Desert Bus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Desert Bus
Producent

Imagineering

Projektant

Penn & Teller

Data wydania

Sega Mega-CD: niewydana (data produkcji 1995)
Android i iOS: 2011

Gatunek

gra symulacyjna

Tryby gry

gra jednoosobowa

Wymagania sprzętowe
Platforma

Sega Mega-CD, Android, iOS

Desert Buskomputerowa gra symulacyjna powstała na konsolę Sega Mega-CD w 1995 roku. Jej oryginalnym producentem było studio Imagineering. Desert Bus był jedną z gier przewidzianych w planowanej awangardowej składance pod tytułem Penn & Teller's Smoke and Mirrors, która nie została ostatecznie opublikowana. Zaprojektowany przez duet Penn & Teller projekt przyćmił jednak popularnością pozostałą zawartość składanki, doczekując się w 2011 roku portu na systemy operacyjne Android i iOS, stworzonego przez Amateur Pixels[1].

Desert Bus jest grą, w której gracz wciela się w kierowcę dalekobieżnego autobusu, pokonującego pustynną trasę z Tucson w Arizonie do Las Vegas w Nevadzie. Zadaniem gracza jest pokonanie prostej, pozbawionej zakrętów drogi w czasie rzeczywistym (osiem godzin ciągłej jazdy w jedną stronę). Wśród nielicznych uatrakcyjnień gry znajduje się częściowe ściemnienie nieba podczas kursów powrotnych oraz wada pojazdu, polegająca na niewielkim samoistnym skręcie w prawo, który trzeba korygować. Za każdy ukończony kurs gracz otrzymuje jeden punkt, natomiast wypadnięcie z trasy skutkuje przegraną i odwiezieniem autobusu do punktu naprawczego[2].

Desert Bus, mimo że w oryginalnej wersji nigdy się nie ukazał, został odkryty w 2007 roku dzięki kanadyjskiemu duetowi komików Graham Stark–Paul Saunders. Zorganizował on w listopadzie 2007 roku maraton Desert Bus for Hope, polegający na jak najdłuższym graniu w grę w celach charytatywnych[3]. Desert Bus przez niektóre media nazywany jest najnudniejszą[2], a nawet najgorszą grą komputerową w historii[4][5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Paweł Kamiński: Desert Bus trafił na iOS i Androida (i będzie zarabiał pieniądze dla dzieci). polygamia.pl, 2011-11-22. [dostęp 2014-12-26]. (pol.).
  2. a b Kluska 2008 ↓, s. 107–108.
  3. Kluska 2008 ↓, s. 108–109.
  4. Simon 2013 ↓.
  5. Coldwell 2013 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]