Dialekt centralno-kataloński
Dialekt centralno-kataloński (kat. català central, [kə.təˈla sənˈtɾal]), dialekt wschodnio-centralno-kataloński (kat. català oriental central, [kə.təˈla u.ɾi.ənˈtal sənˈtɾal]) — jeden z pięciu głównych dialektów języka katalońskiego[1], który odpowiada części Katalonii i jest przypisywany do wschodniego bloku językowego. Składa się z poddialektów: północnego przejściowego, a także tych używanych w Barcelonie i Tarragonès[2]. Graniczy z dialektem północno-zachodnim na zachodzie i dialektem północnym na północy, ma także bezpośredni kontakt z dialektami Xipella i Salat[3].
Dialekt centralno-kataloński jest jednym z najczęściej używanych w mediach katalońskich, zwłaszcza w TV3, oraz stał się podstawą języka literackiego i standardu współczesnego języka katalońskiego[1][3]. Ma on pewien wpływ, ponieważ jest to dialekt używany w Barcelonie, stolicy Katalonii[1]. Terytorium, na którym mówi się tym językiem, należało do Starej Katalonii[3].
Odmiany
[edytuj | edytuj kod]- Poddialekty:
- Tarragonès (ma pewne cechy fonetyczne i leksykalne wspólne z dialektem północno-zachodnim)
- Vilanova i la Geltrú
- Północny przejściowy (ma pewne cechy wspólne z dialektem północnym, wyraźnie widoczne w mowie Garrotxa)
- Barceloński, w rejonie Barcelony.
- Z cechami dialektalnymi:
Najważniejsze cechy
[edytuj | edytuj kod]Niektóre izoglosy, które pomagają rozgraniczyć dialekt centralno-kataloński w bloku wschodnim, to końcówka pierwszej osoby liczby pojedynczej czasu teraźniejszego oznajmującego na -o [-u] (w przeciwieństwie do północnego -i [-i] i balearskiego -Ø), jodyzacja według kryteriów etymologicznych (np. w palla 'słoma' [ˈpa.ʎə]) i wymawianie [e] (z łaciny ludowej) jako [ɛ] (np. cippu > cep 'winorośl'). Ponadto, jako wspólną cechę języka wschodnio-katalońskiego, występuje nieakcentowany wokalizm, który powoduje, że [o] w sylabach nieakcentowanych zamienia się na [u] (np. sospir 'westchnienie' [susˈpir]), oraz powoduje mylenie [e] z [a] (np. i alumne 'uczeń, student' i alumna 'uczennica, studentka' wymawia się jak [əˈlum.nə])[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Laura Fabregat, Sergi Castells, Anna Corbatera: Els mitjans divulguen lestàndard del català central: La diversitat dialectal als Països Catalans és gairebé inapreciable en els programes, diaris o portals informatius. [w:] VilaWeb [on-line]. 2012-04-19. [dostęp 2024-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2025-08-31)]. (kat.).
- ↑ català. [w:] Gran Diccionari de la llengua catalana [on-line]. Grup Enciclopèdia. [dostęp 2024-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-12-28)]. (kat.).
- ↑ a b c d català. [w:] Gran Enciclopèdia Catalana [on-line]. Grup Enciclopèdia. [dostęp 2024-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-27)]. (kat.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Joan Veny i Clar, Mar Massanell i Messalles: Dialectologia catalana. Aproximació pràctica als parlars catalans. Wyd. 1. Barcelona: Publicacions i Edicions de la Universitat de Barcelona, 2015-07-10, s. 397 : mapy ; 24 cm. ISBN 978-84-475-4201-7. OCLC 926740426. [dostęp 2024-12-22].