Diallag
 Kryształ diallagu (wymiary: 4,3×3,3×1,9 cm) | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
(Ca(Mg,Fe)[SiO3](Al,Fe,Ca)2[(Si,Al)2O6]) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
5–6 |
| Łupliwość |
doskonała |
| Pokrój kryształu |
słupowy |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
3,2–3,3 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
zielonawoszara, brunatnawa |
| Połysk |
szklisty, na przełamie perłowy |
 |
Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Diallag – minerał z gromady krzemianów (łańcuchowych), zaliczany do piroksenów jednoskośnych (klinopiroksen).
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Magnezowa odmiana augitu; o składzie pośrednim pomiędzy szeregiem augitu i szeregiem diopsydu. Z chemicznego punktu widzenia zajmuje stanowisko pośrednie między fassaitem a typowymi augitami. Najczęściej tworzy kryształy wrosłe (zbliźniaczenia). Cechą charakterystyczną jest doskonała łupliwość. Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Składnik wielu skał magmowych; spotykany w gabrach, bazaltach, diabazach, diorytach, andezytach.
W Polsce występuje na Dolnym Śląsku (w bazaltach i diabazach – w okolicach Kłodzka, Ząbkowic Śląskich), na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej (okolice Zawiercia, Myszkowa, Krzeszowic).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa. Warszawa: PAE, 1993.
- A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1965.