Dialekt prowansalski
| Obszar | Francja (Prowansja, region Nîmes w Langwedocji)) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 354 500 | ||||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| Kod ISO 639-1↗ | oc | ||||||
| Kod ISO 639-2↗ | oci | ||||||
| Kod ISO 639-3↗ | prv | ||||||
| IETF | oc-provenc | ||||||
| Glottolog | prov1235 | ||||||
| SIL | oci | ||||||
| Występowanie | |||||||
| |||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Dialekt prowansalski (provençal, prouvençau) – etnolekt z grupy romańskich, używany w południowej Francji.
W tradycyjnym ujęciu nazwa ta odnosi się do wszystkich dialektów, które wywodzą się ze średniowiecznego langue d'oc (oprócz języka katalońskiego i ewentualnie gaskońskiego). Przy takim rozumieniu określenie „język prowansalski” jest równoznaczne z terminem język oksytański.
W zagranicznej lingwistyce można jednak od pewnego czasu zauważyć tendencję do zawężenia znaczenia terminu „język prowansalski”. Pierre Bec zaproponował, żeby odnosić go jedynie do:
- języka średniowiecznych trubadurów,
- języka felibrów takich jak Frédéric Mistral,
- współczesnych gwar z regionu Prowansji[1].
Zgodnie z tym postulatem, nazwa obejmuje tylko jeden z obecnie używanych dialektów oksytańskich o następującym zasięgu terytorialnym: Prowansja i region Nîmes w Langwedocji).
Dialekt ten obejmuje szereg subdialektów:
- nicejski (niçard, niçois)
- nadmorski (maritime provençal) z gwarami:
- marsylska (marseillais)
- tulońska (toulonnais)
- varois
- rodański (rhodanien) z gwarą Nîmes:
- nimois
Żaden z subdialektów nie pełni funkcji języka standardowego. Niemniej jednak język prowansalski ma bogatą tradycję literacką (p. język oksytański). W coraz większym stopniu jest wypierany przez język francuski i język włoski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pierre Bec, Manuel pratique de philologie romane, Paris 1970, s. 400 i nn.