Descătușarea
 Trzy trałowce typu Democrația w 1954 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1943 |
| Wodowanie |
1943 |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
„Descătușarea” → „Vice-Amiral Ioan Bălănescu” |
| Wejście do służby |
1954 |
| Wycofanie ze służby |
październik 2001 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 543 tony |
| Długość | |
| Szerokość |
8,9 metra |
| Zanurzenie |
2,62 metra |
| Napęd | |
| początkowo: 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 2400 KM 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
17 węzłów |
| Zasięg |
4000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 działek plot. kal. 37 mm (3 x II) 4 wkm kal. 14,5 mm (2 x II) 2 zrzutnie bg, miny | |
| Wyposażenie | |
| trał mechaniczny | |
| Załoga |
80 |
Descătușarea, później Vice-Amiral Ioan Bălănescu – rumuński trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z czterech zbudowanych jednostek typu Democrația. Okręt został zwodowany w 1943 roku w stoczni Șantierul Naval Galați w Gałaczu, a w skład Forțele Navale Române został wcielony w 1954 roku. Na początku lat 90. XX wieku jednostka otrzymała nową nazwę – „Vice-Amiral Ioan Bălănescu” i została przeklasyfikowana na korwetę. Okręt wycofano ze służby w październiku 2001 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Projekt trałowców typu Democrația oparty został na konstrukcji budowanych podczas II wojny światowej niemieckich jednostek typu M1940[1][2][a]. Okręty otrzymały napęd w postaci maszyn parowych potrójnego rozprężania, opalanych węglem[2][3].
Przyszły „Descătușarea” zbudowany został w krajowej stoczni Șantierul Naval Galați w Gałaczu[1][4]. Położenie stępki i wodowanie okrętu odbyło się w 1943 roku[1][2]. Po zajęciu Rumunii przez ZSRR budowa jednostki została wstrzymana[2][5]. W 1951 roku kotły okrętu zostały przystosowane do opalania paliwem płynnym[3][6].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt był trałowcem o długości całkowitej 62,3 metra (57,6 metra na wodnicy), szerokości 8,9 metra i zanurzeniu 2,62 metra[1][4]. Wyporność standardowa wynosiła 543 tony, a pełna 775 ton[1][2]. Siłownię okrętu stanowiły początkowo dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 2400 KM, do których parę dostarczały dwa trójwalczakowe kotły wodnorurkowe typu Marine[2][5][b]. Napędzana dwiema śrubami jednostka osiągała prędkość maksymalną 17 węzłów[1][2]. Zapas paliwa wynosił 152–156 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 4000 Mm przy prędkości 10 węzłów[1][2][c].
Nie wiadomo, jakie było pierwotne uzbrojenie artyleryjskie jednostki[3]. W późniejszym czasie składało się z trzech podwójnych zestawów działek przeciwlotniczych kalibru 37 mm W-11 L/70 oraz dwóch podwójnych stanowisk wkm kalibru 14,5 mm 2M-7 L/93[1][4]. Broń przeciwpodwodną stanowiły dwie zrzutnie bomb głębinowych; ponadto okręt mógł zabierać na pokład miny[1]. Wyposażenie przeciwminowe obejmowało trał mechaniczny[1].
Załoga okrętu składała się z 9 oficerów oraz 71 podoficerów i marynarzy[2][4][d].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Descătușarea” został wcielony do składu Forțele Navale Române w 1954 roku[1][4]. Okręt otrzymał numer burtowy DB-11[1]. Pierwszym przydziałem jednostki był 596. Dywizjon Trałowców, podlegający Dowództwu Obrony Strefy Morskiej w Konstancy[7]. Od 1955 roku „Descătușarea” wraz z siostrzanymi trałowcami brała czynny udział w zwalczaniu pozostałego po wojnie na Morzu Czarnym zagrożenia minowego[7]. W styczniu 1959 roku, w związku z reorganizacją rumuńskiej floty, 596. Dywizjon Trałowców został przekształcony w 146. Dywizjon Trałowców Bazowych, a okręt utracił swą nazwę, otrzymując numer burtowy DB-13[1][7]. Od września 1959 do jesieni 1980 roku bazą 146. Dywizjonu była Mangalia, a później znów Konstanca[7]. W latach 1960–1974 jednostka nosiła numer burtowy z przedziału 60–63, zmieniony potem na DB-14[1][7].
Pomiędzy 1976 a 1983 rokiem dokonano poważnej modernizacji okrętu, demontując parową siłownię i instalując w zamian dwa silniki wysokoprężne 6 KVD 43A o identycznej łącznej mocy[1][4]. Zmiany objęły również uzbrojenie: usunięto jedno stanowisko działek przeciwlotniczych W-11, montując pojedyncze działko kalibru 37 mm 70-K L/73; dodatkowo na pokładzie znalazły się dwa pięcioprowadnicowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 z zapasem 40 bomb RGB-12 oraz dwie poczwórne wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych Strzała-2 (łącznie 16 rakiet)[1][4]. Zamontowano wówczas także radar nawigacyjny Don, lądowisko dla śmigłowców na rufie i maszt kratownicowy oraz przebudowano pomost bojowy[3][4][e]. W sierpniu 1991 roku trałowiec otrzymał nazwę upamiętniającą jednego z rumuńskich admirałów – „Vice-Amiral Ioan Bălănescu” (numer taktyczny 14)[1][7]. W 1993 roku jednostkę przeklasyfikowano na korwetę, usuwając wyposażenia trałowe[1][8]. Okręt został wycofany ze służby w październiku 2001 roku[1].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163 podaje błędnie, że trałowce były zbudowanymi na licencji wschodnioniemieckimi jednostkami typu Habicht.
- ↑ Gogin 2025 ↓ podaje, że moc siłowni wynosiła 2615 KM.
- ↑ Moore 1981 ↓, s. 390 podaje, że zasięg wynosił 1200 Mm przy prędkości 17 węzłów, Sharpe 1991 ↓, s. 468 podaje wartość 1200 Mm przy 15 węzłach, zaś Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163 – 1400 Mm przy prędkości 10 węzłów.
- ↑ Gogin 2025 ↓ podaje, że załoga okrętu liczyła od 68 do 75 osób.
- ↑ Gogin 2025 ↓ podaje, że na okręcie zamontowany był również sonar Tamir-11.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Gogin 2025 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i Blackman 1960 ↓, s. 258.
- ↑ a b c d Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 326.
- ↑ a b c d e f g h Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163.
- ↑ a b Moore 1973 ↓, s. 264.
- ↑ Moore 1981 ↓, s. 390.
- ↑ a b c d e f Scurt Istoric 2025 ↓.
- ↑ Sharpe 1991 ↓, s. 468.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: DEMOCRAȚIA minesweepers (1954-1956). Navypedia. [dostęp 2025-05-11]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1960–61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1973–74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1981–82. John E. Moore (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1991–92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
- M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.). [М.Б. Петлеванный. Корабли стран Варшавского договора.]
- SCURT ISTORIC AL DIVIZIONULUI 146 NAVE MINARE - DEMINARE. www.navy.ro. [dostęp 2025-05-11]. (rum.).
|
