Dialekt sztokawski
Dialekt sztokawski (serb.-chorw.: štokavski) – jeden z trzech głównych dialektów diasystemu serbsko-chorwackiego.
Dwa pozostałe dialekty to kajkawski i czakawski. Nazwa ich wszystkich wywodzi się od słowa "co", które w dialekcie sztokawskim brzmi "szto", a zapisywane jest "što" (odpowiednio do każdego dialektu "co" brzmi inaczej).
Dialekt ów jest najbardziej rozpowszechniony i podczas reformy językowej w XIX w. na jego podstawie stworzono język literacki. Do jego zapisu używa się 30 liter, w tym trzech dwuznaków. Akcent w tym dialekcie jest stały.
Na obszarze diasystemu serbsko-chorwackiego występują trzy duże dialekty (względnie grupy dialektów): sztokawski, kajkawski i czakawski. Różnice między dialektami są na tyle poważne, że nie wszystkie z nich są wzajemnie zrozumiałe. Dialekt sztokawski stanowi podstawę dla wszystkich czterech uregulowanych standardów: serbskiego, chorwackiego, bośniackiego i czarnogórskiego.
Dialekt sztokawski obejmuje ogromny obszar słowiańszczyzny południowej. Dlatego w jego zakresie wyróżnia się zespoły gwarowe:
- wschodniohercegowiński
- szumadyjsko-wojwodiński
- czarnogórski
- kosowsko-resawski
- ikawskie gwary Istrii
- slawoński
Współczesny język literacki oparty został na odmianie wschodniohercegowińskiej.
Na bazie dialektu sztokawskiego powstał używany głównie we Włoszech dialekt molizańsko-chorwacki.
