Dialekt prowansalski
| ||
| Obszar | Francja (Prowansja, region Nîmes w Langwedocji)) | |
| Liczba mówiących | 354 500 | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie *Języki italskie **Języki romańskie ***Języki zachodnioromańskie ****język oksytański | |
| Pismo/alfabet | łacińskie | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| język urzędowy | brak | |
| Kody języka | ||
| Kod ISO 639-1↗, ISO 639-1 | oc | |
| Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2 | oci | |
| Kod ISO 639-3↗ | prv | |
| IETF | oc-provenc | |
| Glottolog | prov1235 | |
| SIL | oci | |
| Występowanie | ||
| ||
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata | ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Dialekt prowansalski (provençal, prouvençau) – etnolekt z grupy romańskich, używany w południowej Francji.
W tradycyjnym ujęciu nazwa ta odnosi się do wszystkich dialektów, które wywodzą się ze średniowiecznego langue d'oc (oprócz języka katalońskiego i ewentualnie gaskońskiego). Przy takim rozumieniu określenie „język prowansalski” jest równoznaczne z terminem język oksytański.
W zagranicznej lingwistyce można jednak od pewnego czasu zauważyć tendencję do zawężenia znaczenia terminu „język prowansalski”. Pierre Bec zaproponował, żeby odnosić go jedynie do:
- języka średniowiecznych trubadurów,
- języka felibrów takich jak Frédéric Mistral,
- współczesnych gwar z regionu Prowansji[1].
Zgodnie z tym postulatem, nazwa obejmuje tylko jeden z obecnie używanych dialektów oksytańskich o następującym zasięgu terytorialnym: Prowansja i region Nîmes w Langwedocji).
Dialekt ten obejmuje szereg subdialektów:
- nicejski (niçard, niçois)
- nadmorski (maritime provençal) z gwarami:
- marsylska (marseillais)
- tulońska (toulonnais)
- varois
- rodański (rhodanien) z gwarą Nîmes:
- nimois
Żaden z subdialektów nie pełni funkcji ustandaryzowanego języka literackiego. Niemniej jednak język prowansalski ma bogatą tradycję literacką (p. język oksytański). W coraz większym stopniu jest wypierany przez język francuski i język włoski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pierre Bec, Manuel pratique de philologie romane, Paris 1970, s. 400 i nn.
| ||||||||||||||
