Dioteletyzm
Dioteletyzm – kierunek w teologii chrześcijańskiej przyjmujący, że Jezus Chrystus posiada dwa rodzaje woli, jedną Boską i jedną ludzką oraz że obydwie przejawiały się w działaniu.
Dioteletyzm został uznany za obowiązującą doktrynę na Soborze konstantynopolitańskim III w 681 roku. Doktryna uznana jako naturalna konsekwencja doktryny o dwóch naturach w Chrystusie. Przeciwieństwem dioteletyzmu jest uznawany za heretycki monoteletyzm, według którego wola ludzka została wchłonięta przez wolę Boską[1].
Teologiczne podwaliny pod doktrynę dioteletyzmu wypracował Maksym Wyznawca. Wykładnia znajduje się w dziele Dysputa z Pyrrusem z 645 roku[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ditelismo (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).
- ↑ Massimo Confessore (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).
- ↑ Benedykt XVI: Św. Maksym Wyznawca. Rzym: L'Osservatore Romano, 2008. [dostęp 2021-02-02]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Norman Davies "Europa", Kraków 2009, ISBN 83-240-0004-6
