Pustyniogwan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Dipsosaurus dorsalis)
Pustyniogwan
Dipsosaurus dorsalis[1]
(Baird & Girard, 1852)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Gromada

gady

Rząd

łuskonośne

Rodzina

legwanowate

Rodzaj

Dipsosaurus

Gatunek

pustyniogwan

Synonimy
  • Crotaphytus dorsalis Baird & Girard, 1852[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Pustyniogwan, legwan brązowy, legwan pustynny (Dipsosaurus dorsalis) – gatunek gada z rodziny legwanowatych (Iguanidae). Jedna z najpospolitszych jaszczurek na pustyniach: Sonora i Mojave w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych i w północno-zachodnim Meksyku. Występuje także na kilku wyspach Zatoki Kalifornijskiej.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1852 na łamach „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia” przez Spencera Fullertona Bairda i Charles’a Frédérica Girarda. Autorzy nadali mu nazwę Crotaphytus dorsalis, a jako miejsce typowe wskazali Colorado Desert[3]. Dwa lata później Edward Hallowell utworzył dla tego gatunku nowy rodzaj Dipsosaurus[4]. Nazwa rodzaju pochodzi od kombinacji dwóch greckich słów – Dipsa (δίψα) („spragniona”) i sauros (σαῦρος) („jaszczurka”). Drugi człon nazwy naukowej – dorsalis pochodzi od łacińskiego słowa dorsum, oznaczającego „plecy”, co odnosi się do rzędu powiększonych łusek na środku grzbietu jaszczurki.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pustyniogwan osiąga średnią wielkość w porównaniu z innymi przedstawicielami rodziny legwanowatych. Dorasta do 40 cm (razem z ogonem)[5]. Ubarwienie matowoszare z jasnobrązowym, siatkowanym wzorem na grzbiecie. Przy tylnych nogach, wzór zamienia się w pasy, przebiegające przez cały ogon, który jest zwykle około jeden i pół raza dłuższy niż reszta ciała. Podbrzusze jest jasne. W czasie sezonu rozrodczego u obu płci boki stają się różowawe.

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Preferowany habitat często pokrywa się z obszarami, na których występuje roślina Larrea tridentata – to przeważnie suche, piaszczyste obszary porośnięte zaroślami. Mogą być także znajdowane w pobliżu skalistych koryt rzecznych. W południowej części środowiska, na którym występuje, jaszczurka zamieszkuje obszary wysuszonego, podzwrotnikowego buszu oraz tropikalne lasy liściaste.

Pustyniogwany wytrzymują wysokie temperatury, dlatego wychodzą na powierzchnię, podczas gdy inne jaszczurki kryją się w norach. Często w celach obronnych wspinają się na krzewy. Nory zazwyczaj są kopane we wzgórkach piasku, który gromadzi się w pobliżu krzaków, takich jak Larrea tridentata. Mogą używać gotowych nor lisów długouchych i żółwi Gopherus agassizii.

Pożywienie i rozród[edytuj | edytuj kod]

Jaszczurki te rozmnażają się wczesną wiosną. Uważa się, że raz w roku składają od trzech do ośmiu jaj[6]. Młode wykluwają się koło września[6].

Pustyniogwany są głównie zwierzętami roślinożernymi, żywią się pąkami, owocami i liśćmi wielu roślin – zarówno jednorocznych, jak i wieloletnich[6]. Jednym z ich ulubionych pokarmów są żółte kwiaty Larrea tridentata[6]. Czasami jedzą owady, kał (ssaków i jaszczurek) oraz padlinę[6].

Drapieżniki polujące na jaszczurki bądź zjadające ich jaja to: ptaki drapieżne, lisy, szczury, łasice, niektóre węże i ludzie[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dipsosaurus dorsalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Dipsosaurus dorsalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. S.F. Baird, C. Girard, Characteristics of some New Reptiles in the Museum of the Smithsonian Institution, part 2, „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”, 6, 1852, s. 125–129.
  4. E. Hallowell. Descriptions of new Reptiles from California. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 7, s. 92, 1854. (ang.). 
  5. Robert Stebbins: Western Reptiles and Amphibians. Nowy Jork: Houghton Mifflin, 2003, s. 338–339, 537. ISBN 0-395-98272-3.
  6. a b c d e f Lemm, Jeffrey.(2006) Field Guide to Amphibians and Reptiles of the San Diego Region (California Natural History Guides). University of California Press.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]