Dezeta
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
| Konstruktor | Gustaw Thomat | |
| Rok konstrukcji | 1905 | |
| Kraj pochodzenia |  Cesarstwo Niemieckie |
|
| Typ ożaglowania | kecz gaflowy | |
| Podstawowa pow. ożaglowania | ok. 30 m² | |
| Długość maksymalna | 8,5 m | |
| Szerokość maksymalna | 2,15 m | |
| Wysokość maksymalna | 5,5 m | |
| Masa całkowita | ok. 1000-1800 kg | |
| Typ kadłuba | mieczowy (jednostki z laminatu p/s balast wewnętrzny) | |
| Materiał konstrukcyjny | drewno, obłogi, laminat p/s | |
| Zanurzenie minimalne | 40-55 cm | |
| Zanurzenie maksymalne | 170 cm | |
| Masa balastu | różnie, część DZ nie posiada wcale balastu inne mają po kilkaset kg balastu | |
| Załoga | do 12 (ograniczone przepisami, nie wielkością jednostki) | |
 Dezeta pod pełnymi żaglami |
||
DZ (Dezeta, DeZeta) – bezpokładowy jacht mieczowy wiosłowo-żaglowy (dziesięciowiosłowy, skrót DZ pochodzi od "Dziesięć Załogi") o ożaglowaniu kecza gaflowego, kadłub drewniany lub z tworzywa sztucznego. Powierzchnia ożaglowania ok. 30 m², maksymalna liczba załogi 12 osób.
Zaprojektowany na początku XX wieku w 1905 r. w Niemczech, jako łódź ratowniczo-robocza, do nauki żeglarstwa dla młodzieży, stąd niemiecka nazwa Jugendwanderkutter[potrzebny przypis]. Na polskim śródlądziu najczęściej spotykany, jako jacht dwumasztowy. W 2003 r. pływało ich ok. 150 szt. W Polsce też jednostka szkoleniowa (manewrowanie, wiosłowanie) m.in. do przeprowadzania kursów dla stopnia sternika jachtowego[1].
Dezety posiadają:
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Żeglarstwa, Red. Jacek Czajewski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, ISBN 83-01-11914-4, s. 57
