Diplacusis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Diplacusis – termin audiologiczny określający charakterystyczną różnicę w odbiorze wysokości tonu w obu uszach. Zjawisko występuje u około 50% osób, u których stwierdzono chorobę Ménière’a.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Otoneurologia. red. G. Janczewskiego i B. Latkowskiego. Warszawa: Bel Corp, 1998, t.2, s. 436. ISBN 83-902245-8-5.