 
• liczba ludności


1107

Nr kierunkowy

+380 3652

Kod pocztowy

35751

Położenie na mapie obwodu rówieńskiego
Mapa konturowa obwodu rówieńskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Dermań Drugi”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Dermań Drugi”
Ziemia50°22′48″N 26°12′40″E/50,380000 26,211111

Dermań Drugi (ukr. Дермань Друга, Dermań Druha) – wieś na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, w rejonie zdołbunowskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka z 1322 roku w akcie donacji cerkiewnej księcia Lubarta[potrzebny przypis]. W XV w. własność kniaziów Ostrogskich, którzy założyli tu monastyr oraz drukarnię, czyniąc z miejscowości ośrodek prawosławia, a po unii brzeskiej ognisko działalności antyunijnej. W 1569 włączone do Korony. W pierwszej połowie XVII w. monastyr i mieszkańcy wsi przyjęli unię. W monasterze dermańskim, w 1637 r. zmarł Józef Welamin Rutski.

Po II rozbiorze w 1793 pod władzą Rosji. W okresie zaborów Dermań wraz z całym Wołyniem włączono do Rosji (1822) i przeprowadzono kasatę unii.

W latach 1921–1939 ponownie należał do Polski. Między wrześniem 1939 a czerwcem 1941 pod okupacją sowiecką, następnie pod okupacją niemiecką. W 1942 działał tu ośrodek szkoleniowy UPA. W latach 1945–1991 w Ukraińskiej SRR. W latach 1946-1988 miejscowość nosiła nazwę Ustenśke Druhe (ukr. Устенське Друге).

Od 1991 r. w składzie niepodległej Ukrainy.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Osoby związane z Dermaniem[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Zakonnicy monasteru Trójcy Świętej w Dermaniu.

Urodzeni[edytuj | edytuj kod]

Zmarli[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. II. Warszawa: 1880-1902, s. 8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]