Diest (1953)

Diest (M910)
	; Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
	Historia
Stocznia	Quincy Adams Yacht Yard, Quincy
Położenie stępki	czerwiec 1951
	Zamówiony dla US Navy
Nazwa	USS „Macaw” (MSC-77)
	Belgia
Nazwa	„Diest” (M910)
Wejście do służby	maj 1953
Wycofanie ze służby	1969
	Republika Chińska
Nazwa	„Yung Fu” (MSC-162)
Wejście do służby	1969
Wycofanie ze służby	2012
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t; pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita; 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
	Uzbrojenie
	2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
	Wyposażenie
	radar, sonar, trały
Załoga	36

Diest (M910) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w czerwcu 1951 roku w stoczni Quincy Adams Yacht Yard w Quincy, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty w maju 1953 roku. W 1969 roku jednostkę zwrócono USA, po czym została przekazana Tajwanowi i wcielona do marynarki wojennej Republiki Chińskiej pod nazwą „Yung Fu”. Okręt wycofano ze służby w 2012 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1]. Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1]^[2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1].

Przyszły „Diest” zbudowany został w stoczni Quincy Adams Yacht Yard w Quincy^[3]^[4]. Stępkę okrętu położono w czerwcu 1951 roku, nieznana jest data wodowania^[4]. Jednostka miała nosić nazwę USS „Macaw” (MSC-77)^[5]^[6].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3]^[7]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3]^[4]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3]^[4]. Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3]^[4]. Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3]^[7].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4]^[7]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca 1229 oraz sonar AN/UQS-1^[3]^[4].

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3]^[4]^[a].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Diest” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej w maju 1953 roku^[4]. Okręt otrzymał numer burtowy M910^[3]^[7]. W 1969 roku dokonano zmiany uzbrojenia artyleryjskiego jednostki, w miejsce podwójnego zestawu działek Oerlikon montując pojedyncze działko plot. Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 3^[4]. W listopadzie 1969 roku trałowiec został zwrócony USA, po czym został przekazany Tajwanowi i wszedł do służby w Zhonghua Minguo Haijun pod nazwą „Yung Fu” (永福)^[4]^[8]. Okręt otrzymał numer taktyczny MSC-162^[2]^[8]. Po transferze po raz kolejny wymieniono uzbrojenie artyleryjskie, demontując działko Boforsa i instalując dwa pojedyncze działka Oerlikona; wymieniono też wyposażenie radioelektroniczne na radar Decca 707 i sonar AN/UQS-1D^[9]. W latach 1984–1986 trałowiec przeszedł remont, w wyniku którego wymieniono m.in. sonar na Simrad 950^[6]^[10]. W 2009 roku okręt znajdował się w złym stanie technicznym^[10]. Jednostkę wycofano ze służby w 2012 roku^[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Gogin 2021B ↓.
↑ ^a ^b Moore 1973 ↓, s. 296.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2021D ↓.
↑ Sharpe 1991 ↓, s. 539.
↑ ^a ^b Saunders 2004 ↓, s. 727.
↑ ^a ^b ^c ^d Blackman 1960 ↓, s. 102.
↑ ^a ^b ^c Gogin 2021Y ↓.
↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460.
↑ ^a ^b Saunders 2009 ↓, s. 794.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Ivan Gogin: YUNG PING coastal minesweepers (1953-1954/1955-1969, 1959-1966). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).

[8] Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

[CITEREFGogin2021B-1] Gogin 2021B ↓.

[CITEREFMoore1973296-2] Moore 1973 ↓, s. 296.

[CITEREFGardinerChumbley199627-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.

[CITEREFGogin2021D-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2021D ↓.

[CITEREFSharpe1991539-5] Sharpe 1991 ↓, s. 539.

[CITEREFSaunders2004727-6] Saunders 2004 ↓, s. 727.

[CITEREFBlackman1960102-7] Blackman 1960 ↓, s. 102.

[CITEREFGogin2021Y-9] Gogin 2021Y ↓.

[CITEREFGardinerChumbley1996460-10] Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460.

[CITEREFSaunders2009794-11] Saunders 2009 ↓, s. 794.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[a]

[8]

[9]

[10]

Belgijska Marynarka Wojenna	„Diest” (M910) „Eeklo” (M911) „Lier” (M912) „Maaseik” (M913) „Roeselare” (M914) „Arlon” (M915) „Bastogne” (M916) „Charleroi” (M917) „Sint-Niklaas” (M918) „Sint-Truiden” (M919) „Diksmuide” (M920) „Herve” (M921) „Malmédy” (M922) „Blankenberge” (M923) „La Roche” (M924) „De Panne” (M925) „Mechelen” (M926) „Spa” (M927) „Stavelot” (M928) „Heist” (M929) „Rochefort” (M930) „Knokke” (M931) „Nieuwpoort” (M932) „Koksijde” (M933) „Verviers” (M934) „Veurne” (M935)
Zhonghua Minguo Haijun	„Yung Fu” (MSC-162) „Yung Ching” (MSC-163) „Yung Shan” (MSC-164) „Yung Cheng” (MSC-165) „Yung Chi” (MSC-166) „Yung Jen” (MSC-167) „Yung Sui” (MSC-168)
Sjøforsvaret	„Tana” (M313) „Alta” (M314) „Glomma” (M317)
Polemiko Naftiko	„Atalanti” (M202) „Antiopi” (M205) „Faidra” (M206) „Thaleia” (M210) „Niovi” (M254)
Türk Deniz Kuvvetleri	„Seymen” (M507)